Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 8 - de Spelen (deel 3)

De schaduwen voeren me mee

Oneindig lang. Oneindig ver.

Het koude, vochtige gevoel dat ze uitstralen omhult me van top tot teen. De kille lucht omsluit mijn hart. Wind suist in mijn oren, de koude lucht striemt langs mijn blote huid. De kapot getrokken stof van mijn jurkje klappert om mijn benen. Mijn gedachtes zijn een warrige brei. Hoe graag ik ook orde wil creëren, de herinneringen kolken door mijn hoofd, als een uit elkaar gevallen fotoalbum waarbij alles foto's opnieuw op volgorde moeten worden gelegd. Gezichten, geluiden, geuren; ze schieten aan me voorbij, glippen door mijn vingers voor ik er grip op kan krijgen. Letters vliegen door de lucht, maar namen kan ik er niet van vormen. Het laat mijn hart samenknijpen van angst. Als ik niet eens weet wie ik zelf ben, hoe kan ik me dan ooit de mensen herinneren van wie ik hou?

Zijn er mensen van wie ik hou? Zijn er mensen die van mij houden?

Besta ik eigenlijk wel?

De twijfel overvalt me. Wie, nee, wat ben ik? Wat gebeurt er? Wat is dit? Ben ik iemand? Iets? Ook een schaduw?

Ik houd mijn hand voor mijn gezicht, maar zie niets. Heb ik geen handen? Ben ik eigenlijk wel een mens?

Net op het punt dat ik het gevoel heb dat ik bezwijk onder alle vragen, laten de schaduwen me los. Ik probeer me angstig aan een van hen vast te grijpen, maar mijn hand glijdt door de onstoffelijke contouren van de schim heen.

Ik begin te vallen.

Tollend, duikelend, draaiend. Mijn hart schiet naar mijn keel. In gedachten malen mijn armen wild in het rond, sper ik mijn mond open in een eindeloze gil. Ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar waanbeelden zijn, tot mijn vingers opeens langs iets hard schuren. Ze vinden grip rond de houten balk. De spieren in mijn armen protesteren door de plotselinge stop in mijn val, maar godzijdank is het over. Moeizaam hijs ik mezelf op het smalle balkje tot ik zit, met aan beide kanten een been om mijn gewicht zoveel mogelijk te verdelen.

Een beetje angstig neem ik de afgrond onder van me in me op. Hij is pik- en pik- en pikzwart. Kolkend als inkt, mysterieus als de nacht, zwart als de dood. De geur die ervandaan komt is afschuwelijk. Als van een rottend lijk.

Voor me, daarentegen, aan het eind van de balk, in een klein lichtpuntje. De lucht daar is lichter, vrediger. Het zwart van een heldere, rustige sterrennacht. De geur die naar me toedrijft is bloemig en fris. Mijn gevoel zegt me meteen dat ik daarheen moet. Voorzichtig trek ik mijn knieën op de balk. Ik weet dat een verkeerde beweging, een onverwachte verandering, me de diepte in zal doen storten. Mijn hart bonst hard en onregelmatig tegen mijn ribbenkast. Ik probeer rustig te ademen, zodat mijn hoofd helder blijft en ik me helemaal kan focussen op mijn evenwicht. Het ruwe hout van de balk prikt in mijn blote voetzolen. Ik voel de splinters door mijn huid dringen.

Uiteindelijk, als ik genoeg moed bijeen het geschraapt, kom in langzaam overeind. Ik houd mijn armen gespreid en zet heel langzaam mijn recht voet, die achter staat, voor mijn linker. Het donker onder me rommelt. Lacht me uit in mijn wanhopige poging om dit te overleven. Een viezige warme wind komt van onder en blaast de resten van mijn jurk omhoog. Ik voel mijn haar langs mijn gezicht strijken. Beheerst zet ik nog een stap. En nog een. Het donker lacht door, gaat harder en harder blazen tot de witte stof wild om mijn been flappert, mijn haren van links naar rechts worden gerukt en de balk heftig schommelt. Zwaaiend met mijn armen probeer ik wanhopig mijn evenwicht te bewaren.

Het lukt je niet het lukt niet, zingt het donker treiterig.

Je bent te zwak je bent te zwak, jankt de wind plagend.

Ik kan het wel ik kan het wel, blijf ik mezelf voorhouden. Ik moet het kunnen. Ik moet naar dat lichtje.

Een harde windstoot raakt me van rechts. De balk kraakt vervaarlijk als ik wild met mijn armen zwaai om mijn evenwicht te bewaren. Wonder boven wonder blijf ik staan. Op de volgende stoot ben ik voorbereid. Ik zet me schrap en ga tactisch tegen de wind in hangen.