De macht van magie.

7. Eerste gevecht

Wat is die frisse lucht toch heerlijk. Ben wel elke dag buiten geweest, maar alleen op de binnenplaats. Buiten het kasteel lijkt het licht helderder en de lucht frisser.
Ik kijk om me heen en wauw, wat is het hier prachtig. Het is hetzelfde als toen ik hier voor het eerst kwam.
We lopen weer langs de fontein, waar ik Ash voor het eerst ontmoete. Ik kijk naar hem en zie het profiel van zijn gezicht, en weer sta ik versteld van zijn schoonheid. Ik krijg een beeld voor me, Ash met kinderen, onze kinderen en.. "AAHH!" Dit heb ik weer..
"Anne is alles oke?"
"Ja, ik.. ik viel, maar t gaat goed." Als bewijs sta ik op. Mijn hoofd word natuurlijk weer knalrood. Stomme actie Anne.
We lopen verder en ik kan het niet laten om zo nu en dan eens naar hem te kijken, vaak betrapt hij mij erop, maar dan geeft hij mij een van zijn glimlachjes die mijn knieen doen zwabberen.
We lopen door een bos, op weg naar het dorp van het zilveren volk, wanneer er opeens iemand uit de bosjes komt gesprongen. Het is een jongen op een paard. En ironisch genoeg draagt hij goud.
"Wat wil je?" Vraag ik zo dapper mogelijk.
" ik wil jou!"
"Zo makkelijk krijg je mij niet!"
Ik trek mijn zwaard en de mooie kleurt komt weer te voorschijn.
"Dat zullen we nog wel eens zien." Hij stapt van zijn paar af en trekt zijn zwaard. Wat niet zo spectaculair is aangezien die van hem geen cool kleurtje met zich mee draagt.
Oke Anne concentreer je, laat je leiden door je intuïtie, dan komt het goed!
Ook Ash trek zijn zwaard maar blijft achter mij staan, meer als morele steun, denk ik.
Oke hier gaan we dan. Ik loop op de jongen af, heft mijn zwaard en haal uit, ik word geblokt. Nu haalt de jongen uit en ik blok hem, waarna ik gelijk uit haal, te snel voor de jongen om bij te houden, hierdoor ontstaat er een snee in zijn arm.
Ik ben best trots op mij zelf omdat ik hiervoor heen magie heb gebruikt. Deze jongen kan ik duidelijk aan, ik probeer wat magie te gebruiken, niet voor mijn zwaard, maar om een beschermende bubbel om mij en Ash heen. Dit hebben we vaak geoefend.
De jongen komt met opgeheven zwaard op ons af, ik doe net of ik van plan ben te blokken, maar dat doe ik niet.
Een paar centimeter voor mijn neus raakt zijn zwaard onze bubbel. Hij snapt er niks van en haalt nog een keer uit, en nog een keer en nog een keer. "Wat is dit?"
Het enige wat Ash en ik kunnen doen is lachen, het is lang geleden dat ik moest huilen van het lachen, maar het gezicht van de jongen is t geweldig voor woorden.
De jongen haalt nog een keer flink uit, maar er gebeurt niks. Ik maak de bubbel sterker en sterker, tot dat de jongen achteruit vliegt van de kracht die de bubbel heeft. Hij land 8 meter verder in de bosjes.
Ik laat de bubbel vallen en loop samen met Ash maar hem toe.
"Wat wil je doen? Ik ben sterker dan jou alleen. Ga naar huis en ik laat je met rust!"
De jongen staat op en loopt naar zijn paard.
Zie ik daar nou tranen? Heel even voel ik me slecht, maar hij vroeg er toch echt zelf om.
Ik draai me om naar Ash en we beginnen weer keihard te lachen. "Zag je zijn gezicht?" Weet ik uit te brengen. We lachen tot we erbij neer vallen, en zo blijven we even liggen, beseffend dat dit niet de laatste keer zal zijn dat dit gebeurt. Ik draai mijn hoofd om naar ash, die naast me ligt. "Ben je bang Ash. Ik bedoel, stel dat hij de volgende keer een leger mee brengt, of als ze het kasteel aanvallen?."
"Tuurlijk ben ik bang, het is mijn thuis, mijn vader, mijn familie die daar leeft. Maar het gouden volk is niet zo slim, ze weten niet wat echte magie is en ze zijn opzoek naar jou, ze willen eerst jou hebben om daarna ons aan t vallen. Ze weten donders goed dat ze dit niet alleen kunnen. Jij blijft toch wel altijd aan onze zijde staan he?" Was dat een serieuze vraag? "Natuurlijk Ash, ik moet er niet aan denken dan Elimia ten onder gaat en dat de menselijke wereld straks niet meer bestaat."
"Gelukkig."
En zo liggen we een tijdje. Ash staat op en steekt zijn hand uit. "Kom we gaan verder." Hij probeert me omhoog te hijsen maar verlies zijn evenwicht, hij glijd uit over een dikke tak en valt boven op mij. Oh my.. mijn hele lichaam lijkt te exploderen en ik weet zeker dat hij mijn snelle hardslag voelt. Hij zegt en doet niks, hij lijkt me alleen maar aan en even lijkt het of hij mij gaat kussen, maar we worden verstoord door een pixie, die giechelend boven ons zweefd.
"Het is niet wat het lijkt, ik viel."
De pixie vliegt weg de bomen in. Weer kijkt hij mij aan, weer een kus op mijn voorhoofd. Ik kan het niet meer, de spanning die tussen ons hangt, al vanaf dag 1, ik kan het niet meer. Ik leg mijn handen op zijn wangen en kus hem.