Bazen insan haykırarak ağlamak ister ama o yaş düşmez gözden, o yüzden bazen insan haykırarak güler, haykırmak iç sancısını dindirecek zannettiginden.
Bazen insan solur hayatı, her zamankinden farklı. İçine çeker tüm havayı, her zamanki gibi yerinde değildir aklı. Bazen terk eder insan kendini, bu kez kalan değildir, terk edendir haklı. Ömrü temiz görünenlerin içinde bulantı ve iç yeri lagam faresi kadar pasaklı. İnsan huzuru istiyordu, lakin huzur masum insanlara yasaktı. Insan sonunda durduramadı, tutamadı kendini, çünku insanda insandı ve insan ağladı. Insan öyle bir ağladı bıraktı ki kendini, hiçbir yazar sığdıramazdı kağıta bu derdi. Ve insan için insanlık, insanın üzerine yaşarken yakışan bir kefendi, hayvanca duygularla karşılaşan insanlar, kendine o insanları görüyordu efendi.
