Ben bu şehirden en çok sen varken korktum
Başıma ne geldiyse sen varken geldi
Ne zaman adımımı sağlam attım desem hep sana takıldım
Kabuslerım sendin
Ve birde o kabuslardan uyanırken duvara dalıp gidişlerime sebep sen vardın
Çıkamadım bir süre bu rüyadan
Tam atlattım dedim
Yeniden başa sardım her seferinde
Aynalara baktım
Aynalarla konuştum
Aynalarla tartıştım
Ve aynalarda
Yeni bir ben ile tanıştım
sanırım bu kez kendimle barıştım
En büyük inanışım vedama inanışım oldu
Sonra durdum
Düşündüm yeniden
Ve döndüm kendime
Dedim ki;
Bir de öldü bu kuş
İki de veda etse ne olur
Çaresizliktendi o dokunuş
Öpme yeniden, dudaklarım bu kez kurur
