De macht van magie.

6. Naar buiten.

Ash probeert het opnieuw en opnieuw valt hij, waardoor we allebei weer heel hard moeten lachen. Op dat moment komt Merlijn binnen. "Wat is hier aan de hand?" vraagt merlijn lachend. "Anne heeft met haar magie dit gekke voorwerp hierheen gehaald. Het is een fiets om precies te zijn."

"Wat moet dat nou voorstellen? Het is niet gebruikelijk dat wij de menselijke wereld binnen gaan, dus ik heb geen flauw idee wat dat is en wat het doet."

Ik leg het Merlijn uit en doe het voor. Merlijn probeert het ook maar zonder succes. De rest van de middag hebben we het over vreemde voorwerpen uit Elimia maar ook uit mijn wereld, zoals klokken, die ze hier niet hebben omdat ze niet op de tijd leven.

De dagen hierna zijn vrijwel het zelfde, ik leer steeds meer dingen toveren en wordt ook minder snel moe van het gebruiken van magie. Ook leert Ash mij een paar verdedigingstechnieken, wat inhoud dat ik mijn eigen zwaard krijg. Het zwaard is speciaal, wanneer je er iemand mee raakt, kan je magie gebruiken om de slag krachtiger te maken, wat best wel cool is.
Wanneer ik mijn zwaard vast heb hangt er een soort roze, oranje gloed of licht omheen, wat versterkt bij een aanval, wat echt heel vet is. Ik houd niet van vechten maar ik zie in dat dit belangrijk is als ik mijzelf overeind wil houden in deze gevaarlijke tijd.

Na 3 weken training, ben ik een van de krachtigste magiers ooit, zegt Merlijn. Ik kan de grootste boom, de zwaarste rots en de meest krachtige aanval uitvoren. In de tussentijd is iedereen tegen mij op gaan kijken. Niemand die ooit zo snel magie heeft opgepakt en iedereen heeft door fat ik ze in een beweging opslag kan vermoorden, terwijl ik dit nooit van mijn leven kan doen. Ik zou nooit het zilveren volken van Elimia vermoorden. Ik ben hier misschien maar 3 weken maar het voelt als familie, Ash is de belangrijkste van allemaal, Merlijn is als een vader voor mij en de elfjes en pixie's als mijn zusjes. Oh, en vergeet de kabouters en trollen niet, die zijn zo schattig, elke dag vertellen ze mij verhalen over de meest bijzondere dingen die ze hebben mee gemaakt, en ze proberen altijd om indruk op mij te maken.

"Nou Anne, je beheerst de magie en de zelfverdedigingstechnieken. Dat is sneller gegaan dan iedereen had verwacht. Het wordt tijd dat je wat meer van Elimia gaat zien. Ash zal mee gaan en aan je zijde vechten als dat nodig is, hij zal je alles laten zien hoer in Elimia. Maar pas op kind, pas op voor het gouden volk! Als je ze tegen komt, weet je wat je moet doen. Ga en neem dit mee."
Ik krijg een tas overhandigd en wat kleding.
"Trek dit aan. Het zal je helpen wanneer je in de moeilijkheden komt."
"Dank u wel Merlijn. We zullen uitkijken."
Ash pakt mijn schouder en lijdt ons naar mijn kamer. Ik duik gelijk de badkamer in en trek de kleding aan. Het ziet er stoer uit, en het voelt heel erg comfortabel, hierin zou vechten een eitje zijn. Het pak is licht, maar bevat wel bescherming. Het voelt stevig. Het is heel mooi lichtgroen met bruin. Het doet me een beetje denken aan de bossen. Misschien is het ook wel een beetje voor camouflage.
Ik doe mijn haar in een staart, los lijkt me niet handig, en kijk een keer goed naar mezelf in de spiegel. Wauw, wat staat dit pak mij goed, het sluit mooi aan op mijn lichaam en laat mijn rondingen mooi zien.
Ik loop de badkamer uit en ga tegenover Ash staan.
"Wat vind je ervan Ash?"
"Ik uhh... het.. Het staat je goed Anne." Ash krijgt een enorm rood hoofd en staat me aan te gapen, precies wat ik wilde.
"Hier Anne, trek deze laarzen erbij aan."
Ik trek de nikes uit die ik aan had toen ik weg ging hier en trek de laarzen aan. Ze zijn donker bruin en precies mijn maat. Zr maken deze kleding helemaal af.ik heb zelfs het tasje om mijn middel heen.

Ash komt om mij aflopen en haalt een plukje haar uit mijn gezicht.
"Je bent prachtig Anne." En daar zijn ze weer, die tintelingen in mijn hele lichaam. Dit weet hij nou al 3 weken voor elkaar te krijgen door me aan te raken of lieve dingen te zeggen. Naja eigenlijk gebeurt dit elke keer dat ik hem zie.
Ik bloos en merk dat onze hoofden heel dichtbij zijn, maar een paar centimeter en we kussen, maar ik ben niet de gene die dat gaat doen, ben ik veelste verlegen voor. Ook Ash doet dit niet. Hij geeft mee een knuffel, zo eentje waarvan je wilt dat hij nooit stopt, en een kus op mijn voorhoofd.
"Weet Anne, dat je heel belangrijk voor mij bent."
Hier weet ik niks op te zeggen, maar dat hoofd ook niet. Hij pakt mijn hand, weer dat rare gevoel of nouja nog steeds, en neemt mij mee naar de deur van mij kamer, waar hij mijn hand weer los laat. "Kom."
Ik loop achter hem aan. Na 3 weken weet ik nog steeds niet welke gangen ik moet nemen, ze lijken steeds te veranderen.
We staan voor de grote deur, waar ik 3 weken geleden voor het eerst binnen kwam. "Ben je er klaar voor? Om het prachtige Elimia te zien?."
"Ja, ik kan niet wachten Ash!" Deze keer ben ik degene die de deur openend, met mijn magie. De gaat open en het licht schijnt in mijn gezicht. Frisse lucht, eindelijk!