MH17

Hoofdstuk 5

Ik zie Amsterdam steeds kleiner worden. Zo klein als een doperwt, koekkruimels en dan zie ik het niet meer. Ik zit bij het raam en kan alles goed zien. 'Het opstijgen voelt zo grappig in je buik' zeg ik tegen mijn moeder. 'Inderdaad! Het geeft mij altijd zo'n achtbaan gevoel' antwoordt ze. 'Is dat bij het landen hetzelfde?' vraag ik aan haar. 'Dat kan ik niet voor je beoordelen, dat moet je over een tijdje zelf maar gaan ontdekken.' Ze knipoogt naar me. 'Hoe lang was het nou precies vliegen?' Mijn moeder haalt haar schouders op. De stewardess loopt toevallig langs en hoort het. '13 uur meisje, 13 uur is het vliegen. Als ik jou was zou ik straks maar even wat gaan slapen, dan gaat de tijd wat sneller.' Ze glimlacht en loopt weer door. "Dagmar" stond er op haar naamkaartje. Als ik dan toch iets moet doen, dan ga ik maar namen van de stewardessen onthouden, neem ik mezelf voor. Ik pak mijn mobiel om te kijken hoe laat het is; 12:19 uur. We zijn al 5 minuten aan het vliegen. Dan pak ik mijn oordopjes en zet ik mijn muziek aan, nog maar 13 uur te gaan, praat ik mezelf in.

De eerste twee gedownloade muziekalbums op mijn telefoon heb ik inmiddels geluisterd. De tijd ging wat sneller voorbij dan ik had verwacht, maar mijn muziek ben ik nu wel even zat. Er wordt een film aangezet op het tv'tje dat vlak voor mijn neus hangt. Het is Ice Age, die heb ik echt al té vaak gezien. We zijn nu een ruime 2 uur onderweg en mijn stoel zit opeens niet zo comfortabel meer. Mijn moeder ziet dat ik aan het draaien ben. 'Wat is er, Jaad?' vraagt ze. 'Ik weet gewoon niet meer hoe ik moet zitten' antwoord ik. 'Dan ga je het nog moeilijk krijgen, we zijn pas 2 uur onderweg!' Ik zucht. Ik had toch wel wat leukers verwacht van vliegen. Buiten is niks te zien, op de wolken na dan. Dagmar loopt langs met een andere stewardess waarvan ik haar naam net niet kan aflezen van haar naambordje. 'Wil je wat te drinken?' vraagt Dagmar aan mijn moeder en mij. Mijn moeder kijkt me aan. 'Zeg het maar, als je dorst hebt, moet je iets nemen.' Ik knik naar Dagmar. 'Voor mij een Sinaasappelsap alsjeblieft.' 'Een sinaasappelsap voor dit meisje, Phoebe. En mevrouw, wilt u nog wat drinken?' Mijn moeder schudt met haar hoofd. 'Ik neem de volgende ronde wel wat' zegt ze. Phoebe, herhaal ik in mijn hoofd. Geinige naam. Nog maar 5 namen te ontdekken. Phoebe geeft me mijn drinken. 'Dankjewel' zeg ik en de stewardessen lopen weer door. Ik kijk om me heen, hoe de andere mensen zitten. 2 paden naast me zit een jongetje met zijn benen op de stoel. Een vrouw, 3 paden voor me ligt te slapen. Ik besluit het jongetje na te doen. Rustig trek ik mijn benen op en luister naar mijn muziek met mijn sinaasappelsap in mijn hand. Als ik nét lekker zit begint mijn moeder te schreeuwen. 'Jade! Doe die oortjes uit!' Ik schrik me dood. -En dan gaat alles heel snel-. Het hele vliegtuig is in rep en roer. Een meisje gilt: 'Brand! Brand! De vleugel van het vliegtuig staat in brand!' Verschrikt probeer ik mijn gordel los te maken, maar die zit klem. In paniek gooi ik mijn sinaasappelsap op de grond en probeer ik mezelf los te rukken, om mijn reddingsvest te pakken. Nooduitgang. Springen. Mama. Helder denken lukt niet meer. Het is te laat. Ik schreeuw het uit, ruk mijn gordel los, maar ik kan mijn reddingsvest niet vinden. Ik zie zwarte vlekken, alles draait. Het is zo warm. 'Help!' schreeuw ik. Ik voel dat een hand zich stevig om mijn arm klemt. 'Jade, die kant op leunen! Hou je vast aan die hendel daar!', gilt mijn moeder in mijn oor. Dan vallen er koffers uit de rekken, waarvan een boven op mama's hoofd. Ze heeft bloed op haar gezicht. 'Mam! Mam!' Ik schud haar huilend heen en weer, maar ik ben niet in staat om haar te helpen. Het vliegtuig kantelt en iedereen wordt naar links geduwd. De mensen vallen bovenop elkaar. Nog meer koffers vliegen uit de rekken, kinderen huilen, de mensen schreeuwen om hulp, maar niets helpt. De chaos is niet te beschrijven. Mensen proberen de vliegtuigraampjes in te slaan en springen. Mensen schuiven als objecten door de gangpaden, velen zonder enige vertoning van leven. Mijn nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Het vliegtuig stort met een enorme snelheid naar beneden. Al die tijd hield ik me nog stevig vast aan die ene hendel, die mijn moeder mij aanwees. De druk werd me te veel. 'Au!!' is het laatste wat ik kan uitbrengen. In een glimp zie ik mijn moeder nog voor de laatste keer. Dan krijg ik een enorme dreun te voortduren, mijn nek klapt dubbel en ik knal tegen de grond. Ik heb zojuist mijn laatste adem uitgeblazen.

