Fatal attraction

Chapter 3

Η αλήθεια είναι πως ακόμα... μέχρι και σήμερα... θυμάμαι... θυμάμαι πως ξεκίνησαν όλα..... ή μάλλον δεν ξέχασα ποτέ για να είμαι ειλικρινής... θυμάμαι πεντακάθαρα... την πρώτη μου συνάντηση μαζί του... τις πρώτες σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου όταν το βλέμμα μου έπεσε επάνω του... αυτά τα περίεργα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που δεν ήξερα καν τι σήμαιναν... τον τρόπο με τον οποίο η καρδιά μου χτυπούσε έτοιμη να βγει από το στήθος μου χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο... το πως η ανάσα μου κοβόταν λες και το οξυγόνο γύρο μου σταματούσε να υπάρχει... τον τρόπο που το βλέμμα μου ακολουθούσε την κάθε του κίνηση... τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια μου από μόνα τους γύριζαν προς το μέρος του μη μπορώντας να σταματήσουν να κοιτάζουν το πρόσωπο του... τον τρόπο που η ανάσα μου κοβόταν και το κορμί μου πάγωνε στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του... τόσα και αλλά πολλά συναισθήματα που δεν ήξερα πως ήταν εφικτό ότι θα μπορούσα να νιώσω... δεν ήξερα... δεν φανταζόμουν ποτέ... δεν μπορούσα ο νους μου να συλλάβει πως... πως όντως υπάρχει αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη μάτια... και όχι μόνο αυτό... αλλά και το πως αυτός ο έρωτας ήταν ικανός να σε διαλύσει... να σε σπάσει σε χίλια κομμάτια... με φόβιζε... ο ίδιος μου ο εαυτός με τρόμαζε... τα αισθήματα αυτά ένιωθα μέρα με την μέρα να με κατασπαράζουν... μέσα μου υπέφερα... όλες μου οι ελπίδες χάνονταν μαζί με τον χρόνο... οι ελπίδες και τα όνειρα που έκανα πιστεύοντας πως θα μπορούσα να είμαι με αυτόν τον άντρα... όσο η αγάπη μου για εκείνον μεγάλωνε τόσο η πραγματικότητα πως δεν θα ήμασταν ποτέ μαζί με πλήγωνε... μέρα με την μέρα η μοίρα μου έδειχνε πίκρα σημάδια πως ποτέ δεν θα μπορέσω να είμαι μαζί του και.... παρ όλα αυτά .... δεν μπορούσα να σταματήσω... δεν μπορούσα να κατευνασω ή να σταματήσω μια για πάντα όλα αυτά τα αισθήματα που είχα για εκείνον... δεν μπορούσα να το δεχτώ... δεν μπορούσα να πάψω να ελπίζω κάνοντας μόνο κακό σε εμένα... μέχρι που... αυτό το εύθραυστο σκοινί που ακροβατούσα έσπασε... έσπασε αφήνοντας με να πέσω στο κενό... σε ένα απιθωμένο κενό χωρίς γυρισμό... χωρίς επιστροφή... πως;....
Πως εφτασαν τα πράγματα ως εδω;...
Άραγε θα μπορούσα να κάνω κάτι για να αποτρέψω όλο αυτό που θα γινόταν στο μέλλον;... άραγε θα μπορούσα να ελέγξω αυτήν την άπληστη καρδιά μου από το να τα διαλύσει όλα;... χα!... ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω;... είμαι σίγουρη... είμαι βέβαιη... και τον χρόνο να γύριζα πίσω... πάλι... πάλι τις ίδιες αποφάσεις θα έπαιρνα....

3 χρόνια πριν...

