Mrok

41. Po Jakiej Tragedii?

Nie wiem czy dobrze zrobiłam, ale nie mogłam już dłużej czekać. Wiedziałam, że rodzice mi niczego nie powiedzą więc to było jedyne wyjście. Jestem pewna, że w domu będę miała awanturę, bo znikam na weekend bez żadnego słowa, ale szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to. Muszę w końcu poznać prawdę.

Dobrze, że Luke chciał ze mną jechać, bo przynajmniej nie będę się nudzić. Oczywiście chciałam zabrać Cathy lub Danny'ego, ale oboje gdzieś jechali na weekend, a Luke sam zaproponował, że ze mną pojedzie.

Miałam nadzieję, że Susan będzie w domu, bo jeśli nie to trochę się wkurwię. Próbowałam się do niej dodzwonić, ale nie odbierała. Pisałam też sms-y, ale nie odpisywała. Mogłaby chociaż dać jakiś znak, że żyje, bo jednak jadę do Nowego Jorku i jeśli tam się okaże, że jej nie ma to się chyba zabije.

– Myślisz, że ona serio wie coś o czym rodzice nie chcą ci powiedzieć? – zapytał Luke nie spuszczając wzroku z autostrady.

Nie wiem czy on robi to specjalnie, żeby mnie wkurzyć czy serio jest taki tępy i musi pytać o to samo dziesięć razy.

– Po raz kolejny powtarzam ci, że tak. – zaczęłam przewracając oczami. – Gdyby było inaczej to by się tak dziwnie nie zachowywała i bym teraz do niej nie jechała. – dodałam, a Luke spojrzał na mnie kątem oka.

Na chwilę w aucie zapanowała cisza, a po wyrazie twarzy Luke'a dało się zauważyć, że głęboko się nad czymś zastanawia.

– Fakt, wybacz że znowu o to pytam, ale po prostu wolę być czegoś całkowicie pewny. – rzucił brunet obojętnie.

Miałam wrażenie, że Luke był myślami w innym miejscu, ale nie wiem czy chciałabym wiedzieć w jakim. Znam go na tyle dobrze, że wiem kiedy dzieje się coś złego i to jest raczej jedna z tych chwil.

– Daleko jeszcze? – westchnęłam, żeby zabić tą ciszę między nami.

Od razu zauważyłam, że Luke'a to irytowało, bo pytałam o to po raz kolejny. Nic nie poradzę na to, że nie lubię daleko jeździć, bo się nudzę.

– Jak będziesz pytać o to co chwilę, to będę jechał coraz wolniej, żebyś się bardziej wkurzała. – zaśmiał się chłopak lekko zwalniając.

Czy on serio myśli, że uda mu się wyprowadzić mnie z równowagi?

– Możesz nawet zatrzymać auto, ale jeśli to zrobisz, to później dotrzemy do hotelu i nie będzie tego na co masz ochotę, bo będę zmęczona. – powiedziałam spokojnie, a Luke od razu przyspieszył co bardzo mnie rozśmieszyło.

– No i z czego się śmiejesz? – zapytał po jakiejś minucie, bo chyba już nie mógł słuchać mojego śmiechu.

– Jesteś taki przewidywalny. – mruknęłam próbując się uspokoić.

Wiedziałam, że gdy odmówię mu seksu to zrobi wszystko, żebym cofnęła swoją decyzję.

– Ha ha ha zabawne. – rzucił brunet, przyspieszając jeszcze bardziej. – Myślisz, że jestem niewyżytym dzieciakiem, który myśli tylko o jednym? – zapytał odrywając wzrok od autostrady.

Muszę przyznać, że byłam przestraszona, bo Luke z każdą sekundą jechał coraz szybciej i wciąż patrzył się na mnie.

– Dobra nie myślę tak tylko zwolnij już, bo zaraz nas zabijesz. – warknęłam, a brunet tylko się zaśmiał i zaczął zwalniać.

Okej nie sądziłam, że ten idiota posunie się do czegoś takiego tylko po to, żebym zmieniła swoje zdanie.

– Ale jesteś strachliwa. – burknął po chwili wracając wzrokiem na autostradę.