Ανοίγω τις πόρτες. Η αίθουσα φαίνεται άδεια. Κινούμαι προσεχτικά με τα γυμνά μου πέλματα και το μπλε φόρεμα να χαϊδεύουν το παγωμένο μάρμαρο. Κοιτάζω εξεταστικά τριγύρω με την καρδιά να βροντοχτυπά στο στήθος μου. Δεν υπάρχει κανείς. Μήπως άλλαξε γνώμη;
Σφίγγω το ασημένιο μενταγιόν ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Θα έρθει. Το ξέρω πως θα έρθει. Το υποσχέθηκε. Και αν του συνέβη κάτι; Αν τον ανακάλυψαν; Αν τον έπιασαν;
Όχι! Δεν ωφελεί να κάνω τέτοιες σκέψεις. Θα έρθει. Πρέπει να έρθει…
Πλησιάζω μια από τις δέκα ψηλές αψίδες ιωνικού ρυθμού που κάνουν την στρογγυλή αίθουσα να μοιάζει κομμάτι του νυχτερινού ουρανού και της θάλασσας που απλώνεται από κάτω. Ακούω τα κύματα να σκάνε στα βράχια, ενώ το ασημένιο φως του φεγγαριού φωτίζει το χώρο.
Το σκοτάδι έχει μια ιδιαίτερη μαγεία. Είμαι όμως έτοιμη να εγκαταλείψω τον κόσμο του φωτός για εκείνον;
Σηκώνω το στρογγυλό κόσμημα στο ύψος των ματιών μου. Ο σταυρός που σχηματίζεται πάνω στο το ευγενές μέταλλο και το ρουμπίνι στο κέντρο του αποκτούν μια μεγαλόπρεπη μυστηριακή λάμψη λουσμένα στο φεγγαρόφωτο. Χαμογελώ ασυναίσθητα. Φως και σκοτάδι. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δύο διαφορετικά κομμάτια της ίδιας δημιουργίας. Στην ουσία όλα επιτελούν το ίδιο έργο. Εξυμνούν την δόξα Του.
Φέρνω το μενταγιόν κοντά στην καρδιά μου. Κλείνω τα μάτια και εισπνέω αργά. Είναι τρομακτικό να αναγνωρίζω πόσα είμαι πρόθυμη να απαρνηθώ για εκείνον. Μα ταυτόχρονα με γεμίζει δύναμη και ζωντάνια. Εκείνος δίνει νόημα στην ύπαρξή μου. Γεμίζει την ζωή μου με φως.
Έχω πλήρη επίγνωση της προδοσίας που ετοιμάζομαι να διαπράξω. Αλλά τώρα που πλέον έχω γνωρίσει την ζεστασιά της αγάπης του, είναι αδύνατον να φανταστώ την αιωνιότητα δίχως εκείνον στον πλάι μου. Για αυτό, ναι. Είμαι πρόθυμη να τα θυσιάσω όλα για εκείνον.
Τα πουπουλένια μωβ φτερά στην πλάτη μου ανοίγουν και τεντώνονται αναδεικνύοντας την ομορφιά τους, ίσως για τελευταία φορά. Ένα μελαγχολικό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου, καθώς πλησιάζει η στιγμή που θα αποχαιρετήσω για πάντα τον κόσμο που γνωρίζω μέχρι τώρα. Μια νέα ζωή ξεκινά για εμένα. Λάθος. Όχι για εμένα. Για εμάς. Από εδώ και εμπρός θα είμαστε μαζί. Για πάντα.
Γυρίζω γεμάτη προσμονή και λαχτάρα στο άκουσμα της πόρτας, για να αντικρίσω το πρόσωπό του και να χαθώ στο απέραντο γαλάζιο των ματιών του. Αντί για αυτό όμως η καρδιά μου βουλιάζει αναγνωρίζοντας την συντροφιά μου.
أنت تقرأ
Μια στάλα παράδεισος
قصص عامةΤα τελευταία πεντακόσια χρόνια όλοι οι προστατευόμενοι του Ναθάνιελ ανήκαν στην κατηγορία των χαρισματικών ανθρώπων. Αυτή την φορά, όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό. Ίσως φταίει το ότι έχει απέναντί του μια ανώτερη δαίμονα... Ίσως το ότι η αποστολή αυτ...
