My Beautiful Moment | Taekook

24

Gözüme vuran rahatsız edici ışıkla yerimden doğruldum yanım boştu. Taehyungu aramak için odadan çıkarken bir yandan da kendime çeki düzen veriyordum.

**

'taehyung?' mutfaktan çıkıp oturma odasına geçtim bu sefer ,yine yoktu banyoya doğru koşar adımlar atıyordum kalbim hızlanmaya başlamıştı .Banyoda da aradığımı bulamayınca beynim biraz olsun kendini belli etmiş ve elime telefonu almamı söylemişti.

Aranıyor...

'aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor lütfen sinyal sesinden sonra-'

'nerede bu adam'

siktiğimin telefonunu aç seni aptal daha ilk günümüz

**

3 saat ...koskoca 3 saat geçmişti ve ben oturduğum yerden kalkıp da bir şey yapmamıştım onu bekliyordum belki bir işi çıkmıştır değil mi... kimi kandırıyorum ben..

telefonu elime alıp mesajlar kısmına girdim

bilinmeyen numara

naber taehyung

(kimtae_ kişisi çevrimdışı)

**

'alo jimin taehyunga ulaşamıyorum dün beraberdik ama sabah kalktığımda onu evde bulamadım aradım ama açmadı'

'ne? taehyung telefonunu açmadı mı?!'

'dedim ya jimin açmadı seni aradı mı hiç bu gün'

'hayır arasa neden söylemeyeyim evde herhangi bir not falan var mı peki belki ekmek almaya ne bileyim markete falan gitmiştir'

'baktım jimin her yere baktım yok sanki yer yarıldı da içine girmiş gibi arabası bile kapının önünde'

'bekle annesini arayayım belki o biliyordur sen evden ayrılma bir yere belki gelir'

'peki.. sende hızlı ol lütfen'

'tamam hadi kapat'

umarım annesinin yanındadır umarım

***

kapıdan gelen kilit sesiyle hızla yerimden kalktım hava kararmak üzereydi. kapıya hızla ilerleyip gelen kişiyi gördüğümde gözlerimden düşen yaşlara engel olamadım

'neredesin sen ! siktiğim telefonunu süs diye mi taşıyorsun yanında ne kadar endişelendim biliyor musun sen!?'

bağırıyordum evet ama aynı zamanda ağlıyordum mutluydum da gelmişti sonunda

'sakin ol jungkook buradayım yanındayım'

bana sarılırken saçlarımı okşuyordu. Bu onu affedeceğim anlamına gelmiyordu

'sen bana hiçbir şey demeden kaybolurken nasıl sakin kalmamı bekliyorsun'

yüzüm boynuna gömük olduğundan boğuk çıkıyordu

'bu kadar uzun süreceğini düşünemedim özür dilerim'

'basit bir özür yeterli gelir mi pek emin değilim ama geldin ya rahatladım'

beni kendinden ayırıp suratına bakmamı sağladı şaşkın görünüyordu

'burası benim evim başka nereye gidebilirim ki'

'ne bileyim kendimi yatakta terk edilmiş gibi hissettim'

burukça gülümseyip yanağımı okşamaya başladı

'gerçekten üzgünüm'

bende yanağını elim arasına aldım ve onu gibi okşayıp dudaklarımızı birleştirdim yanaklarımızdan süzülüp yere düşen yaş bana ait değildi. dudaklarımı yavaşça öpüyor ve asla sıkmıyordu sanki üzüntüsünü aktarıyordu bir nevi

'iyi misin sen ?'

dudaklarımızı ayırıp sorduğum soruyla başını iki yana sallamıştı. o reddedince bir şey olduğu gerçeği değişmiyordu maalesef

'hala burada mı duracağız jungkook'

'akıl mı bıraktın bende'

kıkırdayıp salona doğru adımladı

bende peşinden takip ediyordum hızla

'bu arada bilinmeyen numaranın sen olduğunu öğrendim bana o numaradan yazmayı bırakabilirsin'

olduğum yerde kalakaldım

ona benim anlatmam gerekiyordu kendisi öğrenmemeliydi

o yüzden mi yoktu bütün gün

kim bilir ne kadar hayal kırıklığına uğramıştır

'jungkook bütün gün evde olmamamın nedeni o değil ve hayal kırıklığına uğramadım sadece şaşırdım seni seviyorum ve sende beni seviyorsun tamam mı bundan sonra önümüze bakalım ve ufak sıkıntılar için birbirimizi üzmeyelim"

"p-peki"

****

Bir kaç bölüm sonra kaos olacak huuu
Kontrol etmeden atıyorum çünkü uzun zamandır bölüm atmıyordum ve gelir gelmez bölüm yazıp atıyorum bay bay