Bellatrix

1.

"Ik wil niet!". 

Dat waren de woorden die ik brulde, voordat ik schreeuwend de kamer uit stormde. Ik had van mijn vader te horen gekregen dat ik naar die vieze modderbloedjesschool zou gaan, Zweinstein.

"Misschien valt het wel mee", zei Narcissa zachtjes, ze was me achterna gegaan. Boos keek ik haar aan, waar bemoeide zij zich mee. Haar lichte, stijle haren vielen over haar schouders, en haar grijze ogen stonden onschuldig. Cissy had geluk, ze was pas 7. Maar ik daarentegen, moest naar die verschrikkelijke school. 

"Nee, het valt niet mee. Niet zolang Perkamentus schoolhoofd is".

"Oh, waarom dan?". 

"Het zit daar vol met bloedverraders en modderbloedjes. Ik wil niet! Hou nou eens op", riep ik geïrriteerd. Juist van mijn ouders had ik verwacht dat zij me wel zouden begrijpen, mijn afkeer voor die smerige modderbloedjes had ik van hen geërfd. Toch stuurden ze me naar die school. Cissy's lip begon te trillen.

"Sorry, Cissy. Zo bedoelde ik het niet", riep ik nog, maar ze stormde al weg. Zuchtend plofte ik neer op de trap. Het kwam allemaal door die stomme school. Iemand kwam naast me zitten. Het was Andromeda. Ze zei toen: "Weet je, Bella, op Zweinstein kun je die verdraaide modderbloedjes een lesje leren". Ze had wel een punt, iemand moest die modderbloedjes op hun plek zetten. 

"Zolang ik maar in Zwadderich kom", siste ik, terwijl ik naar boven liep. Eenmaal op mijn kamer zag ik een uil zitten, de krant was aangekomen. Niet de Ochtendprofeet, ik werd gek van die krant, maar het Dagelijks Dagblad, een krant volledig geschreven door echte volbloedtovenaars. Jeweetwel in actie, stond er in gifgroene letters op de voorkant. Jeweetwel was een tovenaar, die in Gellert Grindelwalds voetsporen leek te treden. Hij scheen volgelingen te verzamelen, om uiteindelijk de minister van de troon te stoten. Eigenlijk was zijn naam Voldemort, maar hij had voor elkaar gekregen een taboevloek op die naam te rusten, waardoor je in grote problemen kwam wanneer je die naam zei. Meestal werd hij Jeweetwel, of De Heer Van Het Duister genoemd. Eerst was hij onbekend, niemand wist dat hij er was, tot het te laat was. Maar een paar maanden geleden had een van zijn volgelingen hem verraden, en alle plannen aan het ministerie verteld, waardoor iedereen nu op de hoogte van zijn bestaan was. Ik wist dat mijn vader eraan dacht om hem ook te volgen, en een zogenaamde dooddoener te worden. Snel bladerde ik verder in de krant, maar er stond verder niets interessants in.