Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 4 - de Trainingen

De volgende ochtend word ik gewekt door Talon. Hij klopt op mijn deur en steekt zijn hoofd om de hoek. ‘Kom je ontbijten?’ vraagt hij. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en probeer naar hem te glimlachen als ik knik. Hij grijnst opgewekt terug. Hoe kan hij zo vrolijk en zorgeloos zijn? 

De rode vloerbedekking kriebelt aan mijn voeten als ik naar de badkamer toe sluip. Het voelt zo vreemd om door deze kamer te lopen. Het is te netjes, te groot om van mij te kunnen zijn. Ik voel me als een indringer hier in het Capitool. Ik hoor hier niet en toch ben ik hier naartoe gebracht.

Ik bekijk mezelf kort in de spiegel. Mijn ogen zijn waterig en rood, maar ze stralen waakzaamheid en argwaan uit. Mijn gezicht staat strak gespannen van de zenuwen. De zenuwen voor de trainingen straks. Ik heb geen idee wat ik moet gaan laten zien. Ik ben klein, ik ben niet sterk en het enige wapen waar ik mee om kan gaan is een slinger. De kans is vrij groot dat die er helemaal niet is. Ik maak snel een vlecht in mijn haar en trek de kleding aan die is klaargelegd op mijn stoel: een kort, strak, zwart broekje met een bijpassend hemdje. Na het ontbijt begeven Talon en ik ons naar de liften. De opdracht van Dalton was duidelijk: bij elkaar blijven. Ik haal nog een laatste keer diep adem, en stap dan achter Talon aan de lift uit.

Mijn eerste instinct is me verschuilen achter Talons rug. De trainingszaal is reusachtig. Hij is ingedeeld in drie vakken: beschutting, wapens en voedsel. De andere tributen zijn allemaal al bezig. Een blond meisje uit district 1 gooit wild messen naar een lichtgele pop. Een voor een blijven ze steken in de roos. Als ze over haar schouder kijkt, flitsen haar helblauwe ogen kort over mijn gezicht. Ze staan vol agressie, wilskracht en zelfvertrouwen. Ik slik moeizaam en doe onwillekeurig een stapje terug. Helemaal achterin is een hardloopsimulatie. Een roodharig meisje stuift over de baan. Ze is afschuwelijk snel. Een jongen met een zwarte pet komt grijnzend voorbij. Achter hem aan loopt een meisje dat bijna een kop groter is. Haar koperkleurige haren glanzen in het felle licht van de trainingsruimte. Ze lopen naar het knoopgedeelte. 

‘Nou, waar wil je naartoe?’ vraagt Talon vrolijk. Ik bal mijn handen tot vuisten om het trillen te laten stoppen. ‘Maakt me niet uit,’ antwoord ik. Het klinkt even kracht als ik had gehoopt. ‘We kunnen daar wel even kijken.’ Talon wijst naar een kleine, maar steile heuvel in het midden van de zaal. Ik recht mijn schouders en stap achter Talon vandaan. Hij legt een hand op mijn schouder en zegt: ‘Denk aan wat Dalton heeft gezegd.’ Ik haal diep adem en knik. Talon duwt met achter zijn rug. Ik grijp zijn shirt vast en maak me zo klein mogelijk. Een aantal tributen kijken naar ons om als we langslopen. Ze bekijken Talon kritisch, maar grijzen spottend als ze mij zien. Ik haat het gevoel van zwakte dat door me heen stroomt. 

Kom op, Elena. Denk aan wat Dalton heeft gezegd. Zwakte zwakte zwakte…

Talon trekt me zo’n beetje de heuvel op. Bovenop heb je een mooi uitzicht over de hele zaal. Achterin zie ik tributen stuntelen met pijn en boog. Een aantal zijn fanatiek met zwaarden aan het zwaaien. Er zitten twee bij het vuur maken. Het donkerbruin harige meisje van de witte paarden komt door alle drukte op ons af. Ze beklimt moeizaam de heuvel en grijnst als ze boven is. Haar fel blauwe ogen schitteren. Bijna alsof ze dit leuk vindt. Ze steekt haar hand uit naar Talon en stelt zich voor als Willow. Ik bestudeer haar zo goed en onopvallend mogelijk. Ze ziet en sterk en snel uit. Stevige bouw, vastberaden uitdrukking; dit meisje weet wat ze wil en gaat daar ook voor. Een gevaarlijke tegenstander in de Arena. Tenzij…

Ik zet mijn liefste glimlach op en steek mijn hand naar haar uit. Ze is met gemak een kop groter. Toch pakt Willow welwillend mijn hand en glimlacht vriendelijk. Ze went zich echter al snel weer tot Talon. Logisch ook. Hij is veel sterker dan ik. Kan ook veel beter vechten. Aan hem heeft ze in de Arena een stuk meer. Mijn blik dwaalt opnieuw door de zaal. Hetzelfde roodharig meisje als van de hardloopsimulatie klimt behendig van tak naar tak. Ik bekijk haar een tijdje. Ze is redelijk lang en lenig. Slim ook, zo ziet ze eruit. Als ik mijn ogen weer op Talon en Willow richt, staan ze dichtbij elkaar.