Love & Understanding. Ralf Mackenbach.

01. De afterparty

'Opschieten Miles, de première gaat echt niet op je wachten!' schreeuwde mijn moeder vanuit de keuken. 'Rustig, rustig. Bijna ready.' zei ik terwijl ik mijn moeder hoorde zuchten. 'Ik stap alvast in de auto, opschieten.' en ze liep de voordeur uit. Mijn moeder is het niet gewend om rustig aan te doen, want ze is een journalist en een enorme stresskip. Dat laatste ben ik gelukkig dus niet. Terwijl ik langs de in de gang nog even een plukje haar goed doe, hoor ik mijn moeder toeteren. Jezus mens, calm down. 'Ik koohoooomm!' schreeuw ik en struikel bij het afstapje van de deur bijna over mijn jurk heen. Ik loop naar de auto, ga zitten en smijt de deur weer dicht. 'Zie je nou wel, ik zit netjes op tijd in de auto.' zeg ik met een trots gezicht. Mijn moeder zegt niks, want ze haat het trouwens ook als ze haar gelijk niet krijgt. 'Heb je er zin in?' vraagt ze op een gegeven moment. 'Ja hoor, lijkt me een top film. 'Jaaa, soms ben ik nog wel eens jaloers op jou.' 'Waarom? Jij hebt tenminste de liefde van je leven.' zeg ik kortaf. 'Schatje, ik weet dat je heel graag een jongen wil die je begrijpt, maar zulke jongens zijn moeilijk te vinden.' Goh, nee echt? Net of ik dat nog niet had ondervonden. Gelukkig waren we er. Ik zag mijn vriendin Sylvie ook staan. Die had ik meegevraagd. We deden bijna alles samen en miste haar altijd als ik weer terug naar Amerika moest voor een klus. 'Thanks mam voor het rijden. Doeg.' 'Doei schat, tot straks.'

Op de rode loper lijkt het net een kippenhok. Van alle kanten word er geschreeuwd door journalisten en fotografen. Ik poseer een paar keer en loop de bioscoop binnen.

De film was echt super. Humor gemixt met romantiek. Hou ik van. Nu lekker een afterparty! In de zaal hingen allemaal gouden en zilveren ballen, zo mooi. En er draaide goede muziek. Sylvie en ik zochten een tafeltje uit die bij de bar stond. 'Zo, wij hebben het in ieder geval leuk vanavond.' zei Sylvie terwijl ze

naar de barman wees. Ik keek raar op. 'Vind je die knap?' 'Jajaja.' zei Sylvie. 'Er kijkt ook een jongen de hele tijd deze kant op.' 'Omschrijf hem eens.' zei ik nieuwsgierig. 'Uhhmm, donker haar, beetje klein, wel gespierd, mooi gezicht, maar niks voor mij.' Nu draaide ik me ook om. De gespierde jongen lachtte. Ik lachtte terug. Ik herkende hem ergens van... 'Hé miss dreamer hij komt hierheen.' zei Sylvie en sloop naar een ander tafeltje. Voor ik het door had, zat ik nu alleen met de gespierde jongen aan tafel. Hij was echt sexy. 'Oh hoi, haha.' zei ik terwijl ik mezelf wel kon slaan voor die giechel. 'Hoi, ik dacht ik kom er even bij zitten. Jij bent Miley toch?' vroeg hij. 'Ja, maar jij mag me wel Miles noemen hoor, haha.' En weer kon ik mezelf wel slaan. 'Sorry, maar wat was jouwn naam ook al weer, want ik herken je ergens van..' 'Ralf. Ralf Mackenbach.' Ik dacht even na. 'Wacht eens.. Junior Song Festival, Sterren dansen op het ijs enzo toch?' vroeg ik. 'Helemaal correct, haha.' zei Ralf. Na een tijdje praten over ons werk, wenkte Sylvie dat ze naar huis ging. 'Veel succes.' fluisterde ze en knipoogde. 'Doeg Syl!' zei ik en keek gelijk weer naar Ralf. Pure perfectie. 'Ik wou je eigenlijk nog iets vragen.' zij hij opeens.