Het duurt niet lang voor het nieuws zich verspreidt. Boven Oekraïne is een vliegtuig naar beneden gestort. Een vliegtuig met 298 passagiers. Een vliegtuig dat vanaf Amsterdam op weg was naar Maleisië, maar die zijn eindbestemming nooit heeft bereikt. Een ramp die niemand heeft overleefd. De mensen in het vliegtuig zaten te bedenken hoe het zou zijn om te landen, maar dat is nooit gebeurd. Velen waren aan het fantaseren over hoe het in Maleisië zou zijn, maar dat zullen ze nooit weten. Sommigen waren aan het slapen en hebben niets meegekregen, ze zijn onderweg gesneuveld. Sommigen hebben alles bewust meegemaakt en hebben voor die korte tijd dingen gezien en ondervonden die je je ergste vijand nog niet toewenst.

'Luka! Kom snel hier!' 'Wat is er mam?!' Luka komt de woonkamer ingerend. De tv staat aan. Het enige wat zijn moeder doet is wijzen naar de tv met tranen in haar ogen. Ze slaat haar handen voor haar gezicht. Luka's gezicht betrekt. "Vliegtuig naar beneden gestort, MH17, vanaf Amsterdam naar Kuala Lumpur." Het begint hem duidelijk te worden. 'Nee, nee, dat kan niet waar zijn!' schreeuwt Luka. 'Dat is onmogelijk! Ze leeft nog! Ik weet het zeker!' Zonder dat hij het door heeft stromen de tranen over zijn wangen. Zijn vriendin, omgekomen bij een vliegtuigongeluk?! Is dat wat zijn moeder hem nu probeert te vertellen?! Dat kan gewoon niet waar zijn! 'Het is onmogelijk!' brengt hij snikkend uit. 'Ze zit gewoon nog in dat vliegtuig! Op weg naar Maleisië! Ze ligt daar niet dood op de grond in Oekraïne! Ze is nu 3 en een half uur onderweg!' Hij weet dat het niet waar is wat hij zegt, maar hij kan en wil de waarheid niet geloven. Luka kijkt opzij en ziet dat ook zijn moeder huilt. "Chyntia" denkt hij. Chyntia, de moeder van Jade was zijn moeders vriendin. Hij zegt het goed: was. Dan hoort hij zijn mobiel afgaan, maar hij kan hem niet pakken. Wat hij ook probeert, zijn lichaam voert niet uit wat hij wil. Luka stort ineen, als het vliegtuig waar Jade zojuist in is omgekomen. "Ik had haar tegen moeten houden. Ze had nooit mogen gaan" gonst er door zijn hoofd. Luka pakt een kussen en verbergt zijn hoofd erin. Hij wil weg. Weg uit deze ellende. Weg van de waarheid. Op tv ziet hij de beelden van het brandende vliegtuig. Hij kan er met zijn hoofd niet bij. Zijn meisje, zijn meisje zat in dat vliegtuig. Hoe zal het gevoeld hebben? Hij kan zich er niks bij voorstellen.

Timo zakt in elkaar, huilend voor de tv. Er is zo veel verdriet, niet alleen bij hem, maar bij alle omstanders en zelfs bij de buitenstaanders. Bestaan er überhaupt woorden die een gevoel als deze kunnen omschrijven?
Timo kan kan niks anders kan hij nog denken dan het nieuws dat hij gistermiddag opeens op tv zag. Vlak voor hij zijn vrouw en dochter had uitgezwaaid had hij ook een traantje gelaten, omdat hij ze zou gaan missen, missen voor 3 weken, niet voor altijd. Hij wist niet dat die dag, die middag de laatste keer zou zijn dat hij ze zou zien. Niemand wist dat, dit was onvoorspelbaar. Heel de middag en heel de nacht heeft Timo, samen met zijn zoons thuis zitten huilen. Hij heeft zo veel gehuild, dat zijn tranen op zijn. Iedere minuut krijgt hij berichtjes binnen van familie en vrienden, maar hij kan er nog niet op reageren. Hij heeft het al moeilijk genoeg met het troosten van Senn, Ty en natuurlijk met zichzelf. Laat staan dat hij ook het verdriet van al de andere mensen er nog bij kan hebben. Er is niks meer wat hem goed doet. Zijn gezin is verwoest. Deze ramp heeft meer dan 298 slachtoffers.