Depresyondan Çıkış Rehberi

İyileşmeyi İstemek

Evet, o depresyon puanlarını düşürmenin ilk ve en önemli adımı gerçekten iyileşmeyi istemektir. Kendimde ve çevremde gözlemlediğim kadarıyla eğer bir kişi GERÇEKTEN iyileşmeyi istemiyorsa kutu kutu ilaçların, en iyi psikologların, en etkili tekniklerin onda işe yaramadığını gördüm. Öyle lafta kalan bir iyileşme isteğinden bahsetmiyorum. İçtenlikle olan bir istek lazım bize. Bazen kişi kendine bile itiraf edemez ama aslında iyileşmeyi istemez. Depresyon kötü bir şey niye iyileşmek istemeyelim diye soranlarınız olabilir. Çeşitli nedenlerle iyileşme istenilmez. Şimdi o nedenlerden benim gözlemlediklerimi sayacağım. Tahminimce size tanıdık gelenler olacaktır. 

İlk olarak genelde psikolojik rahatsızlıkların, özelde ise depresyonun insanlara havalı gelen bir yanının olması sayılabilir. Olur mu öyle şey demeyin böyle düşünen çok kişi gördüm. Özellikle ergenlik çağı denilen baş belası dönemde bu görülebiliyor. Depresyonda olmak ya da kollara çizik atmak insanlara cool gelebiliyor. Eğer böyle hissedeniniz varsa hemen kendini kınamasın bu olağan bir durum. Sadece şunu bilin ki size cool gelebilir ama inanın öyle değil. Hatta çevrenin büyük çoğunluğu acıyarak bazıları korkarak bakıyor size. Depresyonun yerine koyabileceğiniz daha cool özellikler bulabileceğimizden eminim. 

İkinci neden ise rahatsız olmanın verdiği rahatlık. İşte bu benim kendimde gördüğüm bir duyguydu. Önceden herkes bir şeyler bekliyordu benden, çalışmamı istiyorlardı vs. Ama rahatsızlıklarım baş gösterdiğinde çevremdekiler beklentiyi sıfıra indirdi, artık "sen nasıl istiyorsan öyle olsun" diyorlardı, sonra yıllardır içimde biriktirdiğim öfkeyi kusuyordum ağzıma geleni söylüyordum ama kimse bana kızmıyordu. Bunun gibi şeyleri fark edince hasta olmak hoşuma gitti. Dışarıdan iyileşmeye gayret ediyor gibi görünüyordum. İlaç kullanıyordum, terapi alıyordum ama inanın psikologla uydurduğum sorunları konuşuyordum. Hiç samimi değildim. 

Üçüncü neden yine kendimde gözlemlediğim bir şey. Depresyonun bir alışkanlık, hayat tarzı haline gelmesi. Depresif moda bir kere girince çıkması zor oluyor. Gidip depresif müzikler dinliyordum daha çok depresif hissediyordum. Sonra çok depresif hissedince gidip depresyonla, intiharla ilgili şeyler okuyordum. Depresyonum koyulaşıyordu. Bu böyle zincirleme reaksiyon gibi devam ediyordu. Komik filmler, eğlenceli şarkılar hoşuma gitmiyordu. Kendi ellerimle depresyonumu besliyordum. Ama unutmamak gerekiyor ki "beslenen canavar bir gün sahibini de yer".

Dördüncü neden depresyonda olan insanın mecalinin olmaması. Yorgunsunuzdur, hiçbir şey yapmak istemezsiniz. Hiçbir şey için çaba sarf etmek istemezsiniz. İyileşmek meşakkatli bir süreçtir ve siz konfor alanınızdan çıkmak istemezsiniz. Depresyon bir bataklık gibidir. Aslında bataklığın çamuru da yumuşaktır, rahatlatıcıdır. Bu yüzden siz oradan çıkmak istemezsiniz. Bataklığa teslim olursunuz. Ama farkında olmalısınız ki bu duruşun sonu bataklıkta boğulmak olur. 

Benim gözlemlediğim nedenler bunlardı. Sizin eklemek istediğiniz, kendinizde gözlemlediğiniz varsa yorumlara yazın lütfen. Ben de yukarıdaki nedenlerin bir birleşimi sonucunda gerçekten iyileşmeyi istemiyordum ve çabalamıyordum. Peki ne oldu da bu değişti? Nevrotiğin Notları kitabımda da yazmıştım hastaneye ilk yattığım gün şöyle bir etrafa baktım. Eli ayağı sağlam olduğu halde düşkün insanlarla doluydu. Hepsi bakıma muhtaç hale gelmişti. Kendi başını yıkayamayanlar bile vardı. Artık aileleri tarafından birer yük gibi görülüyorlardı. Kiminin ailesi bile bıkmıştı paralı refakatçı tutmuşlardı. Bunlar size şimdi abartı gelebilir ama inanın onların hikayelerini dinlediğimde hepsi benim sizin gibi başlamışlar. Yıllarca öyle yaşayarak hastalıkları bir şekilde ilerlemiş. Sanki gittiğim yolun birkaç adım sonrasını görmüştüm. O gün bir karar aldım. Ne olursa olsun böyle olmayacağım dedim. Hayatın tadını çıkaranlara baktım. İnsanlar mutlulardı, seviniyorlardı, gülüyorlardı, eğleniyorlardı... Bunlar sorunsuz kişiler de değildi. Birçoğunun derdi benimkinden ağırdı.  Buna rağmen hayatlarını çok güzel yaşıyorlardı. Ben de öyle olacağım dedim. İyileşme kararı aldım. Tüm samimiyetimle iyileşmeye çabaladım. Bir yıl geçti. 50 olan depresyon puanım 18'e düştü. Klişe olacak ama hayat sizin baktığınız gibidir. Bu çok doğru. Hayat benim hayatım, bir şey değişmedi onda ama ben değiştim. Şimdi çok daha umutlu, çok daha mutluyum. Eskiden çaresizlikle, korkuyla beklediğim günleri artık umutla heyecanla bekliyorum. Ve sizi de buna davet ediyorum. Eğer buraya kadar okuduysanız zaten iyileşme niyetinizi gösterdiniz. Bu yüzden sizi tebrik ediyorum. Ve son olarak sizden bir söz istiyorum. Gerçekten iyileşmeye çabalayacağınıza dair söz verir misiniz?