Diary-WooSan

24

Bay Choi kesinlikle bunu beklemiyordu. Vücudundaki tüm sinir hücrelerinin harekete geçtiğini hissetti. Ellerini öyle bir skıyordu ki tırnakları ellerine batmış, kanatmayı başlamıştı bile.

“ne? Ne duruyorsunuz tedavi etsenize!”

Bay Choi tüm gücüyle bağırdığında doktorun yüzü daha da düşmüştü.

“efendim hastalık nerdeyse son evresine gelmek üzere hemen kemoterapi uygulamaya başlarız fakat bu ne kadar işe yarar bilmiyoruz.”

Bay Choi'nin hayatı gitmişti. Eşine sahip çıkamadığı gibi oğluna da sahip çıkamamıştı. Ne yapıcaktı peki? Onun da mı gözleri kapalı bir şekilde ölmesini bekleyecekti?

Bay Choi kendini hastenden attığı gibi bir uçuruma sürmüştü arabayı. İçini dökecekti.

Uçurumun tam kenarına geldiğinde tüm gücü ile bağırmış,ağlamış,yıkılmıştı.

*Flashback*
“SENDEN DE OĞLUNDAN DA BIKTIM. SIRF BİR ŞİRKET YÜZÜNE EVLENMİŞTİK VE BEN ARTIK DAYANAMIYORUM. ŞİRKETTE SENİN OLSUN OĞLUNDA NEFRET EDİYORUM İKİNİZDEN DE!”

Bayan Choi son sözlerini söyleyerek koşarak evden gitmişti. Arkasında ise yıkılmış birini bırakarak..

San daha 5 yaşındaydı ve bay Choi ona nasıl bakacağını bilmiyordu. Haklıydı aslında ilişkileri sadece şirket üzerindendi. Kendini aşka bu kadar kaptırdığını anlamamıştı.

San korkmuş bir şekilde koşarak babasının yanına gelmişti.

“baba annem niye gitti?geri gelecek değil mi?..lütfen cevap ver..”

Bay Choi o gece yapmaması gereken bişey yapmıştı. Tüm sinirini bu küçük çocuktan çıkarmış yetmezmiş gibi direkmen halasına bırakmıştı.

Deli gibi pişmandı. O tek aşkından kalan son hatıraydı ve onu kendi elleriyle uzaklaştırmıştı kendinden.

*Flashback and*

Bazen bir uçrum kenarına gidip kayalara,dağlara içini dökmek garip bir şekilde insanı rahatlatırdı.

Saat gece 11'e geliyordu ama bu kimin umrundaydı ki? Kalkmış arabasına binmiş ve bunu San'a nasıl söyleyeceğini düşünüyordu.

Yavaşça eve sürüp kapıyı çaldı. Her zaman ki gibi kapıyı Eun He açmıştı. San'ın odasında olduğunu söyleyip mutfağa gitmişti.

Bay Choi yavaş adımlarla odaya çıkmıştı. Kapıyı çalma gereği duymadan açmıştı. San yatakta düz bir şekilde yatıyordu. Tavana bakan bakışlarını babasına çevirmişti.

“oğlum..Kansermişsin.”