ဝေကျွမ်းရွှယ်ကျား (ဘာသာပြန်)

အခန်း(၂၈)

伪装学渣
Wei Zhuang Xue Zha

ZAWGYI

မတတ္ႏိုင္ဘူး ၊ အမွတ္အရမ္းမ်ားေနရင္ ငါနဲ႔ကမသင့္ေလ်ာ္ဘူးေလ

"အတန္းေဖာ္ ၊ တ႐ုတ္စာကေရာ ၊ တ႐ုတ္စာေရာဘယ္ႏွစ္မွတ္ရလဲ?"

'တစ္ခန္းလံုးထဲတြင္ အဆင့္အမ်ားဆံုးျဖစ္သူ' မွာေခါင္းကိုကုတ္ရင္း အတန္ငယ္ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ျဖင့္ေျပာလာ၏။

"(၈၀)ေက်ာ္ပါ. . . . . ."

စာညံ့သူမ်ားစုေဝးရာေနရာရွိ လူမ်ားအားလံုးကယ္တင္ရွင္အားေတြ႕ရွိသြားၾကဟန္တူသည္။ အျပံဳလိုက္ေရွ႕တိုးလို႔လာၾကၿပီး တစ္ေယာက္ကဆိုလွ်င္ သူ၏ရင္ဘက္နားကအိတ္ကပ္ထဲသို႔ပင္ စီးကရက္ကိုလာေရာက္ထည့္ေပးေသးသည္။

"အစ္ကိုႀကီး ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေစတနာေလးမို႔ လက္ခံေပးပါဦး ၊ လံုးဝအားနာေနဖို႔မလိုဘူးရယ္။"

"တ႐ုတ္စာမွာ အမွတ္(၈၀)ဆိုတာက ငါျဖင့္အိပ္မက္ထဲမွာပဲထည့္မွတ္ဖူးတယ္ ၊ ဒီေလာက္အမွတ္ေကာင္းတဲ့ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ငါတို႔စာေမးခန္းထဲေရာက္လာရတာလဲ? မင္းအရည္အခ်င္းက တကယ္ကြယ္ျမႇုပ္ေနတာပဲ ၊ နယ္ႏွင္ခံရတဲ့လူေတြၾကားက ပါရမီရွင္ပဲကြ။"

"တကယ္ေတာ္ခ်က္ပဲဗ်ာ ၊ ခဏေနၾက ငါမင္းကိုမ်က္ရိပ္ျပလိုက္မယ္ အဲ့ၾကငါ့ကိုအေျဖပစ္ေပးေနာ္။"

"စိတ္ခ် ၊ အစ္ကိုကမ႓ာပတ္လာတာၾကာလွၿပီ ၊ လံုးဝzero riskပဲ ၊ အခန္းေစာင့္ဆရာေတြရဲ႕ လက္ခုပ္တြင္းမက်ေရာက္ေအာင္ကို ငါအေျဖစာရြက္ကိုဝါးစားပစ္လိုက္မယ္။"

". . . . . ."

ထိုသို႔ဝိုင္းအံုခံေနရသည့္ ေက်ာင္းသားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဟုတ္လွၿပီဟုထင္မွတ္ကာ ဘဝင္ခိုက္လို႔သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကရင္လည္း ဒီစာေမးပြဲခန္းမွာပဲေနၿပီးေျဖရဖို႔ရန္ သူႀကိဳးစားရမည္. . . . . . အစ္ကိုႀကီးလုပ္ရသည့္အရသာက အေတာ္ေလးခ်ိဳၿမိန္၏။

မိမိတစ္ကိုယ္လံုး အားအင္ေတြအျပည့္ျဖစ္သြားသလိုပင္ ခံစားရသည္!

သူ၏အရည္အခ်င္းမျပည့္မွီတဲ့အမွတ္အား ဤကဲ့သို႔ခ်ီးမြမ္းသည့္လူဟူ၍ ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့စဖူး!