Fatal attraction

Chapter 12

Ο καιρός κυλάει σαν νερό... σαν ένα ήρεμο ρυάκι... άλλες φορές οι μέρες ρέουν βασανίστηκα αργά και άλλες φορές απίστευτα γρήγορα... και κάπως έτσι.. δυο ολόκληροι μήνες πέρασαν... δυο μήνες που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν και αυτοί  μέσα στην αδράνεια... μέσα στην απραγία... μήνες στους οποίους για άλλη μια φορά θα γύριζα σε έναν κύκλο χωρίς αρχή... μέση... και τέλος... αλλά όχι... ευτυχώς άλλαξα... η παλιά Αριάδνη 'πεθανε'... πήρα μια απόφαση και την τήρησα... το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι πιο ενεργά με την δουλειά μου... μαθαίνω... μορφώνομαι... αφοσιωνω νύχτες ατέλειωτες στο διάβασμα και σιγά σιγά έχω αρχίσει να αποκτώ μεγαλύτερη κατανόηση σε θέματα τα οποία πριν δεν γνώριζα τίποτα... αλλά βέβαια μπορεί σε αυτόν τον κλάδο να έχω δει πρόοδο αλλά.. η ζωή μου και η σχέση μου με τους γονείς μου δεν έχει αλλάξει... μπορώ να πω πως τον τελευταίο καιρό οι φορές που είδα τα πρόσωπα τους ήταν μετρημένες στα δάκτυλά του ενός μου χεριού... ήμουν αφοσιωμένη με αλλά θέματα... εκείνοι δεν με αποζητούσαν ... όποτε... δεν υπήρχε και λόγος να βρεθούμε... μπορεί να κρατούσα το μυαλό μου απασχολημένο με αλλά θέματα... με άλλες δραστηριότητες και ασχολίες αλλά κάτι μεσα μου με έτρωγε... πως γίνεται να έχει περάσει ενα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην έχω ακουσει νέα για το πιο φλέγον ζήτημα ;... στο σπίτι σιωπή... στην εταιρία νεκρική σιγή... κανείς δεν μιλάει για αυτό το θέμα... ούτε για πιθανή χρεοκοπία αλλά και ούτε ... για κάποιον πιθανό αρραβώνα... αλήθεια δεν ξέρω τι να υπόθεσω... στο πίσω μέρος του μυαλό μου η σκέψη αυτή με βασάνιζε αλλά προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι... λες... λες να άλλαξε κάτι;... λες να αποφευχθεί όλο αυτό το 'φιάσκο' για γάμος;... ένας ακόμα μήνας... πέρασε...  χωρίς νέα... χωρίς κάποια ενημέρωση... ο πατέρας μου ούτε με ζήτησε ξανά από εκείνο το τραπέζι... ούτε ξανά άνοιξε αυτό το θέμα συζήτησης ξανά... γιατί όμως... γιατί αντί αυτό να με καθησυχάζει... με ταράζει ακόμα παραπάνω;... δεν μπορεί να άλλαξαν τα πράγματα... ο πατέρας μου δεν είναι άνθρωπος που παίρνει το λόγο του πίσω και ο κόσμος να χαλάσει ... και απ ότι κατάλαβα μέχρι και η μητέρα μου από την στάση της ήταν συμφωνη με αυτή του την απόφαση... δεν ξέρω τι να υποθέσω... και τόσος καιρός χωρίς κάποιο σημάδι.. είναι μεγάλο διάστημα... λες αυτή η ηρεμία... να είναι η 'γαλυνη πριν την φουρτούνα'; ... δεν ξέρω αλήθεια... καθώς διασχίζω το διάδρομο προς το γραφείο μου κρατώντας ένα αρκετά μεγάλο πάκο χαρτιά νιώθω το κινητό στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου να δονείτε...

Με βιαστικές κινήσεις μπαίνω μέσα στο γραφείο μου και αφήνω προσεκτικά τα χαρτιά που κρατούσα επάνω στην καρέκλα μου... με γρήγορες κινήσεις πιάνω το κινητό στα χέρια μου και απαντάω την κλήση...