SORROW OF OUR SUNSET (On-going)

Prologue

I'm sitting on a bench near in the school's parking lot, waiting for him because he will fetch me.

I awkwardly look at the surrounding to avoid they gazes upon me.

Ang hirap talaga kapag napaka-raming judgemental sa mundo, kung pwede lang silang maglaho kasama ang plastic ok na, kaso hindi ganoon iyon.

Nagtataka pa rin ako bakit ang hilig nila mangielam sa buhay ng iba, kapag naman pinuna mo ang sa kanila sabihan ka pang pakielamera.

The moment i'm waiting for, when i heard the beep from his car i suddenly stood up, crossed my arms in my chest, and angrily pout at him.

He raised his both hands sign that he's surrendering and walk towards to me wearing his famous smirk.

“You like testing my patience huh?! You make me wait for almost 30 minutes, i shouldn't refuse Lux offer!” and now i'm mad.

He gently pulls me closer and i felt his arms encircled around my shoulder.
I sighed heavily to make him more guilty about what he did.

“I'm very sorry, i didn't mean to be late. I called something to check if they're done about my order. Come on! Smile na ang cute mo kapag nakanguso baka hindi na tayo matuloy sa pupuntahan natin” he pouted infront of me like i steal his chocolate bar.

He really knows my weakness argh surprises it always make me excited. “Make sure the food is tasty, i don't really care about the place though” he assuringly smiled at me and lead the way.

Siya ang nagturo sa akin na wala dapat akong ikahiya kasama ko man sya o hindi.

Tinuruan nya akong maglakad ng taas noo at maging binge sa mga sinasabi ng iba.

He reminds me with his so called motto “If you let those words to wound you, expect that someday you'll wake-up  drained. Chin-up, sigh heavily, and let them watch you reach the peak of your dreams” iyan ang paulit-ulit nyang pinapaalala hindi lang sa akin pati na rin sa iba pa nyang kaibigan.

Being in a relationship with him is too good to be true.
People has sharp tongues and eyes, they're wrong if they think i will not fight back for him.

“Sinong iniisip mo? Kanina ka pa tahimik d'yan” napabalik ako sa reyalidad nang marinig ang boses nya.

Natatawa ko syang nilingon na mas lalong nagpadikit sa dalawa nyang makakapal na kilay. “Oh ngayon todo ngiti ka naman? May kumausap ba sayo kanina habang nag-hihintay ka?”
inilabas ko na ang pinipigilan kong tawa kaya napa simangot sya.

Nanggigil kong kinurot ang isa nyang pisngi, hindi ko kasi abot ang isa tiyaka delikado lalo na nagmamaneho sya.

“Napaka-seloso mo, porke ngumiti may iba na agad? Malay mo ikaw pala iniisip ko? Hahaha” itinagilid ko pa ang ulo ko para pagmasdan syang pigilan ang ngiti nya.

“Sus hindi mo na kailangang isipin pa ang katabi mo haha, hanggang ngayon ba naman nahihiya kang sabihin na miss mo ako?” napairap nalang ako sa kawalan.

“Mali naman kasi ang tanong mo. Dapat 'ANO' ang iniisip mo hindi 'SINO' , naalala ko lang yung pinagmamalaki mong motto” iniliko nya sa gilid ng highway ang sasakyan nya dahilan para lingonin ko ito.

Tinanggal nya ang kanyang seatbelt at bumaba ng sasakyan. Mukha syang nagmamadali kaya inalis ko na rin ang sa akin at sinundan sya. “Nasiraan ba tayo? Bakit ka nagmamadali?” hindi ko na natiis na manahimik lang sa tabi.

“Basta tulungan mo nalang ako, kunin mo yung basket sa compartment. Dalian mo!” napatalon pa ako sa gulat, dumoble ata ang kaba ko habang hinahanap ang basket na sinasabi nya.

“Akin na, umupo ka na rito hehe” kahit nagtataka ay sinunod ko ang sinabi nya. May nakalatag kasi na kumot sa gilid ng kalsada, kung saan sya nag-park.

“Ano ba kasing meron? Parang kanina lang nagpapanic ka, kinabahan tuloy ako” hinampas ko sya sa braso pero itinuro nya lang ang langit.

“Baka kasi hindi natin maabutan ang sunset kaya nagmadali na ako, alam ko naman gustong-gusto mong pinapanood ang paglubog ng araw” ayon pala ang dahilan nya.

Isinandal ko nalang ang ulo ko sa kanyang kanang balikat kasabay nito ang pagyakap nya sa akin at paghalik sa noo. Napapikit ako nang maramdaman ang simoy ng hangin.

Hawak-kamay naming pinag-masdan ang dagat. Ang highway kasi na ito ay parang naka-dikit sa bundok at ang kabilang bahagi ay tubig na.

Walang masyadong dumaraan sa kalsada na ito, kaya napaka-tahimik at peaceful ng lugar.

When i saw this road for the first time, i can't stop myself from smiling and amazingly look at the sea.

I immediately hold on the railings to feel the cold breeze. His reaction is so priceless he badly wants to stop me but he don't want to ruin my experience.

In five whole minutes i just stared at the sun above this wide blue sea. And looked at the trees around the mountain.

“Mas gusto kong panoorin ang sunset kapag kasama ka. Ikaw lang naman ang mahilig na mag-isip ng mga meanings eh” nakakatawa man pero totoo. Sa aming dalawa sya ang mas higit umiintindi ng mga bagay, dinaig nya na ako.

“Mas gaganda ang paglubog ng araw kapag yakap kita” yinakap ko sya ng mahigpit. Itong mga braso na ito ang nagbibigay rason para manatili pang humihinga. Hindi ko ata kakayanin na mapahiwalay sa kanya.