Fatal attraction

Chapter 7

Δεν καταλαβαίνω... δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το δεχτώ... γιατί πρέπει να καθομαι σιωπηλή και να δέχομαι όλο αυτό που έχει γίνει;... γιατί φοβάμαι;... τι ακριβώς είναι αυτό που με τρομάζει τόσο;;... η αλήθεια;... οι λέξεις που θα βγουν από τα στόματα των γονιών μου αν ρωτήσω γιατί;... γιατί αλλάξατε;... που πήγε όλη αυτή η αγαπη;... γιατί τα διαλύεται όλα για το χρήμα;... αυτό ή... τα βλέμματα τους;... ο τροπος που θα με κοιτάξουν καθώς ξεστομίζουν την αλήθεια τους;... ή το αίσθημα της απόρριψης;... το αίσθημα πως μπορεί μετά απ όλα όσα πω να με μισήσουν;... μάλλον ένα συνοθύλευμα απ όλα αυτά... το σώμα μου τρέμει... χα... υποθέτω θα πάρει αρκετό χρόνο μέχρι η παλιά Αριάδνη να εξαφανιστεί για πάντα.... τι πρέπει να κάνω για να σταματήσω να φέρομαι με τόση αφέλεια;... πως θα μπορέσω να γίνω πιο σκληρή;... πιο απόλυτη;... θα μπορέσω και γώ άραγε... να πετάξω όλα όσα ένιωθα για εκείνους;... να τα ξεγράψω και να γίνω και γώ άκαρδη;... ίσως... να μην το καταφέρω ποτέ αυτό... ίσως ... θα μείνω για πάντα ο άνθρωπος που μόνο θα πληγώνεται... δεν.. δεν θα μπορούσα ποτέ να τους πληρώσω... όπως έκανα εκείνοι... όχι όταν ξέρω... ποσό πραγματικά πονάει αυτό... και ποσό απαίσιο συναίσθημα είναι η προδωσια...

[...]

Δεν κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα... για πότε φτάσαμε και για πότε είχαμε ήδη μπει μέσα στον χώρο εγκαινίων... το μέρος τεράστιο... απ έξω δεν φαινόταν ότι μπορεί να είναι τόσο ευρύχωρο εσωτερικά και ειδικά από την στιγμή που περιτριγυρίζονταν από ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας... ο χώρος φωτιζοταν παντού από το έντονο φως του ηλίου... μια ελαφριά μυρωδιά από θαλασσινό αεράκι έκανε την όλη ατμόσφαιρα να φαντάζει εξωτική... και... οι αντανακλάσεις στα τζάμια το έκαναν ακόμα πιο δύσκολο να κοιτάξεις κάπου άλλου εκτός από την κεντρική σάλα... εκεί όπου... βρισκόντουσαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της χώρας... ο κόσμος αρκετός... όλοι τους απέπνεαν έναν αέρα πλούτου... κύρους... και κλάσης.... το συναίσθημα περίεργο... για πρώτη φορά... ένιωθα... ένας απλός... παρατηρητής... χα·.. ώστε έτσι είναι λοιπόν;... τώρα αρχίζει να τσούζει; ... να πονάει το αλάτι στην πληγή; ... Αριάδνη παλιό υποκρίτρια... η σκέψη μου μια 'μέχρι πριν λίγο καιρο αυτό ήταν το σημείο όπου ανήκαμε· το κέντρο της προσοχής'.... είσαι απαίσια!... πως... πως μπορείς να σκεφτείς κάτι τέτοιο;.... η όλη κατάσταση σε... σε έχει κάνει ψυχολογικά ασταθή!... ναι! Αυτό πρέπει να είναι... γιατί... αν όχι... είσαι ένα σκουπίδι... ένα υποκείμενο σαν όλα αυτά που κατάκρινες όταν... 'ήσουν εσυ στην κορυφη'.... όχι!.. δεν είναι δικές μου αυτές οι σκέψεις!... ποτέ μου... ποτέ μου δεν σκεφτόμουν έτσι!... μια διαμάχη μέσα μου είχε ξεσπάσει πριν καν το καταλάβω... τα αισθήματα μου ήταν τόσο μπερδεμένα... το μυαλό μου σβουριζε... το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει... δεν ήξερα τι μου συνέβαινε... τι στο καλό είναι σωστό και λάθος;... από εδώ και πέρα προς τα που βαδίζω;.... ερωτήσεις και ερωτηματικά γεννιόντουσαν λεπτό με το λεπτό μέσα μου μπερδεύοντας με ακόμα πιο πολύ... ήθελα για πρώτη φορά να τρέξω μακριά... να φύγω από αυτό το αποπνικτικό περιβάλλον... όλες αυτές οι σκέψεις με πλακώναν... ένιωθα να βουλιάζω... να βουλιάζω στο απόλυτο κενό... απότομα το σώμα μου ξεκίνησε να περπατάει αντανακλάστηκα... από μόνο του... έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα... η μόνη σκέψη μου ήταν αυτό... να εξαφανηστω.... τα βήματα μου γρήγορα... μέσα μου πνιγομουν... το στήθος μου είχε βαρύνει... ένιωθα όλο μου το σώμα να τρέμει... οξυγόνο... ναι... πρέπει να βρω οξυγόνο... σήκωσα το βλέμμα μου ψάχνοντας την έξοδο... η οχλαγωγία στο χώρο όσο πήγαινε και δυνάμωνε... ο ηχος από τα μεγάφωνα ήδη είχε σημάνει την αρχή της εκδήλωσης... προς τα που-... επιτέλους · το βλέμμα μου έπεσε στην μοναδική πόρτα η οποία δεν προστατεύονταν από φυλακές... με γρήγορα βήματα ξεκίνησα να περπατάω προς τα εκεί... λίγο ακόμα... με βιαστικές κινήσεις την ανοίγω και πετάγομαι σχεδόν τρέχοντας έξω...ωχ όχι τα πόδια μου ξαφνικά είναι έτοιμα να με εγκαταληψουν... θα.. πέσω... απότομα και λίγο πριν προλάβω να κάνω βήμα το σώμα μου χτυπάει επάνω σε ... κάτι... ή μάλλον.... σε κάποιον;.... νιώθω δυο χέρια να αγγίζουν τα μπράτσα μου αποτρέποντας με από το να σωριαστω στο τσιμεντένιο πάτωμα ... μπερδεμένη σηκώνω το βλέμμα μου να κοιτάξω τι στο καλό είχε γίνει όταν... παγώνω.... τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα... δεν... δεν ήξερα τι έκφραση είχε το πρόσωπο μου εκείνη την στιγμή αλλά... το σώμα μου είχε κοκαλωσει... το βλέμμα μου... κολλημένο στο δικό του... τα πάντα γύρω μου... παγώσανε... λες και ο χρόνος....είχε ... σταματήσει.... το μόνο που άκουγα εκείνη την στιγμή ήταν... την καρδιά μου... χτυπούσε τόσο δυνατά... τόσο γρήγορα... η ανάσα μου κομμένη... τι... τι στο καλό μου συμβαίνει;...

