Fatal attraction

Chapter 9

τ-τι δουλειά έχει αυτός ο άντρας εδώ;....

Νιώθω την καρδιά μου να συνεχίζει να χτυπάει ακατάπαυστα... γιατί... γιατί μου συμβαίνει ξανά αυτό;... γιατί όλο μου το είναι βρίσκεται σε πανικό κάθε φορά που... αυτός ο άντρας είναι στον ίδιο χώρο μαζί μου;... στο οπτικό μου πεδίο;.... και γιατί... γιατί κάθε φορά που το βλέμμα μου συναντάει το δικό του... η ... καρδιά μου παγώνει.... σταματάει ... και ... πάλι... ξανά χτυπάει;... τ-τι... είναι αυτό το περίεργο.... συναίσθημα;... απότομα και σαν ο χρόνος να συνέχιζε να κυλάει κανονικά νιώθω τα μάτια του επάνω μου.... η ανάσα μου... κόβετε... λες.. λες και το οξυγόνο μου εξαφανίστηκε απότομα... τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά του... για πρώτη φορά νιώθω λες και ... έχω χαθεί... δεν ξέρω τι να κάνω... τι να πω... πως να φερθώ... απότομα μια φιγούρα ξεπροβάλλει από πίσω του... το βλέμμα μου ακαριαία στρέφετε προς εκείνη την μεριά... π-ποια είναι αυτή;... για λίγο το βλέμμα μου άθελα μου ταξιδεύει επάνω της... κόκκινα ίσια μαλλιά... κάστανα μάτια... φαινόταν αρκετά ψηλή παρ όλο που φορούσε γόβες... η εμφάνιση της αρκετά προσεγμένη... αλλά.. γιατί.... Γιατί το χέρι της τον.. αγγίζει;... γιατί τα δάκτυλά της ... ακουμπούν το μπράτσο του με τόση άνεση;... τ-τι...

«Ω! Δεν ήξερα πως αυτό το δωμάτιο ήταν κατειλημμένο!»... ο τόνος της σταθερός ... στην χρια της φωνής της κρυβόταν μια αίσθηση έκπληξης... με το που τελείωσε τη φράση της το βλέμμα της γυρισε ξανά σε εκείνον... ο τροπος που τον κοιτούσε... η στάση του σώματος της... ήταν ολοφάνερο... φαινόταν καθαρά σε τι αποσκοπούσε... και εκείνος... δεν φαινόταν καθόλου έκπληκτος ή έστω ενοχλημένος από όλη αυτήν την σκηνή... νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί... 'τι σχέση έχουν αυτοί οι δυο;'... 'γιατί δεν την διώχνει;'... 'γιατί την αφήνει να τον αγγίζει;'... ερωτήσεις... ακατάπαυστες ερωτήσεις βομβάρδιζαν το μυαλό μου χωρίς να μπορώ να σταματήσω... δεν ήξερα γιατί... δεν ήξερα γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου... μέσα μου άρχισα να βράζω... το στήθος μου έκαιγε... πονούσε... αλλά παρ όλα αυτά δεν μπορούσα να κατευνασω αυτήν την επιθυμία... την επιθυμία να μάθω... την ανάγκη να απαντηθούν αυτές οι ερωτήσεις... ένιωθα... ένιωθα πως αν κάποιος δεν απαντούσε στα ερωτήματα μου... θα... τρελαινομουν....

Πριν προλάβω καν να αντιδράσω... να μιλήσω... ή έστω να κάνω κάτι... η πόρτα είχε ήδη κλείσει με αποτέλεσμα ξανά... για άλλη μια φορά να έχω μείνει μόνη... κλεισμένη ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερεις τοίχους που... όλως περιέργως.. άρχισαν να στενεύουν... να στενεύουν και να ... με πνίγουν.... ο πριν λίγο φωτεινός αυτός χώρος... άρχισε να μαυρίζει.... να σκοτεινιάζει... νιώθω το σώμα μου να τρέμει... Αριάδνη... τι νομίζεις πως κάνεις;... τι στο καλό σε έχει πιάσει και φέρεσαι έτσι;... χωρίς να το είχα καταλάβει τα χερια μου είχαν σχηματίσει από μόνα τους δυο πολύ σφιχτές γροθιές... ένιωθα τα νύχια μου να πιέζουν τη σάρκα μου ασυνήθιστα πολύ... τι... τι είναι αυτό το συναίσθημα που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή;... ασφυκτιώ... πνίγομαι... είναι απαίσιο.... όσο σκέφτομαι εκείνη την εικόνα.... όσο σκέφτομαι εκείνη να χαμογελάει κοιτάζοντας τον με μάτια γεμάτα .... προσδοκία ... μάτια γεμάτα λάμψη... το στόμα μου έχει στεγνώσει... δεν.. δεν μπορώ να καταπιώ... νιώθω λες και... κάτι έχει κολλήσει στο λαιμό μου εμποδίζοντας με από... το να ανασάνω... το στήθος μου πονάει... και... δεν ξέρω γιατί ... γιατί αντιδράω έτσι;... δεν ξέρω ούτε το όνομα του... δεν ξέρω καν ποιος είναι αυτός ο άντρας... τον έχω δει μετρημένες στα δάχτυλα φορές... πως γίνεται να επηρεάζομαι έτσι;... έχω αρχίσει να το χάνω... δεν... δεν εξηγείτε αλλιώς αυτό που μου συμβαίνει... σκέφτομαι και με γρήγορα βήματα πλησιάζω προς εκείνο το γυάλινο τραπεζάκι.... απλώνω τα τρεμάμενα μου χερια και πιανω σφιχτά το ποτήρι με το νερό... με βιαστικές κινήσεις το ακουμπάω στα ξερά χείλη μου και αρχίζω να πίνω... αργά και σταθερά... με την ελπίδα.. το νερό αυτό να ξεπλύνει όλα αυτά τα περίεργα.... ξένα.... παράξενα και ...προτωγνορα αισθήματα που με έπνιγαν και με έκαναν να νιώθω τόσο... απαίσια...