Unicode & Zawgyi
Unicode
နာကျင်မယ်မှန်းသိသိရက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားချင်မိတဲ့ငါကိုယ်ငါလည်းမုန်းလိုက်တာယွန်းဂီရယ်။
***Irrecoverabele***
"အန်တီ.....ဆော့ဂျင်နိုးပြီလား"
"အဲ့ကောင်လေးကမင်းမနှိုးဘဲနိုးဘူးလို့လား"
"ဟုတ်....ဒါဆိုသွားနှိုးလိုက်ဉီးမယ်"
"အေးအေးသွား....ပြီးရင်နှစ်ယောက်လုံးမနက်စာလာစားလှည့်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဆော့ဂျင်အမေကိုပြုံးရုံသာပြုံးပြခဲ့ပြီးဝင်နေကျအတိုင်းညာဘက်ထောင့်စွန်းအခန်းလေးထဲဝင်လာခဲ့တော့သည်။
ဆိုဒ်စုံ၊ပုံစံစုံဖြင့်စီတန်းထားသောအရုပ်ပုံအလည်တွင်ခွေခွေလေးအိပ်နေသောဆော့ဂျင်ကြောင့်မနက်စောစောပြုံးမိသည်။
ကိုယ့်အပိုင်လူသားလေးဟာဘာကြောင့်များဒီလောက်ချစ်စရာကောင်းရတာပါလိမ့်။
"ဆော့ဂျင်.....ဂျင်လေး"
အိပ်နေတဲ့ဘေးသွားထိုင်ကာနားနားကပ်နှိုးတော့အင်းအဲလုပ်ကာခါးကိုဖက်ပြီးပြန်အိပ်သွားတဲ့သူ။
"ဆော့ဂျင်ထတော့ကွာ......ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်"
"ငါးမိနစ်ပဲ....."
လက်ချောင်းကောက်ကောက်လေးငါးချောင်းထောင်ကာပြန်အိပ်နေတဲ့သူ။ကိုယ်လည်းဆက်နှိုးမနေတော့ဘဲခေါင်းလေးပွတ်ပေးကာပြန်သိပ်ပေးနေမိသည်မှာသူပြောသည့်အတိုင်းငါးမိနစ်သာ။
"ဆော့ဂျင်ငါးမိနစ်ပြည့်ပြီ....."
"အွန်း....."
အိပ်မှုန်စုတ်ဖွားရုပ်လေးနဲ့ထလာကာရှုတည်တည်ကြည့်လာတဲ့လူသားလေးဟာဘာတွေများစားလို့ဒီလောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းရပါ့လိမ့်။
"ထတော့.....အန်တီကမနက်စာစားရအောင်တဲ့ငါအောက်ကစောင့်မယ်"
YOU ARE READING
The invisible string between us(Kookjin short stories)
Fanfictionကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာမမြင်နိုင်တဲ့ကြိုးလေးရှိတယ်အစ်ကို။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာမျမင္ႏိုင္တဲ့ႀကိဳးေလး႐ွိတယ္အစ္ကို။
