Μια στάλα παράδεισος

Κεφάλαιο 5 - Ναθάνιελ

Ναθάνιελ

 

Αν μπορεί κάτι να με εξοντώσει αυτό είναι η απραγία.

Συνεχίζω τους άκαρπους κύκλους πάνω στην έρημη ταράτσα της- διόλου φτωχικής- οικείας. Κάθε τόσο τα χέρια μου αναζητούν το προστατευτικό κιγκλίδωμα και τα μάτια μου καρφώνονται στην γειτονική βίλα.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες και το φως στο σαλόνι παραμένει ανοιχτό. Το στέρνο μου ανεβοκατεβαίνει έντονα, καθώς η υπομονή μου δοκιμάζεται. Αισθάνομαι το μέταλλο να συμπιέζεται υπό το κράτημά μου. Μόνο όταν ακούω τον κουδουνιστό ήχο της διάλυσης του συνειδητοποιώ πως έχω ανοίξει τα φτερά μου έτοιμος να επιτεθώ.

Παίρνω βαθιές εισπνοές, ώσπου να χαλαρώσουν οι μυς μου. Τουλάχιστον τόσο όσο χρειάζεται για να χαμηλώσω τα φτερά μου. Αν μπορούσα να ορμήσω και να πάρω την προστατευόμενη μου από εκεί μέσα θα το έκανα δίχως κανένα δισταγμό. Μα μου είναι αδύνατον. Όσο η Κασσάνδρα επιλέγει την Κρίσταλ η δαιμονική μαγεία δεν μου επιτρέπει να πλησιάσω περισσότερο την κατοικία της αρχιδαιμόνισσας.

Ξεφυσάω ηττημένος. Χαλαρώνω την λαβή μου και επιθεωρώ την ζημιά που προκάλεσα. Το σίδερο έχει πάρει την φόρμα των γροθιών μου και έχει αποκολληθεί σε δύο διαφορετικά σημεία. Τα δάχτυλά μου διατρέχουν την έκταση της ζημιάς δίχως να αγγίζουν το μέταλλο. Όταν εισέρχεται ξανά στο οπτικό μου πεδίο έχει επανέλθει στη πρότερη κατάστασή του.

«Τα νεύρα σου όλο και χειροτερεύουν». Οι δεκάδες αιώνες εμπειρίας είναι το μόνο που με εμποδίζει από το να τιναχθώ, αιφνιδιασμένος από την παρουσία της. «Για να μην αναφέρω το πόσο απρόσεχτος έχεις γίνει», συμπληρώνει η Κρίσταλ πλησιάζοντάς με.

«Ήμουν αφηρημένος» απαντώ ψυχρά.

«Τι σου έκανε το καημένο το κάγκελο και το διαμελίζεις;» Αναρωτιέται σουφρώνοντας τα χείλη με παράπονο.

«Αυτήν την φορά ξεπέρασες κάθε όριο». Διατηρώ τον τόνο μου σε φυσιολογικά επίπεδα, μα είναι αδύνατον να κρύψω την οργή μου. «Ήξερες πολύ καλά τι θα έκαναν αυτά τα καθάρματα και παρόλα αυτά...»

«Ο Ντομινίκ τους οδήγησε σε εκείνην». Απαντά αδιάφορα.

Με ένα ανάλαφρο σάλτο βρίσκεται σταυροπόδι πάνω σε μια χαμηλή τσιμεντένια κολόνα, από αυτές που στηρίζουν το κιγκλίδωμα. Δαιμονικά φτερά απλώνονται πίσω της απολαμβάνοντας το ελαφρύ αεράκι που παίζει μαζί τους.