Riv 3: Semua

Hoofdstuk 27: De Marianentrog

Daar is het.
Ik slik als ik naar beneden kijk. Een enorme, diepe, donkere klif. Ik zal er toch echt in moeten. Daar is Lyla, volgens het Zwarte Kristal. Ik haal diep adem, en stort me in de diepte. Zo snel als ik kan zwem ik omlaag, en het wordt steeds donkerder. Het lijkt wel alsof er niemand is, zo'n doodenge trog is namelijk ook niet echt huiselijk. Toch leven er in de diepte de meest enge vissen die ik ooit heb gezien, in de biologieboeken althans. Ik kruis mijn vingers, en hoop ontzettend dat ik ze niet hoef tegen te komen. Ik daal steeds sneller af, en dan zie ik ineens een zwak lichtje in de diepte. Ik zet mijn kaken op elkaar. Dat is waarschijnlijk zo'n enge vis, die kleine vissen lokt met een soort gloeiende hengel aan zijn kop.

Ik nader het licht, en heb het gevoel dat ik mijn dood tegemoet zwem. Steeds wordt het licht iets helderder. Nog een paar kilometer tot de bodem. Ik begin te piekeren: wat als Lyla er helemaal niet is? Of wat als ik verslonden wordt door zo'n griezelige diepzeevis? Rustig blijven, Riv, rustig en kalm. Ik probeer iets langzamer te zwemmen, dat maakt me vast iets kalmer. Ik kijk om me heen; het is aardedonker. Het is stil. Griezelig stil. De diepste plek op aarde. Hopelijk is dit de laatste keer in mijn hele leven dat ik hierheen hoef. Door het langzamer zwemmen word ik juist nog banger, dus ik besluit weer sneller te gaan. De adrenaline giert door mijn aderen, de angst voor het onbekende is amper te beschrijven. Het licht wordt steeds feller. En dan gebeurt het.

De bodem komt in zicht.

Ik probeer mezelf moed in te praten. ,,Het allerlaatste stukje," fluister ik naar mezelf. Dan besef ik dat het licht helemaal niet afkomstig is van een griezelvis, het is een vuurtje op de bodem van de zee. En naast het vuurtje staat iemand. Lyla?
Zo snel mogelijk zwem ik naar haar toe. ,,Riv!" roept ze. Lyla staat met haar staartvin op de bodem. Ik omhels haar. ,,De Sirenes, ze.. Met IJs.. Zwart Kristal, aanval," kan ik uitbrengen. Ik trek aan haar hand. ,,Je moet meekomen!" gil ik. Met alle macht probeer ik haar omhoog te krijgen. Lyla wijst naar haar staart. ,,Het Zwarte Kristal," zegt ze. ,,De IJssirenes hebben m'n staart ermee versteend. Ik kan niet weg hier, want mijn schubben zijn loodzwaar." Ik schrik. ,,We moeten een oplossing bedenken!" zeg ik hysterisch. ,,Als ik nou wat met mijn krachten improviseer, dan..." Lyla schudt haar hoofd. ,,We hebben alles al geprobeerd, Riv," zucht ze. Wacht eens even, zei ze nou 'we'? ,,We?" herhaal ik. Lyla gebaart dat ik me om moet draaien. Aan de andere kant van het vuurtje staat een vrouw met donkerblauw haar, opgestoken in een knot. Ze heeft een grauwige staart met glinsterende edelsteentjes op de schubben. Vriendelijk glimlacht ze naar me, en ineens komen er herinneringen bij me op.

,,Mam?"

-------------------
A/n
CLIFFHANGER!
Je denkt nu waarschijnlijk, ah, in het volgende hoofdstuk gaat het gewoon weer verder.
You are totally wrong!
Kijk, ik heb nog zoveel ideeën om verder uit te werken, en anders ging Semua echt te lang duren. Daarom post ik hopelijk morgen boek 4 van de Riv reeks! Iedereen supersupersupersupersuperbedankt voor alle votes en comments!
Xxx Anniek