One-shoty Harry Potter Legenda Przypadku

Insygnia śmierci. Prolog. (Drarry)

Harry ściągnął swoje rzeczy na dół. Po raz ostatni przyglądając się swojemu pokojowi na piętrze. Wszystko było takie ostateczne. Każdy krok wydawał się być ostatnim jaki tutaj postawi, choć przecież w każdej chwili mógł cofnąć się i przejść ten dystans jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz... Ale tego nie robił.

Zamiast tego zszedł na dół, gdzie otaczała go melancholijna, gorzka pustka domu numer 4 na Privet Drive, który miał opuścić możliwie na zawsze za kilka chwil... Gdy znalazł się na parterze, jego wzrok mimowolnie spoczął na wejściu do komórki i skierował się w jej stronę i zajrzał do środka.

Przez chwilę poddał się wspomnieniom i kilku mieszanym uczuciom, gdy usłyszał dźwięki dochodzące z zewnątrz.

Różdżka sama pojawiła się w jego dłoni, drugą ręką złapał za klamkę drzwi wejściowych i pociągnął. Coś zdrowo gruchnęło i kilka znajomych głosów dało się słyszeć na podjeździe.

- 'Arry! – zawołał Hagrid. – W porząsiu? Gotowy do odlotu? – zapytał mrugając i przyciągając go do siebie w krótkim uścisku.

Harry wyszczerzył się zerkając na pozostałych.

- Jasne – odparł. – Ale nie spodziewałem się, że będzie was aż tylu.

- Do środka Potter – warknął Szalonooki Moody – zanim ktoś ci odstrzeli te śliczną buźkę.

Przepchnął się koło niego i złapał za ramię, wpychając go na korytarz i dalej do przedpokoju.

Harry obserwował jak Ron i Hermiona wchodzą do środka, z ciekawością rozglądając się wokół. Przywitali się z nim ciepło i Harry przez chwilę miał wrażenie, że Hermiona go nie puści, ale w końcu jej ramiona zniknęły, a Remus poklepał go po ramieniu, uśmiechając się razem z Tonks przy boku.

- Dobrze cię widzieć Harry – powiedział.

- Was również – odpowiedział szczerze ciesząc się na ich widok.

Fleur i Bill stali przyklejeni do siebie i posyłali mu pogodne spojrzenia, a Fred i George zaśmiali się klepiąc go po plecach i rzucając kilka zaczepnych komentarzy zniknęli w kuchni. Na końcu szedł Artur, Kingsley i Hagrid, który wydawał się zasłaniać cały korytarz, więc Harry dołączył do reszty w salonie i poczekał, aż ci ostatni również wejdą do środka.

Harry przyjrzał się spokojnie wszystkim, kiedy Moody zaczął uciszać tę 10-osobową ferajnę, kiedy rozległ się dźwięk zamykanych drzwi frontowych i Harry zmarszczył brwi. Wszyscy byli tutaj i nikt nie wyglądał jakby właśnie rzucił zaklęcie, aby zamknąć drzwi, więc kto...

- Draco – odetchnął, kiedy nie kto inny jak Draco Malfoy stanął w salonie Dursleyów.

Chłopak był wyższy o kilka centymetrów odkąd Harry ostatni raz go widział, jego włosy nie były ulizane elegancko w tył, co nie było zaskakujące skoro był zdrajcą w oczach swoich rodziców, a tym samym odcięty od większości swojej fortuny. Wydawał się nie być też zbyt zadowolony z przebywania w tak mugolskim otoczeniu, jednak gdy tylko spojrzał na Harry'ego, grymas zniknął z jego twarzy i posłał mu znajomy uśmiech.

Harry dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że są w pokoju z członkami Zakonu Feniksa i zawstydził się, co tylko poszerzyło uśmiech ślizgona.

- Wszyscy wiedzą Harry – powiedział Draco podchodząc i chwytając go ostrożnie za rękę.

Harry gwałtownie podniósł głowę spotykając jego chłodne spojrzenie, a potem rozejrzał się wokół. Nikt nie wyglądał na zaskoczonego. W najśmielszych snach, Harry nie spodziewał się takiej sytuacji. Draco od szóstego roku był znanym zdrajcą krwi przez uczniów Hogwartu i Dumbledore pracował nad zapewnieniem mu jakiejś ochrony przed śmierciożercami i Voldemortem, ale zginął i Harry nie zdążył się dowiedzieć, co zostało zaaranżowane.