Sen canavar değilsin/Kai Parker\

Şeytanla Anlaşma 2

Uzunca bir süre düşüncelerimle beraber yol aldım. Daha belli değildi nereye gideceğim. Yürüyordum ama sebebi yoktu. Bize yavaş gözüken ama batmak için acelesi olan güneşe baktım. O da kaçıyordu geceden benim kaçtığım gibi. Gece kim oluyordu? Abimler mi? Hayır direkt Damon.

Düşüncelerim beynimi yiyip bitirirken bunları içimde tutamayacağımı anladım ve konuşmak için Jeremy'lerin evine gitmeye karar verdim.

Jeremy Elena'nın kardeşi. Başlarda beni pek sevmezdi ama sonrasında iyi anlaştık hatta çok yakın arkadaş olduk.

10-15 dakika daha yürüdükten sonra Gilbert evinin önünde durdum ve zile bastım. İlk basışımda kapı açılmadı bundan dolayı ısrarla tekrar bastım.

"Patlama geliyorum!" diye bir ses yükseldi evden. Ve ardından kapı açıldı karşımda dikilmiş duştan yeni çıkmış keyifsiz Jeremy bana bakıyordu.

"Selam." elimi salladım ve yüzüne baktım.

"Gel." kapıyı sonuna kadar açtı ve beni içeri davet etti.

Yavaş adımlara içeriye girdim ve koltuğa oturdum.

"Zile öyle basılmaz böyle abanacaktın Adel." dedi gülerek.

Ciddi değildi benleyken asla ciddi olmazdı zaten. Burukça gülümsedim ve saçlarımı arkaya attım.

"Şu 1 hafta b@k gibi Jeremy." diye mırıldandım ve yüzümü avuçlarımın arasına aldım.

Yanıma oturdu ve elini desteklercesine dizime koydu "Anlat bakalım." kolunu omzuma attı.

"Yeni işime başladım biliyorsun o gün başladı her şey zaten." gözlerim dolmuştu kafamı yukarıya kaldırdım.

"Ağla Adel. Benim yanımda ağlamayacaksın da ne zaman ağlayacaksın?" yüzümü tuttu ve kendine çevirdi.

Burnumu çektim "İşte o gün başladı her şey o günü biliyorsun zaten anlatmışlardır. Sonrasında Damon beni o içten içe en çok korktuğum odaya kapattı." gözlerimden yaş süzüldü.

"Şu canavar odasına mı? Kızım sana kaç kere bunu onlara söyle dedim." yanaklarımdan süzülen yaşları sildi ve elimi tuttu.

"Ben güçlü bir varlığım onlara kendimi ezdiremem neyse işte. Sonrasında Kai beni kurtardı. İlk defa biri beni Damon'dan kurtardı." gözlerimi iyice sildim ve Jeremy'nin tepkisini bekledim.

Kafasını salladı ve bana baktı "Peki bir katilin seni kurtarmasına neden bu kadar çok seviniyorsun?" diye fısıldadı.

"Jeremy, kai bana her şeyi anlattı çocukluğu benimkiyle aynı resmen. Tek fark o ölmemiş öldürmüş." koltuğa iyice yayıldım.

"Sonra?" dedi merakla.

"Sonra biz 2 gündür işte bir evdeydik. Bak beni istese öldürürdü gece uyudum savunmasızdım."

"Ama sen öldüremezdin Lanetli Kız." güldü ve yanağımı sıktı.

"Evet sonra bana küçüklüğünde olanları anlattı. Herkes ondan kaçıyormuş falan. Ya düşünsene seni kimse sevmiyor herkes senden kaçıyor sen daha çocukken." alnımı ovarak konuştum.

"Yani evet zor olmalı ama katil olduğu gerçeğini değiştirmez."

"Değiştirir."

"Değiştirmez ailesini öldüren sana ne işkenceler yaparda öldürür."

"Hayır beni öldürmez."

"2 günlük Kai'yi çok savunuyorsun gibi geldi." gözlerini kıstı ve bana baktı.