"Geliyor muymuş? Gerçekten mi?"
Bar taburesine oturmuş bir şekilde içi tıka basa dolu olan barda gözlerimi gezdirdim.
"Evet!"
"Ciddi misin?"
Gözlerimi Bora'ya çevirdim. Zaten bu soruyu bana burada sorabilecek tek bir kişi vardı. O da Bora'ydı.
"Ge...
Tanıtım bölümünden sonra uzun bir sürediryoktumcanlarım. Nasılsınız? İnşallah iyisinizdir. Çünküaşağıdabiziheyecanlı bir bölüm bekliyor. Uzatmadan sizisatıraralıklarınadavetediyorum. İyi okumalar.
____________
Hayat neydi?
Bilinmezlikler içinde yüzdüğümüz imkansızlıklar mıydı?
Güvenip güvenemeyeceğimiz insanlarla dolu bir ortam mıydı?
Geçmişte verilmiş yanlış kararların bizi sürüklediği çıkmaz sokaklar mıydı? Yoksa bizi o sokaktan çıkarabilecek kişilere olan güvensizliğimiz miydi?
Bunların hepsi miydi hayat yoksa hiçbiri miydi?
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Annesinin elinden tutmuş parkın dışında pamuk şeker satan satıcıya götürmek için uğraşan küçük ama inatçı olan ufaklığı izledim bir süre.
Hayat onun için ne kadar da kolaydı değil mi?
İstediği ne varsa annesine veya babasına söylemesi yeterdi. Onlar istediklerini yapmazsa ağlayarak ortalığı yıkar ve sonunda yine istediğine ulaşırdı.
Gülümsedim...
Bu ufaklık gibi olmak isterdim. Omuzlarımda taşıyamayacağım kadar ağır yükler varken annem ve babam yanımda olsun isterdim. Her istediğimi kolayca onlara yaptırabilmek kendimce hayatımı yaşamak...
Çocuk annesini sonunda ikna etmeyi başarıp koşa koşa satıcının yanına giderek en büyük pamuk şekeri gösterdi.
Karşımda duran ufaklığa son kez bakıp arkamı döndüğüm gibi bulunduğum parktan çıktım.
Kafama kapşonumu geçirip güneşin yeni yeni battığı şehirde uzun bir aradan sonra gezmeye başladım.
Ara sokaklara sapıp mümkün olduğunca hızlı yürüyordum.
Yetişmem gereken bir yer yoktu ama yaşadığımız bu hayatta harcadığımız her saniye hatta salise çok önemliydi.
Karanlık üzerimi bir battaniye misali kapladığında gülümsedim.
Bu hissi bile özlemiştim.
Her gece gezdiğim bu sokakları nasıl bıraktığımı bile anlamazken ilk defa bu şehirden bu kadar ayrı kalmıştım.
Yürüdüm.
Yürüdüm.
Yürüdüm.
Saat gece yarısına gelene kadar özlediğim her yere yürüdüm.
