Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 11 - de Finale

Later die avond zit ik in elkaar gedoken in de boom op wacht. Serena is naar beneden geklommen om wat te slapen. De temperatuur is voelbaar gedaald. Ook is het een stuk stiller. De dieren hebben zich verstopt of zijn verdwenen. De wind blaast zo nu een dan tussen de takken door zodat de bladeren ritselen en er kippenvel over mijn armen kruipt. In de lucht pakken donkere wolken zich langzaam samen. Ze hebben een aparte, zachtgouden gloed. Een kriebelend gevoel in mijn onderbuik weet dat dit geen normale regenwolken zijn. Al deze kleine veranderingen - de dieren, de temperatuur, de wolken - geven me een angstig gevoel. Het einde nadert. Nog even en de Spelen zijn voorbij. Nog even en er is een winnaar.
Huiverend sla ik mijn armen om mijn knieën. Ik blijf liever de rest van mijn leven hier in de Arena met Serena levend op water en wild dan dat ik haar verlies. Het besef daarvan zet de sluizen open en de eerste tranen stromen geruisloos over mijn wangen. Ik wil niet sterven. Niet hier, niet zo jong, niet op deze manier.

Ik kan het niet aan om zelf te sterven, maar ik kan het ook niet aan als Serena sterft.

Bangerik, fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Lafaard.

Ja, denk ik koppig terug. Ja, ik ben bang. Dus? Het stemmetje gniffelt, maar zegt niets meer.

Ik laat mijn hoofd kreunend in mijn handen vallen. Mijn rode haren vallen als een gordijn om mijn gezicht heen. Voor heel even geeft het een soort voldoening om de werkelijkheid even buiten te sluiten.

'Alles oké?' vraagt een lieve stem. Ik kijk moeizaam op. Serena staat op de tak onder me en kijkt naar me op. Haar groene ogen zijn lang geleden hun twinkeling verloren. Ze staan nu dof en vermoeid, maar de liefde voor mij ligt er nog steeds in al zijn overvloed in. Iedere keer als ik haar aankijk, krijg ik het helemaal warm van binnen. Ik hoop dat zij hetzelfde in mijn ogen ziet.

'Nee,' zucht ik naar waarheid. 'Het is dik klote.'

Serena lacht vreugdeloos. 'Ja,' zucht ze. 'Ja, dat klopt.' Ze hijst zich naast me op de tak en slaat haar arm om me heen. Boven ons schitteren de laatste sterren. Nog even en ook zij zullen opgeslokt worden door de donkere wolken die komen aanzetten. Serena slaakt een diepe zucht en sluit even kort haar ogen. 'Wat is er?' vraag ik zacht.

Serena glimlacht vaagjes en schudt bijna onzichtbaar haar hoofd. Mijn vingers vinden haar hand en geven er een kneepje in. 'Je mag me alles vertellen.'

Even kijkt Serena me aan, met die heldere, groene ogen van haar en weer voelt het of er vloeibaar goud door mijn aderen stroomt. Ik mag me zo gelukkig prijzen met haar als mijn bondgenoot - als mijn zus...

'Het is raar. Je zou wel denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben of zo. Vergeet het maar gewoon.'

'Ik heb hier enge en rare dingen gezien en meegemaakt. Ik denk dat jouw verhaal vergeleken met dat de normaalste zaak van de wereld is.'

Serena lacht geruisloos. Het is dat ik haar borst voel schudden tegen mijn schouder, anders had ik het niet gemerkt. 'Ik heb dit nog nooit aan iemand vertelt,' mompelt ze uiteindelijk een beetje beschaamd. 'dus je mag niet lachen.'

Ik knik haar bemoedigend toe. De nieuwsgierigheid vlamt op in mijn binnenste. 'Al sinds ik klein was, heb ik mezelf wijsgemaakt dat je een ster aan de hemel wordt als je doodgaat,' begint Serena te vertellen. 'zodat je geliefden je je geliefden kunt begeleiden bij moeilijke en gelukkige momenten. Het geeft me een beetje hoop. Zo gaan je meeste dierbaren niet echt weg.'

Ik voel mijn mondhoeken een beetje opkrullen. Dalton en ik zijn dus niet de enigen die dat geloven. Ik volg Serena's blik naar de sterren in de lucht. De wolken hebben een kringetje om de laatste paar sterren heen gevormd; de grote beer.