Güç

Güç 1. Bölüm

***1 Sene önce***

Karanlık.

Karanlık benim aynam.Ne zaman kendimi değerli hissetmek istesem ışıkları kapatır aynanın karşısına geçerim.Aynada yansımamı görmediğim zaman gözlerimi kapar ve tüm dünyayı kıskandırıcak güzel bir kız olduğumu hayal ederim.

Her şey böyle olmak zorunda mı ?

İnsanlar bu kadar acımasız olmak zorundalar mı ?

Ne kadar kalbim yağlı kalın bir et parçasının arasına saklansada onu hissedebiliyorum.Orda ve bana olabildiğinde bağırıyor.Çırpındığını görebiliyorum.İnsanlar farketmesede ben hissediyorum.O da güzelleşmek istiyor, benim gibi.Değerli olmak istiyor.İnsanlar onu farketsin istiyor.Çaresizce çırpındamaktansa aşktan çırpınsın istiyor.Tıpkı benim gibi.

*****

Yarın yine okula gidiceğim gerçeğiyle yüzleşlerek kendimi yatağıma attım.Yine 3 seneden beri olduğu gibi insanların itici bakışlarına maruz kalıcaktım.Bu yüzden yatmadan önce sürekli Allah'a yalvarıyorum.Uyuduktan sonra bir daha uyanmamak için ama her seferinde başarısızlıkla sonuçlanıyor.

Ümidimi kaybetmeyerek yine dua ederek yarınki yorucu güne hazırlık olarak gözlerimi kapattım.

Gözlerimi acıtan güneş ışınlarıyla beraber kalktım.İşte yeniden başlıyorduk.İsteksizce yataktan kalktım ve duşa girdim.Bir kez daha bu duruma lanet ederek duşu tamamladım ve giyindim.Aynalar gündüzlerini benim için kapalıdır.O yüzden nasıl göründüğüme bakmayarak evden çıktım.

Evden çıkar çıkmaz kulaklıklarımı takıp müziğin sesini kimseyi duymayacak yüksekliğe getirdim.İnsanların incitici sözlerinden uzaklaşmanın en kolay ve en etkileyici yolu bu.Aslında bunu yapmak zorunda değilim ama etrafımdaki insanlar beni buna zorluyor.

Şişman olmanın neresi suç ki.Onları yemediğim sürece onların bunu takmaması gerekmiyor mu?

Sanki görünüşüm bir kötülük gibi kafamı eğerek sınıfa girdim ve en arka sıraya oturdum.En arkaya oturduğum zaman en azından ders saatleri boyunca itici bakışların bir kısmını üstümde hissetmiyordum.Kulaklıklarımı çıkardım ve ders kitaplarımı sıraya koydum.Ne kadar zor zamanlar geçirsemde ders konusunda aksaklıklar yapamazdım çünkü kurtuluşum derslerden geçiyordu.Benim konuşacağım bir arkadaşım olmadığı için derste işliceğimiz konulara göz atmaya başladım.Aslında yalnızlık güzel bişey.Sadece sen ve hayallerin.Sürekli berabersiniz.Kitaplarda buna destek.Yalnızlık kötü bi şey değil ama yalnızlıktan daha kötü bişey varsa oda insanlardır.Onlar sanki başkalarını yerden yere vurunca kendinin yüceliceğini sanan korkutucu yaratıklar.Şimdi bana iç sesim sende insansın desede ben onlardan farklıydım.Asla onlar gibi insanlarda dalga geçen taraf olmadım.Dalga geçilen taraf oldum o yüzden onları kendimden ayrı tutarım.

İşte az önce tanımladığım insan modeline tamamen uyan barbie bebeklerden farkı olmayan sürtük sürüsü bana doğru geliyor.Kendimi dayanmam ve güçlü olmam için uyarırken onlar bana adım adım yaklaştılar bile.

"Okulda bi an deprem oldu sandık ama bakıyorumda yanılmışız sen gelmişsin.İyimisin yarım dünya?"

İyimisin mi ? Kıçımın kenarı.Sanki çokda umrundada.Cevap vermeye bile tenezzül etmeden kafamı yere eğdim.İşte yapabileceğim tek şey bu kafamı eğmek ve söylediklerini dinlemek.Ama bardağın son damlasını taşırmak üzereyim.Taştığım zaman benim için kurtuluş yolunu bulmuştum.Ölüm.Daha lise 3'deki kız çoçuğunun hazin sonu.

"Neden kafanı eğiyorsun yarım dünya ? Böyle davranmak sana yakışmıyor başını kaldırda yağlarla dolu olan boynuna bi bakalım nasılmış ?"