Artık kimse yoktu yanımda. Gitmişlerdi. En sevdiklerim... Hayataydım ama yaşamıyordum. İşte benim hikayem. Yani Elçin' in hikayesi... Ama kurtarıcı istemiyordum. Zarar görmeye hazırdım. Ama onlar geldi. Biz karların bekçileriydik. Hikayeme hoş geldi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. Bölüm Kardaki Kan
Bu da neydi? Kimsenin olmadığı yerde... Hızla aşağı indim. "Ne oluyor?" dedim hızlıca. Şuan hiç korkmadığım kadar korkuyordum. "Kızım sakin ol." dedi babam ve ekledi. "Ben çıkıp bakacağım." Bizim evimize ateş açılıyordu ve babam çıkmayı düşünüyordu. Tüm bunları koltuğun arkasında konuşuyorduk. "Baba neyden bahsediyorsun?" dedim ve sustum. "Yusuf birlikte çıkalım." dedi annem babama. Ne dediklerinin farkında mıydılar? Resmen gel birlikte ölelim der gibilerdi. Anlamıyorum. Annem ve babam polis diye kendilerini ateşe atmalarına izin vermeyecektim. "Anne !" dedim. Ben düşüncelere dalmışken gidiyorlardı. "Kızım, gel." dedi annem. Beni kolumdan tutup odama çıkardı. "Burada kalıyorsun." dedi sert bir şekilde. "An..." derken annem sözümü kesti. "Burada kalacaksın." dedi ve kapının anahtarını alıp beni odaya kitledi. İnanmıyorum. Ben burada kapalı mı kalmıştım? Kapıya doğru koştum. "Anne aç!" bağırıyordum ama hiç bir faydası yoktu. Kar 'ı uyandırmıştım. Pencereye doğru gittim. Perdeyi çok az kaldırdım. Konuşuyorlardı. Onlar bize ateş eden adamların yanına mı gitmişti? Aaa inanamıyorum. Öndeki adam ne çıkardı o? O... Silah mı? Kapıya koştum. Zorladım, zorladım. Açılmıyor! Lanet kapın açılmıyor! Pencereye koştum. Silah çıkaran benden iki üç yaş büyüktü sandığıma göre. Beni gördü. Bana bakıyor. Ağladığımı gördü. Tetiği bana bakarak çekti. Vurdu. İki kurşun ile vurdu. Tam iki...
*Onlar öldü mü?
*Onlar...Öldü.
Öldüler mi? Yok, hayır. Ağlıyordum. Hem de hıçkıra hıçkıra. Hala bana bakıyordu. Ne demek istiyordu? Seni de gözüm kapalı öldürebilirim mi? Buyursun gelsin. Camdan yavaşça aşağıya eğildim. Duvara sırtımı döndüm ve bacaklarımı kendime doğru çektim. Burada mı bitmişti? Her şey... Bütün anılar... Nokta mı? Ben onlarsız bir hiçtim. Bunu çok iyi biliyordum ki onlardan başka kimsem yoktu. Yaşamak başka bir şey hayatta olup yaşayamamak başka bir şey. Ben ise yaşamak isteyip yaşayamayanlardanım. Bu kadarmış.
Kapıdan sesler geliyordu. Bir anda kapım kırıldı. Kilidi kırıldı diyebiliriz. O adam , annemi babamı öldüren adam. Bu neden gülüyordu? Mutlu mu olmuştu yani? Tabii mutlu olacak. O bilerek öldürmüştü. Neden bana bakıyor? İçimdeki ses diyor ki kalk ağzına geleni söyle. Sonrada tokat at.
*Mantıklı.
*Yani ben tümüyle mantıklıyım.
Ben hala neyi konuşuyorum. Buradan gitmeliyim. Bunun yanında kalacak değilim. Ağlamamalıyım. Gitmeliyim. Kesin. Ayağa zorla olsa da kalktım. Kar 'ı yatağımdan aldım. Tam kapıya yaklaştım. Kolumdan tuttu. Çekmeye çalıştım. Ama çok güçlüydü. "Seni neden öldürmeyeyim?" dedi. Bunu derken bile sırıtıyordu. "Öldür!" dedim yavaşça ama biraz bağırmıştım. "Hmm. Öyle mi dersin?" dedi. Bu adam neyden bahsediyor? En sevdiklerimi öldürüyor benimle konuşuyor. Bunu bile hak etmiyor. "Bırak beni!" dedim hızlıca. Hala bırakmamıştı. "Neden bırakayım? Tek bir sebep söyle." dedi. Bu adam can sıkıcıydı.