«Michelangelo· τι στο-»...απότομα νιώθω το κράτημα του να χαλαρώνει... ωχ όχι... δεν νομίζω πως τα πόδια μου θα με κρατήσουν... «Πρόσεχε!»... απότομα νιώθω τα χέρια αυτού του άντρα να με σφίγγουν για άλλη μια φορά... το βλέμμα του μπερδεμένο... καθ όλη την διάρκεια δεν είχα τη δύναμη να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του... και δεν μπορούσα παρα... να τον κοιτάζω... χαμένη... λες και κάποιος μου είχε κάνει μαγιά... γαλάζια μάτια... κάστανα μαλλιά... με μια σιλουέτα που ο κάθε άντρας θα ζήλευε... Αριάδνη τι;... «Δεσποινίς είστε καλά;»... απότομα γυρίζω το κεφάλι μου προς τα αριστερά μου... ένας άντρας στεκόταν λίγα μέτρα μακριά μου κοιτάζοντας μας με ένα βλέμμα παράξενο... ποιος;... τι- τι κάνω;... μέσα στην ταραχή μου ευτυχώς βρίσκω το κουράγιο και απαντάω...

Α:Ναι· με· συγχωρείτε.... η φωνή μου παγωμένη... δεν είχα καταλάβει για πότε είχα είδη βγει από το κράτημα εκείνου του άντρα και φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσα από εκείνο το μέρος... Χριστέ μου·... Αριάδνη τι... τι κανείς;.... πλησιάζω απότομα τις παλάμες μου στα μάγουλα μου... το πρόσωπο μου έκαιγε... η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σπάσει... η ανάσα μου... ακανόνιστη... όλο μου το είναι ήταν σε πανικό... ένιωθα τα πόδια μου έτοιμα να με εγκαταλείψουν για άλλη μια φορά αλλά για τελείως διαφορετικό λόγο... ευτυχώς δεν άργησα να βρω ένα παγκάκι λίγα εκατοστά μακριά από την απέραντη γαλάζια θάλασσα που εκτεινόταν μπροστά μου... σχεδόν ακαριαία το σώμα μου προσγειώθηκε στο ξύλινο αυτό παγκάκι... δεν... μπορούσα να ηρεμήσω... όλο μου το είναι ειχε πάρει φωτιά... το σώμα μου... φλεγόταν... το σημείο που άγγιξαν τα χέρια του... έκαιγε... ασυνήθιστα πολύ... ποιος... ποιος ήταν αυτός ο άντρας;.... σκέφτομαι και απότομα γυρίζω το κεφάλι μου σχεδόν μηχανικά στην κατεύθυνση από την οποία είχα απομακρυνθεί μερικά λεπτά πριν... και γιατί... φέρομαι έτσι;...

[...]