On The Other Side (Side Series 1)

Chapter Three

'Friends'

Weeks past, I feel empty. I don't feel like living. Hindi ko man lang nakilala si Mommy. Hindi man lang ako nagkaroon ng panahon na makasama siya kahit sandali. Mommy gave birth to me, but at the same time, yun din ang araw kung kailan siya kinuha.

Funny, how people celebrate their birthday with joy. I can't even got some cake for my birthday because I don't feel happy. Feeling ko ang malas kong anak. Yun din siguro ang dahilan kung bakit umalis si Dad. Kung bakit niya ako iniwan.

At fifteen years old, natuto akong mamuhay magisa. Natuto ako magluto para sa sarili. Natuto ako maglaba para sa sarili. Because, there are no one that will do that chores for me, but myself.

It's not that easy, though. Pero, wala akong ibang choice, wala akong ibang kasama sa bahay na magtuturo sakin. Nandoon, yung time na napapaso ako sa pagluluto, nasusunugan ng sinaing, nasisiraan ng damit, but I never give up.

Hanggang ngayon, inaaral ko pa ang mga gawing bahay. Hindi naman ako ganoon, kawalang alam. Tumutulong din ako kay Nanay Niña noon, pero siya pa rin talaga ang nagluluto kadalasan.

And for the past weeks, Mark never leave my side. Lagi siyang nakabuntot sakin, always nagging me. Sa tuwing magkakasalubong kami ay ngingisian niya ako sabay aakbayan.

He's a third year high school, anyway. Isang taon na lang at graduate na siya. I don't think na dito siya magka college dahil wala naman noon dito.

And until that day when Nanay Niña leave the house, I never heard anything from her. Hindi ko na siya nakausap simula noon. Hindi rin ako umuwi ng araw na iyon.

"Pumasok ka na sa loob," ani Mark. Tinitimbang ang emosyon ko.

Tumango ako pero salungat ang desisyon na umalis kapag umalis rin siya. Ngumiti siya sakin saka pinisil ang pisngi ko.

"Everything will be okay. Hindi man ngayon pero, magiging okay ang lahat. Don't be sad," ngumuso siya sakin. Ngumiti ako.

Sumenyas siyang aalis na, na tinanguan ko naman. I pretend to open the gate, lumingon ako sa kaniya saka ngumiti. Kumaway siya saka tumalikod. Sinara ko ang gate at hinintay siyang makalayo bago lumabas at sinara ulit yon.

I can't be here. Mas lalo lang akong mangungulila sa kanila. No one will be there for me anymore. It's funny how my teenage years happen like this. I should be happy and enjoying my teenage, but here I am. Can't I be happy?

Nilapag ko ang bag sa puno saka umupo. Hindi pa rin ako nakakapag palit ng uniform, matapos nang nangyari kanina. Masiyado akong nagulat at nasaktan. Na hindi naman dapat na mangyari.

Nanay Niña have a family too, hindi pwedeng sa akin lang siya lagi. May dalawang anak siya sa probinsya at asawa. Kahit na gustuhin kong maging selfish at sabihin na dito lang siya, hindi ko magawa.

I always want a complete family. A simple but complete. At ayokong ipagdamot 'yon sa mga anak niya, bukod pa don, wala naman akong karapatan sa kaniya.

Tumingala ako habang humihinga ng malalim, sadness is killing me again. Ganito ako lagi, sa tuwing nangungulila sa kanila. Sa mga magulang. If ever my mother is here, ganito pa rin kaya? Aalis kaya si Daddy?

Natawa ako sa sarili. I always questioning myself about this, na hindi ko naman masagot sagot dahil hindi ko alam ang sagot. I always ended up shaking my head and forget what I want to know.

"Gusto mong lumabas mamaya?" bumaling ako kay Mark na nagdo drawing.

Gusto niyang matuto mag drawing kaya nandito siya ngayon sa bahay. Gusto pa sana niyang sa kanila, pero inayawan ko. Paniguradong nandoon ang mga magulang niya at ayaw kong mangyari yon. Mamaya kung ano pa isipin nila.