Artık insanlardan umudumu kesmiştim yani kendi başımın çaresine kendim bakacaktım. Saate bakmak için elimi cebime attım telefona baktığımda saat 19.12'yi gösteriyordu. Oldukça karnım acıkmıştı. Lokantalar kapanmadan birşeyler yesem iyi olacaktı sanırım. Önüme çıkan ilk lokantaya girdim. Klasik birşeyler yedikten sonra hesabı istedim. Çok gelmemesi için yalvardım içimden.
Bir kaç dakika içinde garson hesabı getirdi. 17 ₺ tutmuştu, parayı faturanın üstüne bıraktıktan sonra çantamı tek omzuma takıp çıkışa doğru ilerledim. Yemeğimi yerken telefonumu da şarj etmiştim çünkü babama yazdığım mektupta beni araması için numaramıda yazmıştım bu yüzden telefonumun şarjı olmak zorundaydı.
Biraz düşünmek için parktaki boş bir banka oturdum. Aklıma yüzlerce fikir geliyordu ama hiçbiri aklıma yatmamıştı. Sonunda banktan kalktım. En sevdiğim müziği açtım ve kulaklıklarımı kulağıma yerleştirdim. Yavaş ve umursamaz bir şekilde yürüyordum.
Bu sırada bisikletli bir çocuğun hızla üstüme gelmekte olduğunu görmedim , saniyeler içinde oldu herşey , bisiklet hızlı bir şekilde bacağıma çarptı. Çarpmanın etkisiyle kendimi yerde buldum. Bisikletli genç bisikletini bırakıp yanıma geldi , oldukça endişeli görünüyordu.
--- Çok özür dilerim gerçekten hiç fark etmedim.
--- Tamam sorun yok.
Ayağa kalkmaya çalıştım ama o gücü kendimde bulamadım. Çocuk beni aniden kucağına alıp bir taksiye bindirdi. Canım daha çok yanmaya başlamıştı. Defalarca özür diledi. Ama onun suçu yoktu. Sonunda bir devlet hastanesine gelmiştik. Kalkmama yardımcı oldu. Yavaşça yürümeye başladım, çocukta hala yardım ediyordu. Nihayet doktorun odasına girdik. Doktor önemli bir şey olmadığını fakat bir gece kalmamın iyi olacağını söyledi, zaten canıma minnetti sokakta yatmaktansa burası gayet iyiydi.
İki kişilik bir orada kalacağını söyledi doktor. Aslında biliyorum kalmam saçma olabilir ama doktor başım hafifte olsa çarptığı için bu gece uyanık kalmam gerektiğini söyledi. Bisikletli çocuğu da gitmesi için ısrar ettim ve gönderdim.
Hemşire odaya kadar eşlik etti. Odanın kapısı aralandığında gözlerime inanamadım bir yatak boştu yani benim yatacağım yatak fakat diğerinde babam yatıyordu. Hızlı yürüyerek daha doğrusu yürümeye çalışarak babamın yanına gittim. Babamda en az benim kadar şaşkındı. Ne olduğunu sordum , hemen . Neyse ki babamın yine astımı nefes almasına engel olmuştu. Küçükken hatırlıyorum sık sık olurdu. İçim rahatlamıştı. Aramızda sohbet ettik bende bisiklet olayını anlattım. Babam annemin nerede olduğunu sordu. İşte beklediğim soruydu. Annemle onun için tartıştığımı ve annemin bana git demesini anlattım. Babam üzgün gözler ile bana baktı. Bir yandan da onu savunduğum için sevinmişti doğal olarak ama belli etmiyordu. Sabaha kadar dertleştik...
Arkadaşlar bu sefer daha uzun yazmaya çalıştım . :) Umarım beğenirsiniz, oy verirseniz çok sevinirim arkadaşlar gerçekten. :) HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM. :)
