Το Ρόδο Της Ερήμου

...και την πίτα ολόκληρη(;)... και το σκύλο χορτάτο(;)...

 Ένιωσε παράξενα παρόλο που κοιμόταν και αναδεύτηκε στον ύπνο της ανήσυχη. Η αίσθηση παρόλο που άλλαξε πλευρό δεν έφυγε και την έκανε ν α ανοίξει τα μάτια της στο άπλετο σκοτάδι που επικρατούσε στο δωμάτιο της. Μόλις συνήθισε το σκοτάδι τότε τον είδε. Καθόταν στη πολυθρόνα απέναντι από το κρεβάτι της, με το ένα του πόδι πάνω στο άλλο και την παρατηρούσε ήσυχα μέσα στο σκοτάδι. Τα μάτια του γυάλιζαν. Ανακάθισε στο κρεβάτι τραβώντας το σεντόνι πάνω της κάνοντας τον ν α γελάσει στραβά.

-«Νιζάρ...τι θες εδώ;» ψέλλισε φοβισμένη με βραχνή φωνή ακόμη από τον ύπνο ενώ σκέφτηκε ότι πιθανότατα όλο αυτό να είναι ένα όνειρο. Κατέβασε τα γυμνά της πόδια στο δάπεδο αλλά η φωνή του την σταμάτησε πριν ανασηκωθεί ολόκληρη από το κρεβάτι.

-«Ζητώ παράταση Έλλη..» τα λόγια του μπερδεμένα έφτασαν στα αυτιά της με δυσκολία μιας και ο τόνος του ήταν σιγανός και το νόημα μπερδεμένο.

-«Τι... ζητάς;» επανέλαβε την ερώτηση του μπερδεμένη για να τον δει να πετάγεται από τη πολυθρόνα σαν αίλουρος και να στέκεται από πάνω της χαμηλώνοντας το κορμό του.

-«Παράταση ζωής...δεν αντέχω να σε έχω δίπλα μου και να μην μπορώ να σε αγγίξω. Μια παράταση μικρή...αυτό ζητάω.» είχε σκύψει επικίνδυνα πολύ, τα λόγια του τα ένιωσε καυτά να χαϊδεύουν το πρόσωπο της  και το κορμί της αμέσως αντέδρασε θετικά τρομάζοντας την. Αν μόνο η ανάσα του είχε τέτοια επιρροή πάνω της τρόμαζε για τα υπόλοιπα. Έκανε να σηκωθεί απότομα αντιδρώντας στα λόγια του. Εκείνος άπλωσε τα χέρια του , έσκυψε το κορμί του και την αιχμαλώτισε πάνω στο πουπουλένιο στρώμα.

-«Είσαι τρελός. Σήκω από πάνω μου. Μην ξεχνάς ότι μερικά δωμάτια παρακάτω βρίσκεται η γυναίκα σου. » τον επέπληξε χαμηλόφωνα η Έλλης κοιτώντας τον αγέρωχα στα κατάμαυρα μάτια του.

-«Δεν με νοιάζει ...Βρίσκομαι όπου θέλω να είμαι...πάντα... » ψιθύρισε πάνω στα χείλη της και εκείνη έκλεισε τα μάτια αντιδρώντας στο χάδι του.

-«Όχι...Όχι Νιζάρ.. αυτό όλο είναι ένα λάθος.. Όχι έτσι... Άκουσε με ... » τραύλισε αν και ένιωθε κάθε πόρο του κορμιού της να αντιτίθεται στα λόγια της.

-«Δεν βλέπω τίποτα το  λάθος εγώ...Έλλη μια νύχτα ακόμη... σε παρακαλώ...και δεν έχω παρακαλέσει ποτέ μου γυναίκα...»
Η Έλλη άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε εκνευρισμένη.

-«Ίσως αυτό φταίει Νιζάρ.. Μόλις βρήκα το πρόβλημα σου. Ο υπέρμετρος εγωισμός σου! Μόνος σου αποφασίζεις και διατάζεις. Δεν ρωτάς κανένα . Με ρώτησες για να με απομονώσεις στην έρημο; Όχι.  Όχι μόνο δεν με ρώτησες αλλά αποφάσισες μόνος σου πάλι σήμερα το πρωί να τα ξεχάσεις όλα και να προχωρήσεις παρακάτω. Όλα όσα έγιναν ανάμεσα μας στην έρημο αποφάσισες να τα διαγράψεις. Ήταν τόσο εύκολο για σένα το σουλτάνο βλέπεις να το αποφασίσεις . Ε, λοιπόν προχώρα παρακάτω σουλτάνε. Γιατί αν εσύ μπορείς με ευκολία να αποφασίζεις και να διατάζεις ανάλογα με τις ορέξεις σου  εγώ δεν θα σε  υπακούσω. Πότε ξανά. »