Güç

Güç 3. Bölüm

Hayat çok değişken değil mi?

Önceden sana acınası bakan insanların şimdi sizin için delirmesi tamamiyle inanılmaz.Hayatımda o kadar çok şey değiştiki ve buna en çok yardımı dokunan kişi sadece beni görüp hoşçakal demesi normal mi?

Onu tanıdığım zaman boyunca yanında tek bir insan bile görmedim.Gayet soğuk ve değişik bir tipe sahipti.

Bugün ilk adımı ben atmak istiyorum.En azından hayatımı değiştirdiği için ona bir teşekkür etmeliyim.Bu karar üzerine okulda onu aramaya başladım.Kantinden başlıyarak okulu dolaşmaya başladım.Bulamıyınca arka bahçeye doğru ilerledim.Arka bahçeye dolaştığımda duvara yaslanmış gökyüzüne bakıyordu.Yavaş yavaş yanına ilerledim.

"Ah şey ben sana bir teşekkür borçluyum sanırım." bal rengi gözlerini bana dikti ve dikkatlice baktı.

"Neden bana bir teşekkür borçlu oluyosun ki?"

"Bana yardımcı oldun çünkü.En azından adını bilmeliyim."

"Aras Çağıran.Oldu mu?"

"Oldu ama sana bir kahve ısmarlamak istiyorum müsait misin?"

"Değilim.Yalnız kalmayı tercih ediyorum."

"Neden böylesin bana cesaret veren birisi böyle miydi cidden.Bana bir efsane bile anlattın.Neden bu kadar soğuk olmaya başladın?"

"Hala anlamıyorsun değilmi? Kimseyi yanımda istemiyorum ben.Çünkü ne zaman yanımda biri olsa alıştığı zaman çekip gidiyor.Ben herkese zarar veriyorum.Yanımda kalırsan sende zarar görürsün."

"Sen bana yardım eden kişisin ne olursa olsun yanında olmak istiyorum.Benim hikayem çok mu farklı sanıyosun.Bunca zaman boyunca kimse yanımda olmadı.Annem babam bile.Ben bir insanı kolay kolay bırakmam.Herkesi bir görme."

"Yanımda olmayı bu kadar çok mu istiyorsun?" dedikten hemen sonra yanıma yaklaştı.Duvarla beni arasına alınca hayatımda yaşamadığım hisleri yaşıyordum.Buda neydi böyle?

"Evet.İstiyorum."

"Sen istedin,aptal kız."kolumdan tutup beni okuldan çıkardı.Şu an bildiğin okuldan kaçıyorduk.

"Nereye gidiyoruz?" sözüme cevap vermeden beni sürüklemeye devam etti.

"Bin." Siyah bir arabanın önünde durduk.İtaatkar bir şekilde bindim.Nedensizce içimde ona karşı bir güven besliyorum.

Arabayı hızlıca sürmeye başladı.Nereye gittiğimizde gram fikrim yoktu bu yüzden sadece yolu izlemekle yetindim.

Bir süre sonra mezarlık gibi bir yerde durduk.Meraklı bakışlarımı üzerine çevirdim.

"İn." dedi sadece.

İndikten sonra beni tekrar sürüklemeye başladı.Daha sonra bir aile mezarının önünde durduk.

Halide Çağıran.  Haluk Çağıran.

Yoksa bunlar annesiyle babası mı?

Ben ağzımı açmadan konuşmaya başladı.

"AİDS biliyor musun? Annem ve babam şu an bu yüzden buradalar.Bende olup olmadığına dair lanet olsun ki hiç bir fikrim yok.Hasteneye gitme cesaretini kendimde bulamıyorum.Bir arkadaş edindiğimde ailem bu yüzden öldüklerini öğrendiklerinde hepsi teker teker bırakıp gittiler.Kız arkadaşım bile olmadı.Bu cesareti kendimde bulamadım.Ya başkalarının hayatlarını mahvedersem? Ya benim yüzümden başlarına kötü bir şey gelirse diye kendi kendimi yedim.Sana gelince...

Seni ilk gördüğümde sana hoşçakal demek yerine yanında olup ne kadar güzel olduğunu söylemek istedim.Sen sevdiğin birine sahip olamamak nedir biliyor musun? Ona dokunucak cesareti kendinde bulamamak.Onu öpememek.Bu yüzden hep yalnız adam oldum.Şu an benle yatmak için çıldıran kaç kız var haberin var mı? Ama hiç birine dokunmadım.Bunları öğrendiğin için sende gidiceksin.O yüzden sana alışmadan gitsen iyi olur.Yoksa seni bırakmayabilirim." dedi....

O bunları söylerken gözümdeki yaşları tutamamıştım bile.AIDS umrumda değildi.O benim zor zamanımda yanımda oluyorsa bende olmalıyım.

"Umrumda değil.Duyuyomusun? Umrumda değil.Neden bu kadar karamsar oluyosun ortada net bi karar yokken ama sonuç ne olursa olsun yanında olmak istiyorum." bişey demeden sadece gözlerime baktı.

Yanıma yaklaşmaya başlıyınca kalp atışlarım istemeden hızlandı.

Bu seferde beni ağaçla kendi arasına aldı.

"Sana böyle yaklaşınca umrunda olmıyıcak mı?"

Elimi tuttu.

"Senin böyle elini tutunca umrunda olmıcak mı?"

Dudağıma yaklaştı.

"Seni eğilip öpersem umrunda olmıcak mı?"

"Kendini kandırıyosun.Seni şimdi böyle öpersem sonunda pişman olucaksın.Buna adım kadar eminim."

Ne olursa olsun onun yanında olmak istiyodum.Ona teşekkür borçlu olduğum için mi yoksa başka bişey mi hiç bir fikrim yok ama tek istediğim onun yanında olmak ve ona yardımcı olmak.

Bunu ona kanıtlayabilirdim.Ciddi anlamda.

"Hayır pişman olmam.Bende buna adım kadar eminim." dedim ve içimden geleni yaptım.

Kollarımı boyununa doladım ilk zaman biraz afallasada bir süre sonra oda bana karşılık verdi.İlk defa acemiydik.Oda deneyimsiz.Bende.Hep hikayelerde kızlar deneyimsiz olurlar ama bizde biraz değişikti.İtiraf etmek gerekirse bu hoşuma gitmişti.

"Bunu sen istedin aptal kız,olucaklardan ben sorumlu değilim."