Μαύρη & Κόκκινη

1

 14:30 μ.μ., Μαύρη

 Είμαι στο λεωφορείο και πηγαίνω φροντιστήριο κατευθείαν από το σχολείο. Κατάφερα να τη γλιτώσω και σήμερα. Κάθε φορά που τελειώνουν αυτές οι επτά ώρες, νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι ακόμα ζωντανή. Λίγο πιο πέρα στέκονται όρθιες κάτι κοπέλες απ' την τρίτη. Περιμένω λίγο κι ύστερα κάνουν κι αυτές το κλασικό: Με κοιτάζουν δήθεν διακριτικά κι έπειτα μουρμουρίζουν γελώντας πνιχτά. Λες και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Λες και δεν με βλέπω στον καθρέφτη πριν φύγω το πρωί.

 Απέναντί μου κάθεται μια κοπέλα. Φαίνεται τέσσερα ή πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου. Είναι πολύ όμορφη. Φοράει ένα κατασχισμένο τζιν και ένα μπλουζάκι με μια μπάντα. Έχει πολύ μακριά μαλλιά, και τα νύχια της είναι μυτερά. Όλα πάνω της είναι τέλεια: Οι γωνίες του προσώπου της, τα κόκκαλα που πετάγονται από το στέρνο της, τα τατουάζ στα χέρια της, τα λεπτά της πόδια.

 Εγώ είμαι χοντρή. Χοντρή και τερατώδης. Είναι κι εκείνη ψηλή, αλλά σε αυτή δίνει άλλη χάρη. 

 Πώς γίνεται να είμαι τόσο αποκρουστική, ακόμα και με κάτι που σε άλλους φαίνεται τόσο όμορφο;

14:30 μ.μ., Κόκκινη

 Είμαι στο λεωφορείο και πηγαίνω στη σχολή μου. Πιο πολύ για βόλτα, αφού πάλι θα βαρεθώ και θα φύγω. Έχω φορέσει βιαστικά το μπλουζάκι με τους Motley Crue, αλλά στα ακουστικά μου παίζουν Beatles. Έχω ξεχάσει να πιώ καφέ. Αλλά δε γαμιέται. Θα το δω σαν δοκιμασία.

 Όταν μπήκα ένας γέρος με κόζαρε λες και ήμουν τούρτα με ζαχαρίνη. Σιχάθηκα και πήγα να καθίσω στην άλλη άκρη του λεωφορείου.

 Κάτι κορίτσια του γυμνασίου στα αριστερά μου γελάνε και κοιτάζουν προς το μέρος μου. Τι είναι τόσο αστείο; Αργότερα καταλαβαίνω ότι δεν κοιτάζουν εμένα. Κάθεται ένα κορίτσι απέναντί μου. Αυτήν κοιτάζουν.

 Έχει σγουρά καστανά μαλλιά και χοντρά φρύδια. Φοράει γυαλιά με ασημί σκελετό –μια μάλλον λάθος επιλογή για το σχήμα του προσώπου της. Δεν τη λες παχιά. Αλλά τα' χει τα κιλά της. Φοράει ένα σομόν φούτερ μ' ένα ριγέ σχέδιο μπροστά. Φαίνεται σαν να προσπαθεί να εξαφανιστεί.

 Για κλάσματα δευτερολέπτου, τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Αμέσως κοιτάζω αλλού. Νιώθω αμήχανα.

 Στην επόμενη στάση σηκώνεται. Έτσι όπως κατεβαίνει, τα κορίτσια βγαίνουν τρέχοντας από δίπλα της και τη σπρώχνουν δήθεν κατά λάθος.

 Τα νεύρα μου.

 Έρχεται και κάθεται τώρα απέναντί μου ο γέρος. Δεν περνάνε δέκα λεπτά και μου δίνει το εισιτήριό του, λέγοντάς μου με νόημα να γράψω το τηλέφωνό μου πάνω. Κατεβαίνω στην επόμενη στάση, έχοντας φροντίσει να γράψω το τηλέφωνο του γηροκομείου Αθηνών.