Το Ρόδο Της Ερήμου

Κόκκαλα Πάντως Δεν Έχει...

Άνοιξε τα βλέφαρα της αργά και χασμουρήθηκε φέρνοντας το χέρι της στο στόμα ενώ τεντώνονταν νωχελικά σαν γάτα. Ένιωθε ξεκούραστη και αναζωογονημένη πλήρως. Κοίταξε παραξενευμένη το λευκό στραπατσαρισμένο μανίκι του πουκαμίσου που φορούσε και αναρωτήθηκε γιατί στην ευχή δεν είχε αλλάξει πριν πέσει για ύπνο όταν το βλέμμα της έπεσε αριστερά της, στο μικρό παράθυρο του αεροσκάφους και η πραγματικότητα έσκασε στο μυαλό της σαν ένεση καφεΐνης. Αναστέναξε παραιτημένα και έριξε το χέρι της άψυχο πλάι στα πλευρά της.

Όδευε προς την κόλαση, αυτό πως μπόρεσε να της διαφύγει στα αλήθεια; Και όλη η καλή της διάθεση έσκασε σαν σαπουνόφουσκα στα μάτια της μπροστά κάνοντας τα να τσούξουν πραγματικά. Θα έβαζε τα κλάματα αν ένας θόρυβος σαν από κροτάλισμα πορσελάνης δεν της τράβαγε την προσοχή. Έστριψε το πρόσωπο της για να δει τον Νιζάρ να σερβίρει στον εαυτό του ένα ποτήρι νερό από μια γυάλινη κανάτα που βρισκόταν ακουμπισμένη στο μικρό γυάλινο τραπεζάκι μπροστά τους.

-«Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω . Με συγχωρείς.» τον άκουσε να της λέει δίχως να την έχει κοιτάξει και η Έλλη αναρωτήθηκε ενδόμυχα πως το κατάφερε αυτό.

-«Τι ώρα είναι;» αναρωτήθηκε και ανασηκώθηκε αργά από τη θέση της κατεβάζοντας τα γυμνά πόδια της στη παχιά μοκέτα βυθίζονται τα δάχτυλα της μέσα .

-« Αρκετά νωρίς για να φτάσουμε . Αρκετά αργά για να ξυπνήσουμε.» απάντησε νωχελικά εκείνος πίνοντας αργά το ποτήρι του .

-«Μας καταϋποχρέωσες...» γρύλισε εκείνη με τη σειρά της εισπράττοντας ένα μουρμουρητό ευχαρίστησης που δεν ήξερε αν είχε αποδέχτη εκείνη ή το δροσερό νερό που απολάμβανε.

-«Είναι εννέα το πρωί. Ανέφερα οτι είναι αργά γιατί υποθέτω ότι τέτοια ώρα έχεις ήδη ξυπνήσει λόγω του παιδιού...» συνέχισε εκείνος ενώ βούλιαζε το κορμί του βαθιά στη πολυθρόνα όσο η Έλλη αναρωτιόταν αν ακόμα κοιμόταν και γι αυτό ο εγκέφαλος της δεν μπορούσε να επεξεργαστεί τα λόγια του με σαφήνεια. Σε ποιο παιδί αναφερόταν ο- ατσαλάκωτος σαν να βγήκε από σελίδα περιοδικού  μόδας και εκνευριστικά άνετος - Νιζάρ;

Όταν μετά από λίγο διαπίστωσε ταραγμένη σε ποιο παιδί αναφερόταν, εκείνος ήδη την κοίταγε προβληματισμένος.
Κάπως έπρεπε να διορθώσει το λάθος της.

-«Συνήθως τις καθημερινές μένω σε διαμέρισμα κοντά στην εταιρεία....Ορισμένα μόνο σαββατοκύριακα πηγαίνω στο πατρικό μου και βλέπω την Βίκυ...δεν μένει μαζί μου το παιδί...σπανίως... » μουρμούρισε εκείνη προσπαθώντας σε σύντομο χρόνο να βρει την πιο πιστευτή δικαιολογία. Γνώριζε τι άσχημη εικόνα μητέρας  μόλις είχε παρουσιάσει αλλά δεν γινόταν διαφορετικά.