Nasılsın bu gece benliğim, gördüm ki kayıp olmuş kimliğin, yer edinmiş hayatına sessizliğin, seni sen yapan kimsesizliğin yakışmış yakana yine, defalarca dedin bir kere, bir kere ile olmaz birşey diye, ama hayat sana her defasında öğretti, öğrenmedim deme, her bir kere af edis, af ettigin tarafından terk ediliş, terk ediliş işte, ögrenmedim deme. Öylece özlem dolu kalmak en özeli yaşamın gerçekliğinde, öylece özlem dolmak insanın acısını ele alıyor, insanı acımasız kılıyor her seferinde. Kendimde değilim, benliğimin olmak isteme yerinde, ben bana fazla iken ne eyleyebilirim ki kendimde, göksüz yüzümle.
