De macht van magie.

8. De kus

Daar is hij dan, hoofdstuk 8. Nu ik eindelijk weer vakantie heb ga ik weer beginnen met schrijven. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Sorry voor het lange wachten..

Ken je dat gevoel dat je van een hoge duikplank af gaat springen en vlak voor je springt dat je gaat twijfelen of je het wel of niet moet doen. Zo voelde het net. Ik sprong, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Ik kus Ash zacht op zijn lippen, waarna hij mij aankijkt. Zijn ogen lijken te vragen of dit wel oke is. Ik kus hem nog een keer en dit keer kust Ash terug, alsof hij bang is dat ik stop. Het gekus gaat over in gezoen en het wordt steeds intenser. De tintelingen in mijn lichaam worden erger. Ik wil hem, ik hem nodig, ik wil zeggen dat ik van hem hou, maar op dat moment stopt hij. "Ik kan dit niet Anne.." Ik zie de pijn in zijn ogen.

"Wat bedoel je Ash?" Het was niet alleen ik die hem kuste, hij zoende terug.

"Dit kan niet ik moet jou beschermen, Merlijn vertrouwd erop dat ik zeer professioneel blijf. ik kan niet zomaar met je zoenen hier in het bos." Wat bedoelt hij, gevoelens kan je niet afdwingen.

"Maar Ash, voel jij dat dan niet..?"

"Wat bedoel je Anne?"

"Ik bedoel de spanning die tussen ons hangt, al vanaf dag een. Jij bent degene geweest die mij kennis heeft laten maken met magie. Jij bent degene die mij de belangrijke dingen heeft geleerd en het belangrijkste van alles, jij was hier voor mij toen ik bang was, jij hebt uitgelegd wat mij te wachtem stond. Jij hebt aan mijn zijde gestaan, zelfs toen ik niet wilde geloven dat dit allemaal echt was. Jij bent meer voor mij dan alleen mijn beschermer."

Ash is hier stil van. Ziet hij dan echt niet in hoeveel ik om hem geef. Voelt hij die spanning dan soms niet? Heb ik het mij allemaal ingebeeld.

"Ja Anne, ik voel de spanning, ik heb de drang je constant aan te raken en ik heb elke avond gedacht aan hoe het zou zijn je eindelijk te kussen. Maar snap je dan niet dat het niet kan. Als wij hieraan toegeven en Elimia komt dit te weten, dan bedoel ik het gouden volk, weten ze precies waar ze oms kunnen pakken. Het is onze zwakte. Als wij hieraan toegeven, dan kunnen ze ons manipuleren. Dan komt het zilverenvolk en de stervelijke wereld in gevaar."

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij heeft een punt. De eerste keer dat ik ervaarde hoe het is om verliefd te zijn is natuurlijk weer op de meest aantrekkelijke jongen ooit, waar ik geen relatie mee kan hebben. Dat heb ik weer.

"Laten we gewoon verder lopen.."

We lopen in stilte tot we het dorpje bereikt hebben. Het is het meest schattige dorpje dat ik ooit heb gezien. De huisjes zijn niet van steen maar ook niet van hout. Waarvan het gemaalt is weet ik niet, maar het is zo mooi. Ze zijn allemaal gekleurt in pastel kleur. Allemaal wezen lopen door de straten, waarvan ik niet weet wat het allemaal zijn, maar ze zijn zo bijzonder, zo mooi. Het is hier zo mooi dat ik even vergeet wat er is gebeurt tussen Ash en mij, tot ik hem aan kijk.

Hij lacht, tot mijn verbazing. "Waarom lach je?"

"Het is te leuk om te zien hoe jij reageerd. Elke keer dat je wat nieuws ontdekt, alsof het het meest spectaculiare is wat je ooit hebt gezien."

"Dat is ook zo, in de menselijke wereld is het zo mooi allemaal niet. In vergelijking met Elimia is het zo saai, de kleuren zijn doffer, de mensen zijn allemaal het zelfde, het is gewoon..... zo anders hier." Ik weet niet hoe ik het moet beschijven. We lopen verder en komen aan bij een marktje. En niet zo maar een markt, maar een markt met de meest mooie spullen waarvan bijna alles nog nooit heb gezien.

"Kom hier, dan halen we wat te eten. Dit moet je proberen Anne!"

Ik loop naar Ash toe, hij staat voor een kraam waar de lekkerste geur vanaf komt.

Ash geeft me iets wat lijkt op een koekje. Hij is roze van kleur.

"Ik weet zeker dat je dit lekker vindt Anne."

Met een hoopvolle blik in zijn ogen wacht hij tot een hap neem. Ik verwacht een hard koekje, zoals je een koek verwacht. Maar terwijl ik het doorbijt merk ik dat het zacht is van binnen. Het smelt op mijn tong. Het is zoet, maar wat het is kan ik me niet bedenken. Alleen de buitenlant, het roze gedeelte, smaakt naar aardbei.

"Wat is het?"

"Het is een trditionele koek, het heet een Elimiatje. Ik weet het het klinkt niet maar zo hebben ze het duizende jaren geleden genoemt, vernoemt naar Elimia. Er zitten aardbeien, vanille, bosvruchten en een paar geheimen ingredienten in."

"Het is echt heel lekker!" Snel eet ik de rest van de koek op. Het beste wat ik ooit gegeten heb. Ash koopt er nog een paar, ik hoop voor later.

We lopen nog een rondje door het dorp heen en gaan daarna terug naar het kasteel.

We komen Merlijn tegen op de gang. "Hebben jullie het een beetje naar jullie zin gehad?"

"Het was echt heel leuk om meer van Elimia te zien Merlijn!" De rest hoeft hij niet te weten toch? Ook Ash zegt niks, over de jongen van het gouden volk verteld hij ook niets. Merlijn wenst ons een goede nacht en loopt weg.

Ash en ik lopen naar mijn kamer.

We gaan mijn kamer binnen en staan wat ongemakkelijk tegen over elkaar.

Plotseling begin ik te huilen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Ash zegt niks, maar sluit de deur en komt dichterbij. Hij knuffeld me en laat me uithuilen, alsof hij weet dat dat het enige is wat ik wil op dit moment. Hij brengt ons naar het bed. En daar zitten we dan, een half uur in zijn sterke armen. Totdat ik eindelijk ben uit gehuilt.

"Vertel me nu eens wat je dwars zit."

Ik haal diep adem en brand los.

"Het is gewoon allemaal zo veel, eerst ben ik het dood normale meisje. Een broertje van 4, beide ouders die samen heel gelukkig zijn, school waar niemand echt wat om me geeft. En dan inene dit. Kom je in een of andere rare wereld terecht waar je een of andere grote magier bent en de wereld moet redden." En het feit dat we niet bij elkaar kunnen zijn, maar daar houd ik mijn mond over.

Hij luisterd en wacht tot ik weer rustig ben.