Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 9 - de Spelen (deel 4)

We houden onze adem in en sluipen als een gedaante, een schaduw, door het bos. Oppassend waar we onze voeten neerzetten en uitkijkend of de Beroeps hier ergens rondlopen. John begint de rij, Dariah volgt, dan komt Serena en als laatste ik. Ik zie aan Serena's houding dat ze bang is. Bang om iemand te verliezen vandaag. John steekt zijn hand op en we houden halt. Hij gebaart dat we bijna bij het kamp zijn en nóg voorzichtiger moeten lopen. Dariah laat zich door haar knieën zakken en tijgert verder. We volgen haar voorbeeld. Bijna bij het kamp laat John zich op zijn buik zakken. Hij spiekt onder de bladeren van de struiken door die het kamp van de Beroeps beschermen. Dan wenkt hij ons wat dichterbij. Hij is onze commandant, wij zijn zijn soldaten. John geeft het bevel om te verspreiden. Even ontmoet ik Serena's ogen. Ze staan verongelukt en angstig. Ik knijp even kort in haar hand en schiet dan langs haar heen.

We verspreiden ons in een halve cirkel om het kamp heen. Als ik naar rechts kijk, kan ik moeizaam de gelaatstrekken van John onderscheiden tussen het struikgewas. Terwijl ik het kamp observeer ben ik me o zo bewust van de vurige rode haren die zo verschrikkelijk opvallen in het zonlicht. Altijd ben ik blij geweest met mijn haar, omdat het zo lekker opvallend was. Mensen keken vrij gemakkelijk over me heen door mijn lengte, maar door mijn haar kon ik dan toch nog de aandacht trekken. Nu wens ik dat ik een minder opvallende kleur zou hebben. Het bruin van Serena, op de vage koperkleur van Dariah.

Ik schud kort mijn hoofd. Kop erbij, Elena, spreek ik mezelf streng toe. Ik richt mijn blik weer op de Beroeps: hun tent stond redelijk in het midden van het veldje, maar door de storm van gistermiddag, ligt er nu alleen nog een zielig, verwrongen hoopje zeil, strak gewikkeld in de metalen tentstokken. Voor hun voormalige tent ligt een klein stapeltje proviand. Het meisje uit District 2, die mij aanviel bij de Hoorn, en Lisa, het meisje uit twaalf, lopen speurend in het rond. Maar waar is Alice?

God.

Nee.

In een flits schiet de droom van vannacht voor mijn ogen langs en weet ik weer waarom ik zwetend en huilend wakker werd.

Mijn hart slaat een slag over als ik opspring, mijn mond opensper en gil, zoals ik nog nooit gegild heb. "JOHN!" In dezelfde beweging grijp ik mijn slinger beet, maar ik heb net te lang werk.

Het steentje boort zich vol in Alice voorhoofd. Ze staat nog even rechtop, terwijl verbazing en verwarring over haar gezicht glijden voor ze ter aarde stort. Ik sprint op John af. Het mes van Alice steekt uit zijn borst. Zijn shirt raakt doorweekt met het stroperige rode bloed dat uit de wond opwelt. 'Nee,' fluister ik terwijl ik zijn hoofd op mijn schoot trek. 'Nee nee nee. Ga niet dood. Ga alsjeblieft niet dood.' John schokt krampachtig op de vochtige bosgrond. Zijn ogen zijn wijd opengesperd, maar zien niets. Een keer rochelt hij angstaanjagend en dan gaat het kanon af. Er galmt een kreet over de vlakte die de haren op mijn armen recht overeind zet. Serena, die duidelijk naar ons onderweg was, struikelt over haar eigen voeten en valt languit op de bosgrond.

Achter me hoor ik opeens een vreemd suizend geluid. Een speer schiet vlak langs mijn oor en boort zich met een klap in de boom tegenover me. Met grote ogen van schrik kijk ik snel over mijn schouder. Het is het bruinharige meisje van 2. Haar ogen spuwen vuur als ze mij herkent. Ik spring snel van John weg en deins achteruit. Ondertussen leg ik een nieuwe steen in het kleine leren bedje van mijn slinger. Er klinkt een zacht tikje en er schiet een kleine houten pijl mijn blikveld binnen, die zich in de bovenarm van de Beroeps dringt. Ze schreeuwt het uit van pijn; een beangstigend, grauwend geluid. Het lijkt haar alleen maar kwader te maken. Ik werp een snelle blik in het rond. Serena ligt nog op de grond, trillend van pijn en verdriet. Dariah richt haar kruisboog opnieuw op de Beroeps. Lisa sluipt met een speer in haar hand op Serena af. 'Dariah!' Ze kijkt snel op, vragend, maar ergens ook geërgerd en verstoord. Ik knik richting Serena. Dariah verplaatst haar kruisboog snel naar Lisa toe.