Μαύρη & Κόκκινη

5

10:00 π.μ., Μαύρη

 Είμαι κλειδωμένη στις τουαλέτες των κοριτσιών. Κάθε που θέλω να το κάνω, εδώ έρχομαι. Ποιος να με ψάξει εδώ; Ποιος να φανταστεί τι κάνω εδώ μέσα;

 Βεβαιώνομαι ότι ο σύρτης είναι κλεισμένος καλά, κι έπειτα βγάζω από την τσέπη μου ένα ροζ κοπίδι για τα χαρτιά, που είχα βρει σε ένα παλιό σετ σχολικών στο συρτάρι μου. Χωρίς αναπνοή, ανανεώνω τις ξεραμένες από αίμα γραμμές στον καρπό μου. Για δες, τώρα το χρώμα επανήλθε. Όμορφο, κόκκινο, μοναδικό. Αίμα.

 Το κάνω αυτό βδομάδες τώρα. Το κάνω καμιά φορά στην τάξη, κάτω απ' το θρανίο, αλλά μόνο όταν ο καθηγητής είναι ηλίθιος και ξέρω ότι δεν πρόκειται να με ελέγξει. Δεν ξέρω γιατί. Απλά για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι το αίμα. Ούτε τον πόνο. Ούτε τη Μωβ. Ούτε κανέναν τους.

 Βαθαίνω τις γραμμές. Πόσο πιο μέσα μπορεί να φτάσει η λεπίδα; Σιγά μην πεθάνω. Θα τη βγάλω. Όπως κάθε άλλη φορά. Θα βγω ζωντανή από αυτό το κολαστήριο.

 Έχουν έρθει κάτι κορίτσια απ' έξω. Κουτσομπολεύουν και γελάνε. Εγώ με χαράζω, κι αυτές γελάνε.

 Ξαφνικά, σαν να πάτησα νεροπίστολο, το αίμα αρχίζει να τρέχει νερό από το χέρι μου. Όχι ρε πούστη μου. Τι έκανα τώρα; Δεν πρέπει να βγω έξω, έχει ακόμα κόσμο.

 Γαμώτο, ζαλίζομαι.

 Τα γέλια σταματάνε...

 Όλα μαυρίζουν.