NEDAMET

-1-

NEDAMET: Kelime anlamı Pişmanlık

KEYİFLE OKUMANIZ DİLEĞİYLE... 💕

Sıranın üzerinde duran kağıtlara bir süre baktım. Hala ne yapacağımı, neden yapacağımı bilmiyordum. Ecrin'in amfiden içeri girdiğini gördüğümde beni görebilmesi için elimi kaldırdım. Hemen gelip yanıma oturdu. Kağıtlara baktığında yüzüne memnun olmadığını belirten bir ifade takındı.

'Hadi ama Gece hala yazmamışsın, senden tek istediğimiz seni çok mutlu eden anılarından birini kağıda yazman. Sana saçma gelebilir belki ama biz mutlu anılarımızı kağıda yazıp ilk kim denizi olan bir şehire giderse onunla birlikte denize yolluyoruz. Bu hafta biliyorsun ki Yağmur annesigilin yanına İstanbul'a gidecek. Bundan daha iyi bir şans bulamazdık. İstanbul'un enerjik havası bizim yazdığımız kağıtlara ve yazılara işleyecek böylece mutlu anılarımız çoğalacak daha ne isteyebiliriz ki?' Dedikleriyle Ecrine baktığımda gülümseyerek gözlerini kapatmıştı.

Buna gerçekten diğer kızlar inanmış mıydı? Bana saçmalıktan başka bir şey gibi gelmiyordu hatta Ecrin'in uydurduğu bir şey olabileceğini bile düşünüyordum yine de onu kırmamak adına kabul ettim.

'Tamam Ecrin ben sana yazıp getiririm. Sadece tam olarak ne yapacağımı anlamamıştım ama şimdi sen anlatınca anladım.' Cümlelerimle mutluluğu gözlerine yansımıştı, bu kadar mutlu olacağını bilsem bizzat bu fikri ona ben sunardım.

'Ya sen nasıl harika bir arkadaşsın acaba. Tamam ben kantine iniyorum yazdıktan sonra yağmura ya da bana verebilirsin, hadi öptüm.' deyip öpücük yolladı. Gülümseyip kafamla onayladım o da kapıyı kapatıp amfiden çıktı.

Ne yazabilirdim ki şimdi ? Mutlu olduğum bir an... ne zamandı o an ? Düşündüm düşündüm... Yüzümü hem hüzün kaplarken hem de dudaklarımda istemsizce bir gülümseme belirdi. Pek bir şey hatırlayamasamda aklımda kalan hatıralarımı kendi cümlelerimle kağıda aktarmaya başladım.

"5 yaşındaydım, ailemle birlikte kahvaltı yapıyorduk. Ben önümdeki yiyecekleri her zamanki gibi yememekte diretiyordum, ailem ise tabağımdakileri bitirmem konusunda ısrar ediyordu. Ellerimle tabağı ittiğimde babam tabağımdakileri bitirirsem beraber parka gidebileceğimizi ve daha sonrasında dondurma yiyebileceğimizi söylemişti. Elime hemen çatalımı alıp tabağımdakileri yemeye başladım. Tabağımdakileri bitirdiğimde babama heyecanlı bir şekilde baktım, babamda anlamış olacak ki 'Tamam küçük prensesim gideceğiz baban ne zaman söylediği şeyi yapmadı sen öyle bir şey hatırlıyor musun bakayım' deyip gülümsemişti. Bende kafamı hızlıca sağa sola salladım. Babam ağzından çıkan kelimelerin her zaman arkasında durur ve söylediği şeyleri yerine getirirdi, sözünde duran bir adamdı. Kahvaltıdan sonra bir elimle annemin, diğer elimle babamın elini tutmuştum ve birlikte parka doğru yürümüştük. Parka geldiğimizde hemen salıncaklara doğru koşmuştum ama salıncaklar doluydu ve üstelik sıra vardı. Yüzümü astığımda annem eğildi ve yüzümü ellerinin içine alıp ''Asma o güzel suratını prensesim sıranı beklemen gerek, üstelik bekleyerek elde ettiğin şeyler seni her zaman daha çok mutlu eder. Çünkü daha bir anlamlı olur senin için. Beklediğin şeye kavuştuğundaki heyecanın seni ayrı bir mutluluğa ulaştırır. Belki başlarda hemen kavuşamadığın ya da elde edemediğin için bu durum seni üzebilir ama bu durumun seni üzmesine asla izin verme çünkü istediğin şeye kavuştuğunda senden mutlusu olmayacak kızım.'' demişti. Annemin o an dediklerinden pek bir şey anlayamasamda şimdi ne demek istediğini anlıyorum. Belki şu an hayatımda öyle çokta mutlu olduğum anılarım yok ama mutlu olabileceğim bir an var. Kardeşime kavuştuğum an. Sadece şu an birazcık daha beklemem gerekiyor, belkide ona ulaşmam için uzun bir yoldan geçmem ama ona kavuştuğumda hissedeceğim duygular tarif edilemez. Böyle bir mutluluğu hayatımda daha önce hiç tatmadım. Onun için buraya olan bir mutluluğumu değil olabilecek olan mutluluğumu yazmak istedim. Umarım Ecrin'in dediği gibi olur ve ben kardeşime kavuşup mutlu olabilirim.