(တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့Namjoonသတိရလာခဲ့တယ်ခေါင်းကဒဏ်ရာကသိပ်မစိုးရိမ်ရဘူးဆိုပေမယ့်မေ့ဆေးအရှိန်ကြောင့်သတိမရေးသေးတာဟုဆိုသောကြောင့်Ssok Jinအနည်းငယ်ျော့စိတ်သက်သာရာရခဲ့တယ်)
(Namjoonမေ့လဲနေတဲ့တစ်ပတ်အတွင်းသူ့ကတစ်လှည့် Kookieကတစ်လှည့်စောင့်ရသည်Namjoonကဆေးခွင့်တင်ထားလို့ကျောင်းမတတ်လို့ရပေမယ့်သူကတော့ကျောင်းတတ်ရအုန်းမည်)
(မေမေကြီးတို့ကလည်း တစ်ပတ်ဆိုပြီးအခုထိပေါ်မလာသေးပါ တစ်ပတ်ထက်လည်းကြာနိုင်သေးသည်လို့ပြောသွားတော့ Seok Jinမမျှော်တော့ပါ)
Namjoon-Kim Seok Jin ommaတို့ကပြန်မလာသေးဘူးလား
(ကုတင်ထက်တွင်လဲလျောင်းနေတဲ့Namjoonကမေးသည်)
Seok Jin-မလာသေးဘူးအကိုလေး နည်းနည်းတော့ရက်ကြာနိုင်တယ်လို့မေမေကြီးကပြောသွားတယ်
Namjoon-ငါဘာဖြစ်လို့များ စိတ်အရမ်းပူနေရတာပါလိမ့်
Seok Jin-အကိုလေး ထမင်းစားတော့မလား ကျွန်တော်KookieကိုPhဆက်လိုက်မယ်လေ
Namjoon-မလိုဘူး မဆက်နဲ့
Seok Jin-ဘာဖြစ်လို့လည်းအကိုလေးရဲ့Kookieကထမင်းလာပို့ပေးမှစားလို့ရမှာလေ
Namjoon-မလိုဘူးလို့ပြောနေတယ်လေKim Seok Jin
Hoseok-ရို့ရို့ ဟေးBro ဘာတွေအော်ဟစ်နေတာလည်း
(တော်သေးတာပေါ့Hoseokနဲ့Yoongiရောက်လာမှSeok Jinသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်)
Yoongi-ဟျောင့် Namjoonဘာတွေဖြစ်နေတာလည်း
Seok Jin-အဲ့ဒါဆိုHygတို့အေးဆေးစကားပြောကြနော် ကျွန်တော်အပြင်မှာလမ်းခဏသွားလျှောက်လိုက်အုန်းမယ်
Hoseok-သွားလေ Seok Jin
Seok Jin-ဟုတ်
(Seok Jinအပြင်မှာစိတ်ပြေလက်ပျောက်လမ်းလျှောက်နေရင်းထမင်းချိုင့်လာပို့တဲ့Kookieနဲ့တွေ့သည်)
Jung Kook-ဟိတ်ကောင်လေး အုပင်ကိုဘာထွက်လုပ်နေတာလည်း လေစိမ်းတွေတိုက်ပြီးဖျားအောင်လို့
Seok Jin-အထဲမှာYoongi Hygတို့ရောက်နေလို့လေ အဲ့ဒါသူတို့သူငယ်ချင်းတို့စကားအေးဆေးပြောပါစေဆိုပြီးအပြင်ထွက်ရှောင်ပေးတာ
