"In My Point Of View...
Waiting Is Not The Best Option For Everything Because Life Goes Faster Than We Think..."
ඒනිසා කරන්න ඉන්න දේවල් "තාම මේකට කාලය නෙවෙයි..." කියලා වෙන වෙලාවක් එනකන් බලාගෙන ඉන්න එපා.... මොකද අපිට පුළුවන් ඒ අතැරලා දාන කාලය ඇතුලේ පසුතැවිලිවෙන්නේ නැති සුන්දර මතක ගොඩක් එකතු කරගන්න.මොකද ජීවිතය කියන්නේ හරි අවිනිශ්චිත දෙයක්."අපි අපේ කියලා හැම දෙයක්ම තියාගන්න හැදුවත්, මතක තියාගන්න මේ හැමදේටම වඩා බලවත් වෙන ස්වභාවධර්මය හා කර්මය කියන දෙකටම, නොහිතන විදියට අපි අපේ කියලා රකින දේවල් උදුරගන්න පුළුවන් කියලා...."
"දූ සාරා...... යාළුවා ඇවිත් ඉක්මනට එන්න පහලට....."
"මේ එනවා අම්මේ....."
අතේ තිබුන පොත එහෙමම වහල මම පහලට දුවගෙන ගියා....
"ලෑස්ති උනේ නැද්ද ?. යන්නේ කීයටද ?"
"මම හිටියේ ඔයා එනකන් ලැස්ති වෙන්න. ඉක්මනට එන්නම්. යමු උඩට "
ජිවිතේ වෙනදට වඩා කරන්න වැඩ ගොඩක් දැන් මට එකතු වෙලා.පලවෙනි එක බෙහෙත්. දෙවැනි එක ඒකත් බෙහෙත්. තුන්වෙනි දේත් බෙහෙත් ම තමයි..... එකේ තිබුන පාට වලට මම ආස උනත් ඒකෙ රසේ නම් මට ජිවිතේ තිත්ත ඇත්ත තේරුම් කරා.....
"ලෑස්ති වෙලා ඉවරද දැන්වත් යමුද අපි "
"පොඩ්ඩක් ඉන්න. හා හරි යමු ඉතින් "
අපි දෙන්නගෙම පලවෙනි අරමුණ උනේ අපිට අහිමි උන pizza එක කන එක. ඉතින් අපි දෙන්නම එදා අපිට ඇති කියලා හිතෙන තරමටම pizza කෑවා. කවුරුහරි බලන් හිටියා නම් එයාලා අනිවාර්යෙන් හිතනවා අද තමයි අපි දෙන්න මුලින්ම pizza කෑවේ කියලා.... අපි දෙන්න කොමත් අනිත් අය කියන දේවල් ගනන් ගන්නේ නැති නිසා ඒක ගැන වැඩිය හිතන්නේ නැතුව අද දවස පුළුවන් තරම් උපරිමයෙන් විනෝද වෙන්න උත්සාහ කරා......
"අපි මෙතනට ගිහින් පොඩ්ඩක් බලලා එමුද. කවද හරි දවසකට හරි මට මෙතනට එන්න වෙනවනේ..... ළඟදිම දවසක."
ඒ කිව්වා දේට එයාගේ හිත රිදුනා කියලා මට හොදටම තේරුනා.....
අපි නතර වෙලා හිටියේ අනාගතේ මට උරුම තැන....
"අයියෝ අනේ..... එන්න යමුකෝ...."
කියලා එයාවත් ඇදගෙන මම ඇතුලට අවා....
"මෙතන මම හිතුවට වඩා ගොඩක් වෙනස්......"
මම එහෙම කියන්න ලොකු හේතුවක් තිබුනා....
මොකද මම බලාපොරොත්තු වුනේ හරි කනස්සල්ලෙන් පිරිච්ච තැනක් උනාට,මට තේරුනා මෙතන තරම් සතුටින් හිනාවෙලා ඉන්න අවංකව හිනාවෙන වේදනාවෙන් හිනාවෙන අය ඉන්න තවත් තැනක් නෑ කියලා...... ඔව් මේ තමයි රටේ ඉන්න ඔක්කොම වගේ පිලිකා හැදුනු අය එකතු උන තැන....
"ඔයාට පුලුවන්ද මට උදව්වක් කරන්න?....." කියලා එක පාරටම දෙන්නෙක් අපි දෙන්නගෙන් ම ඇහුවා. අපි දෙන්නම හරි අසාවෙන් තමයි ඒදේට කැමති උනේ....
ඇනා එක් කෙනෙක් එක්ක වෙන පැත්තකට ගියා.....
ඒ අතරේ මම "කොහොමද මම ඔයාට උදව් කරන්න ඕනේ.." කියලා අහලා එයාගෙ මූන දිහා බලනකොට ම ඒ ඇස් දෙක දිලිසෙන පටන් ගත්තේ මට දෙයක් මතක් කරන ගමන්.. "ඔව් මේ ඒ ඇස් තමයි. මෙයා තමයි එදා....." මට ඉතුරු ටික කියන්න ලැබුනේ නැත්තේ ඊට කලින් එයා කතා කරපු නිසයි...
"ඔයාට මාව මතකද....."
කොමද ඔයාව අමතක වෙන්නේ.ඒත්.........
"මට හරියටම ඔයාව මතක නැහැ. ඒත් ඔයාව ගොඩක් හුරුපුරුදුයි වගේ."
කියලා මම කිව්වා.
"ඔව් ඔයට මාව මතක නැති එක පුදුමයක් නෙවෙයි. ඒත් ඔයාව මට ලේසියෙන් අමතක වෙන්නේ නැහැ....."
මම ටික වෙලාවක් එයාගෙ දිහා බලන් හිටියා.... එයාගෙ ඇස් එදා වගේම අදත් ගොඩක් ලස්සනට දිලිසුනා..... ඒ ඇස් අමතක උනා කියලා මම කොහොම කිව්වද කියලා මටවත් හිතාගන්න බැරි උනා.......
"ජිවිතේ කියන්නේ මහ පිස්සුවක්. දෙයක් ඉක්මනින්ම අපේ ජීවිතේට නැතුවම බැරි දෙයක් කරලා, අපෙන් ඒක උදුරගෙන යන හිතා ගන්න බැරි මායාවක් "
YOU ARE READING
The Last Day I Be With You.......
Short StoryCan A 19 Year Old Girl Bear Such A Death.....? A Story Of Darkness Life is short and unexpected. So find the rhythm in your life. Dance to that rhythm. Enjoy the taste of your life to the fullest...... Journey To Peace This Is Her Story...
