Wattpad Games - The Hunger Games

Opdracht 5 - de Privésessie

De eerste zonnestralen glippen over de zee heen, de stad in. De lucht kleurt zachtroze. Als ik scherp luister, kan ik de golven door het geopende raam heen horen. Het lied van de volgens vermengt zich met het ruisen van de zee. Ik kijk toe hoe er een spotgaai op het balkon neerstrijkt. Hij begint zijn glimmende zwart/witte veren te poetsen. Ik denk aan wat we op school hebben geleerd: dat spotgaaien een lied kunnen overnemen. Nieuwsgierig fluit ik een deuntje. De vogel schrikt op, maar draait zijn kopje naar me toe en houdt hem een beetje scheef, alsof hij luistert. Ik herhaal de noten. De spotgaai hopt wat dichter nar het raam toe en kijkt me mijn zijn zwarte kraaloogjes geïnteresseerd aan. Nog drie keer fluit ik het voor. De spotgaai heft zijn kopje op en opent zijn snavel. Mijn deuntje weerklinkt helder en zuiver door mijn kamer. Ik ben zo geïntrigeerd aan het luisteren dan ik Fora niet hoor binnenkomen. Ik schrik me kapot als en opeens haar hand op mijn schouder legt. Een kreetje verlaat mijn mond. De spotgaai vliegt verschrikt op en verdwijnt tussen de gebouwen. 

Fora grinnikt. ‘Sorry, ik wilde je niet laten schrikken, maar ik hoorde je fluiten. Kom je zo eten?’ Ik probeer te glimlachen en knik, ook al weet ik zeker dat ik geen hap door mijn mond ga krijgen. Mijn maag knijpt zich al samen als ik iemand het woord ‘privésessie’ laat vallen. Fora verlaat de kamer. Haar hoge haken tikken opgewekt op het linoleum van de gang. 

Ook deze keer liggen mijn kleren al klaar: hetzelfde pakje als de vorige drie dagen, alleen staat deze keer mijn naam en district nummer op mijn rug. 

Talon kom ik tegen op de gang. Samen gaan we verder naar de keuken. We zeggen niets. De stilte voelt bedrukken en ongemakkelijk, maar ik durf hem niet te doorbreken. Talon ziet er moe uit. Hij heeft grote, donkere wallen onder zijn ogen. zijn normaal lachende mond vormt nu een dunne, strakke streep. 

‘Goeiemorgen!’ roept Fora vrolijk als we aan tafel schuiven. Ze schenkt meteen mijn glas vol met versgeperst sinaasappelsap. Mismoedig denk ik aan thuis. Ik ziet hier, in enorme luxe, terwijl pap, mam en Reece het moeten doen met droog brood, magere stoofpotjes en roestig water. Ik weet bij god niet waarom, maar ik mis het. 

‘Elena? Eet je ook even wat? Je hebt je krachten wel nodige vandaag.’ Met tegenzin pak ik een bruin bolletje ui de mand. Hij is nog warm en dampt een beetje. ‘Wanneer gaan we het over de tactiek hebben?’ vraagt Talon schor. Ik probeer wanhopig mijn verbazing te verbergen, maar dit is de eerste keer dat Talon iets van emotie in zijn stem laat doorklinken sinds de Boete. 

‘Kom maar op met je vragen,’ antwoordt Dalton rustig.

‘Ik heb geen vragen, ik wil weten wat ik moet doen om te overleven!’ schreeuwt Talon. Zijn stemverheffing komt zo vanuit het niets dat mijn hart een slag overslaat van schrik. Talons ogen schieten even verschrikt naar mij. Volgens mij is hij zelf ook geschrokken van zijn eigen uitbarsting. ‘Sorry,’ mompelt hij beschaamd. 

Dalton plaatst zijn ellebogen op tafel en vouwt zijn handen onder zijn kin. Hij kijkt ons een voor een ernstig aan. ‘Wat is prioriteit nummer één,’ begint hij. ‘Verder zou ik proberen een mes te bemachtigen, dat kan heel erg handig zijn. Waag er niet je leven voor! Bij de Horn is het een bloedbad. Zorg dat je daar zo snel mogelijk wegkomt. Maak ook niet te vaak vuur. Het licht valt op in het donker en overdag kun je de rook goed zien. Wacht ook niet te lang met het zetten van strikken. Ze kunnen niet alleen maar dieren vangen.’ Dalton laat een korte stilte vallen. Hij laat zijn blik op Talon rusten. ‘Jij, Talon, jij kan vachten. Maak daar goed gebruik van, maar word niet overmoedig; dat wordt je dood. Elena, jouw kans is het grootst als je je goed weet te verbergen, begrijp je dat?’ Hij kijkt me indringend aan. Ik knik voorzichtig. Dat is het enige wat ik kan doen: me verborgen houden en hopen dat niemand me kan vinden.

‘Hebben jullie nog nagedacht over bondgenootschappen?’ vraagt Fora. Talons handen vallen slap op zijn schoot. ‘Nee,’ zegt hij met een gemaakte, monotone stem. Fora probeert zijn blik te vangen, maar Talon kijkt van haar weg, naar buiten.