Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 2 - de Boete

'Lena? Wil je mijn haar vlechten?' Reece staat met losse haren en een borstel en elastiek in haar hand half springend voor me. Haar bruine ogen sprankelen van opwinding. Ik pak de borstel van haar aan. 'Tuurlijk.' Reece gaat in de kleermakerszit voor me zitten. 'Wat was je aan het doen?'

'Ik dacht na,' antwoord ik terwijl ik haar haren doorborstel.

'Over de Boete?' Onwillekeurig loopt er een rilling over mijn rug als Reece dat zegt. Dertien keer zit mijn naam erbij. Drie omdat ik veertien ben. De rest door de bonnen waar ik me voor heb ingeschreven. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat er mensen zijn die hun naam er veel vaker in hebben zitten. De kans is heel klein dat mijn naam getrokken wordt.

En toch ís er een kans. Een kleine, maar toch...

Vorig jaar nog: een meisje van twaalf had haar naam maar één keer ingeleverd. Eén keer deed ze mee, maar ze werd toch getrokken.

Binnen twee minuten was ze dood.

Ik draai het elastiekje om het uiteinde van Reece' vlecht. Na vijf dagen zeuren had pap, die gek werd van haar geklaag, toegestemd dat ze ook haar mooiste kleren aan mocht naar de Boete. Het had hem een woedende preek van mam opgeleverd. Reece wilde per se, net als ik, haar netste kleren aan. Ze heeft haar lichtgele jurkje dan ook al aan. Het laat haar gebruinde huid en zwarte haar extra opvallen. Reece en ik zijn in alles tegenpolen. Zij heeft, in tegenstelling tot mij, wel de lengte van mijn vader. Waar mijn haar rood is, is dat van haar roetzwart. Zij is luidruchtig, vrolijk en gaat met iedereen een praatje aan. Ik blijf liever wat op de achtergrond.

Ik hijs mijn zusje op haar benen, trek haar jurk recht en leg haar vlecht over haar schouder. 'Je ziet er prachtig uit.' Reece begint te stralen en giechelt. 'Ik ben net een prinses!' Lachend pak ik haar hand en laat haar een rondje draaien.

'Elena!' roept mijn moeder dan van boven. 'Kom je je wassen?'

'Ik kom!' roep ik terug. Ik laat Reece' hand los en trek nog even plagend aan haar vlecht.

Boven gooit mam net een emmer heet water in de tobbe. Ik kleed me vlug uit en stap in het lauwe water. Met de harde borstel en een klein stukje zeep probeer ik zoveel mogelijk troep van me af te boenen. Het water kleurt al snel bruin. Als mijn huid roodgloeiend is van het schrobben, droog ik me af. Gewikkeld in een viezige witte handdoek doorkruis ik snel de koude overloop naar mijn kamer. Op de bruine deken ligt mijn donkerblauwe jurk al klaar. Hij is, in tegenstelling tot al mijn andere kleding, schoon. De gave, donkerblauwe stof glanst een beetje. Voor op de borst zit een strikje. Voorzichtig laat ik de jurk over mijn hoofd glijden. Mam komt mijn kamer binnen en maakt de knoopjes aan de achterkant dicht. Daarna draait ze me om zodat ze me kan bekijken. 'Je bent prachtig,' fluistert ze. Ze kamt met mijn handen door mijn rode haren om de klitten eruit te krijgen. Ze verdeelt het in een zijscheiding en spelt dan een plukje naar achteren, zodat het niet in mijn ogen hangt. Ik voel even aan het speldje dat ze in mijn haar heeft geduwd. Ik herken het meteen. 'Mam...'

'Shh,' zegt ze snel. 'Ik wil dat je het draagt. Het brengt geluk.'

Het is de kleine, zilverkleurige haarspeld van mijn oma. Met ijzerdraad is er een klein bloemetje op gemaakt. Het stelt niet zoveel voor, en mooi is het ook niet echt, maar voor mam en mij zit er een hele emotionele waarde aan. Mam trekt me in een omhelzing. 'Ik hou van je lieverd.'

'Ik ook van jou mam,' verzucht ik tegen haar borst. 'Ik ook van jou.'

Ik sta gespannen tussen de andere veertienjarigen uit mijn district. We staan in keurige rijen, opgeheven kinnen, borsten vooruit. We proberen er onaangeslagen uit te zien, maar hier en daar ontstaan al breuken in de façade die we proberen op te richten. Iemand die een traan laat lopen, iemand die even angstig om zich heen kijkt.