Artık kimse yoktu yanımda. Gitmişlerdi. En sevdiklerim... Hayataydım ama yaşamıyordum. İşte benim hikayem. Yani Elçin' in hikayesi... Ama kurtarıcı istemiyordum. Zarar görmeye hazırdım. Ama onlar geldi. Biz karların bekçileriydik. Hikayeme hoş geldi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. Bölüm Siyah Gölge
*Siyahlara bürünmüş bir gölgeyim.*
Nasıl bir dünyada nasıl yaşıyor insanlar? Çok değişik. Ne derseniz , hayattaki her şey. Kısaca dünya. Yaşayan ve yaşayamayan olarak ayırdım. Ben hangi taraftayım diye düşündüm. Ben yaşayamayanlardanım.
Hayatın bilinip bilinmediği noktalara uzanıp , orada kalıyoruz. Sadece bekliyoruz. Bende bekledim. Ama bunun bir çare olmadığını öğrendim. Artık beklemiyorum. Hayatta yaşamaya değerler vardır. Benimde vardı. Eskiden...
Odadan çıkıp salona doğru ilerledim. Ananem ağlıyordu. Ben ağlayamıyordum. Ağlamak istiyordum , ağlayamıyordum. Babamın ve annemin cenazesi burada olacakmış. Hep böyle şeyler konuşulup sonrada 'Çok iyi insanlardı.' diyorlar. Herkesin doğasında bunlar var.
Eslem beni gördü ve yanıma geldi. "Gel." dedi bana odasını işaret ediyordu. Gözleri yaşlıydı. Hala da ağlıyor gibiydi. Eslem, sarı saçlı , yeşil gözlüydü. Kısaca çok güzeldi. Odasına geçtik. "Sen..." dedi. Devam edemiyordu. Ne diyeceğini çok az tahmin edebiliyordum. "Ben..." dedim ve gözümden bir yaş geldi. "Ben konuşmak istemiyorum." dedim ve odadan çıktım. Konuşmak için artık tek bir kelime kaldığını düşünmüyorum, sanmıyorum. Konuşmak için iyi günlerimi beklemek isterdim. Ama günler gelmeyecek.
Düşündüm ki artık bu hayatta kimseyi üzmemek , konuşmamak daha iyi bir seçenek. Ben anne ve babamı öldürmüştüm. Kedimi suçlu hissediyordum. Benim suçum olduğunu düşünmemek elimde değildi. Bana soracakları sorular benim sonum olurdu. Nefes bile alamazdım. Sanki şimdi nefes alıyordum. Mutlu bir aile tablosu... Artık yoktu.
Bir ayna gibiydi hayatım. Bir tarafı kırık ve karanlık, bir tarafı aydınlıktı. Ama şimdi o aynanın aydınlık tarafı da kırılmış ve kırılmıştı.
Siyahlara bürünmüş bir gölgeyim. Siyah... Her yer karanlık. Kapkara... Siyah bir renk değildi. Parlayamayan bir yıldız gibiydi. Parlamak istiyordu. Ama artık önü kapanmıştı. Gidemiyordu. Yerinden hareket edemiyordu. Sanki sabitlenmişti.
