Hala şoktaydım ama bunu düşünmeye vaktimiz yoktu. Bir an önce buradan çıkmalıydık çünkü yanımızda yiyecek kalmamıştı. Melisa'yı burada bırakmaktan başka çözüm yoktu. Melisa da gitmemiz gerektiğini söyledi. Burada beklemenin bir anlamı yoktu. Ortak kararla buradan gidiyorduk. Hangi tünelden gitmeliydik? —kesinlikle duygular olmazdı. Aylin ve Deniz'i bulma adına bilgilerden gitmeye karar verdik. Yürümeye başladık. En az 2,3 saattir yürüyorduk. Herkes çok yorulmuştu. Mola verdik. O sırada etrafı inceliyordum. Duvarda bazı şekiller vardı. Ne olduğu pek anlaşılmıyordu ama bir insan ve önünde taş resimleri vardı. Hiçbir şey anlaşılmıyordu. Sonuçta buraya daha öncede birileri gelmiştir diye düşündüm. Hepimiz çantadan birer sandviç aldık ve yemeye başladık. Yemek boyunca kimse birbiriyle konuşmadı ama benim aklım Melisadaydı. İçime birden çok kötü bir his çöktü. Sanki Melisa'ya bir şey olmuş gibi hissettim. Bunu diğerlerine söyleyebilirdim ama buraya kadar gelmişken geri dönemezdik değil mi? Bu nedenle bu düşünceyi kendime sakladım. Baktığımda Efe de Yağız da yemeğini bitirmişti. Tekrar yürümeye başladık. O kadar uykum vardı ki yolun devamını yarı uyanık yarı uykuda yürüdüğüm için pek hatırlamıyorum. Yolun sonuna gelmiştik. Belkide yolun devamı vardı bilemiyorum çünkü bir kapı vardı. Kilitli. Nasıl açıcaktık. Olamaz yani gerçekten olamaz. O kadar yolu boşuna mı yürümüştük? Keşke Melisa hakkında şüphelendiğimde onlara söyleseydim belki geri dönerdik. Kapıyı belki açabilirim niyetiyle bir ittim elim kapıya değdiği an kapı paramparça oldu. Kuma döndü resmen. Bu kadar şok edici şeyler olurken kapının arkasındaki renkli dönen şeyi kimse farketmemişti. Sanki bir tünel gibi. Ama ne başlangıcı nede sonu gözüküyordu. İçinde ne vardı? Denemek için içeri bir taş fırlattım. Taş içeri girdi ve birkaç saniye sonra aynı hızda geri geldi. Bu tıpkı bir solucan deliği gibiydi. Ama solucan delikleri uzayda olur. Bu neydi o zaman? Bir günümüzde olaysız geçmiyordu ki bu olanları biraz düşünelim.
