Bulut'a Serenad | Kısa Hikaye

final| boş dünyaya şarkılar, bence her biri aynılar 1.0

NP: dancing with your ghost

Manidar bir şarkı, ha?

**************************************

"Bak Bulut, okudum bitti işte. O kadar da uzun sürmedi. Koskoca günlük dediğin on sayfa bir şeydi yani."

"İçim bayıldı Papatya içim. Ruhumu teslim ediyorum sandım bir an. Bekle – "

"Bir ruhumuz kaldı ya Bulut. Ne çabuk unuttun."

"Ben de doğarken ölsem, senin kadar içselleştirmiş olurdum."

" Biraz, öldüğün an elimi tutup mezarına gelen sen değilmişsin gibi konuş da içselleştirmediğini düşüneyim Uğur. Ölmek demişken sahi, sen neden öldün?"

"Ur varmış kafamda ya. Klasik işte. Çocuk hep başım ağrıyor der, ebeveynler umursamaz. Ve bam! Bir gün yerde boylu boyunca yatarken bulursun onu. Sonrası genelde ölümdür. Bu kadar basit bir hikâyem var."

"On altı ay yaşamak için kendini paralarken iyiydi. Basit bir hikâyeymiş, pes yani." diye mırıldandın Papatya. Bu defa anlatma sırası bende. Bunu belki ileride sana söyleyebilirim ama şu anı bozamam.

"Bir şey mi dedin?"

"Hayır, bana neden Rüzgâr demiyorsun diyordum. Yoksa beni sevmiyor musun?"

"Bana yıldız tozlarından papatyalar sunan sensin. Aklımı karıştırmana izin vermiyorum, reddedildi, konuyu kapat çabuk."

Cennetten sesler orkestrası gibiydi gülüşün Papatya. Ruhlar yaşlanır mı bilmiyorum ama sen yanımda yaşlan Papatya.

***********************

Bu kısa hikayenin sonuna geldik. Bir akşamüzeri kafamda yankılanıp klavyemden özgürlüğüne kavuştu. Doğurduğum en güzel kurgu olabilir belki. 

Beğendin mi? Yorumlarını bekliyorum.

Kendinize iyi bakın dostlar. Hayalet olmadan, belki de son yıllarınız bunlar.