nightless [osasuna]

● 1

bu hikayeyi, yazmamda bana oldukça yardımcı olan sashasstic ve slavejaeger ithaf ediyorum. teşekkür ederim <3

/////

yağan yağmurun odaya zar zor ulaşan sesi kulaklarına dolarken uyuyabilmek amacıyla sağ tarafına döndü kumral saçlı çocuk.

ne zamandır uykunun ona düşman olduğunu bilmiyordu. net olarak hatırladığı tek şey, lise döneminde böyle bir sorunu olmadığıydı.

kardeşinin ufak horlamaları başlayınca soluna doğru döndü. pencere tarafında kalan yatakta rahat bir şekilde uyuyan ikizini izledi bir süre.

bu bir süre içerisinde, kaç kere onun bedenine geçip huzurla rüyalar alemine dalmak istediğini sorsanız söyleyemezdi. kardeşini kıskandığı tek alan buydu zaten.

sonunda böyle olmayacağına karar vererek vücudunu dikleştirdi. yerde bulunan terliklerini ayağına geçirdi ve kardeşinin uyanıp uyanmayacağını umursamadan kapıyı sertçe açarak koridora çıktı.

hafif bir koşunun vücudunu yorup en azından bir iki saat gözlerini kapatmasına yardımcı olabileceği fikri dolmuştu aklına. nadir de olsa işe yarardı.

önce üstüne baktı. zaten saat üçü geçtiğinden kimse sokaklarda olmazdı.

kendi düşüncesini başı ile onaylayıp üstüne bakmayı bıraktı, merdivenlere doğru adımladı. alt kata inerken, her zaman yaptığı gibi, duvara asılı tabloları da inceliyordu.

göz altlarında kocaman torbaların olmadığı, huzurla uykuya kavuşabildiği günlerden kalma fotoğraflardı bunlar. ailesinin onun sağlığını hala umursadığı dönemlerden.

merdivenlerin sonunda ulaştığı anda yönünü mutfağa doğru çevirdi. yine ses yapmak konusunda korku yaşamadan bir dolabın kapağını açtı ve üst raftan suluğunu aldı.

musluğun başına geçmiş suyun dolmasını beklerken gözü saatin akrep ve yelkovanındaydı.

03.20

insanların bu saatte aynı kardeşi gibi uyuduğunu düşünmek boğazına bir acı yaydı. normalliğe bu kadar özlem duyacağı asla aklından geçmeyen bir detaydı.

suyun taşmasına fırsat vermeden musluğu kapattı ve suluğunu eline aldı. kapıya doğru yönelttiği ayaklarına baktı.

çorap giymeyi unuttuğunu ancak o an fark etti. normalde çorap giymeden hiçbir yere gitmezken bu kadar dikkatsiz hale gelmesi onu bile korkutuyordu.

bu ilk unutuşu değildi elbette. uykusuzluk onu uzun süre önce böyle unutkan hale getirmişti. tam da bu sebeple ayakkabısının tekine bir çift çorap sıkıştırmaya özen göstermeye başlamıştı.

ceketini üstüne geçirip ayakkabılarını da ayağına giyerken anahtarı unutmadığından emin oldu.

kapıyı kapatıp kendini dışarıya bırakmadan önce son bir kez merdivenlerin oraya değdi gözleri.

ona hüzünle bakan erkek kardeşini görmesi ile kendini gecenin karanlığına bırakmaması için hiçbir sebebi kalmamıştı.

/////

ilk bölümler sıkıcı geçecek...