Τι στο καλό συμβαίνει;... γιατί η εταιρία μας οργάνωσε ένα τέτοιο μίτινγκ;... τι στο καλό τρέχει με τον πατέρα μου;... χα!... νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί... όλο αυτό το στρες... όλο αυτό το άγχος είχε καταφέρει να με αφήσει άυπνη για νύχτες.... ήξερα πως η κατάσταση των οικονομικών μας δεν πήγαινε καλά αλλά γιατί αυτούς;... γιατί τους Van de Leone?... τον κολοσσό που τόσο ζήλευε και ήθελε να ξεπεράσει σε δύναμη και κύρος;... δεν υπάρχει άλλη λύση;... η μόνη μας δίοδος είναι να ζητήσουμε βοήθεια από εκείνους;... δεν μπορώ να τον καταλάβω... έναν άντρα γεμάτο αλαζονεία και υπεροψία σαν και τον πατέρα μου... να απλώνει το χέρι του ζητώντας βοήθεια από την οικογένεια που τόσο ζήλευε αλλά και θαύμαζε ταυτόχρονα... σκέφτομαι καθώς διασχίζω τον διάδρομο για να φτάσω μέχρι το γραφείο μου... δεν έχουμε σίγουρα άλλη λύση;... δεν καταλαβαίνω... σίγουρα... ακόμα και εγώ φοβάμαι... στην ιδέα και μόνο πως μπορεί να χάσουμε όλα όσα έχουμε τρομάζω... δεν μπορώ να φανταστώ ένα αύριο διαφορετικό από το σήμερα αλλά... ακόμα και έτσι... ακόμα και αν τα χάσουμε όλα... τουλάχιστον θα έχουμε ο ένας τον άλλο... σκέφτομαι καθώς ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου και μπαίνω μέσα ενώ την κλείνω και στηρίζω για λίγο το σώμα μου επάνω της... νιώθω τόσο άχρηστη... τόσο αδύναμη και αβοήθητη... η οικογένεια μου περνάει κάτι τόσο δύσκολο και γώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι και να παρατηρώ... άραγε ποτέ ξεκίνησε όλο αυτό;... ποτε αυτή η χαρμόσυνη και γαλήνια ατμόσφαιρα μεταξύ μας άρχισε να γκρεμίζεται;... να εξαφανίζεται σαν να μην ήταν ποτε εκεί;... πριν τέσσερεις μήνες;... εκείνη την περίοδο που μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις του πατέρα μου αποδείχτηκε μοιραία;... «δεν ξέρω!»... ψελλίζω καθώς κρύβω το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες μου... μη κλάψεις Αριάδνη... σφίγγω τα δόντια μου καθώς προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου... τι νόημα έχει;... θα αλλάξεις κάτι με αυτό;... θα καταφέρεις να επαναφέρεις αυτήν την ηρεμία και γυάλινη μέσα στο σπίτι;... θα καταφέρεις να ξανά φέρεις στην Επιφάνια εκείνον τον πατέρα που σε κοιτούσε με στοργή;... που πάντα ήταν διπλα σου;... που σε κοιτούσε με βλέμμα αγάπης και πάντα σου χαμογελούσε;.. θα καταφέρεις να κανείς τους γονείς σου να σταματήσουν να τσακώνονται με την πρώτη ευκαιρία κάθε φορά που οι δρόμοι τους συναντιούνται από τύχη;... γιατί;... γιατί όλα γκρεμίζονται τόσο εύκολα;... είναι όντως οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο εύθραυστες που με το που ραγίσει το γυαλί δεν ξανά κολλάει;... δεν ξέρω!... αλήθεια δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω... φοβάμαι... πραγματικά στην ιδέα και μόνο πως δεν θα μπορέσω να ξανά δω την οικογένεια μου ευτυχισμένη και χαρούμενη... η καρδιά μου πονάει... θα έκανα τα πάντα!... θα τα θυσίαζα όλα για να ξανά γυρίσουν τα πράγματα όπως ήταν πριν... απότομα έντονα βήματα ακούγονται να πλησιάζουν απο το διάδρομο... αμέσως απομακρύνομαι απο την πόρτα και επαναφέρω τον εαυτό μου στην πραγματικότητα όσο πιο γρήγορα μπορώ λίγο πριν η πόρτα του γραφείου μου ανοίξει έντονα και απότομα

«Δεσποινίς Valentino· ο πρόεδρος σας ζητάει στο γραφείο του αμέσως!».... ο τόνος του γραμματέα του πατέρα μου σοβαρός... από την στάση του και μόνο μπορούσα να καταλάβω πως το ζήτημα ήταν μεγίστης σημασίας... χωρίς να το πολύ σκεφτώ του απάντησα

Α: Αμέσως... και με σταθερά βήματα ξεκίνησα να τον ακολουθώ... δεν ήξερα γιατί αλλά κάτι μέσα μου με έτρωγε... για κάποιον περίεργο λόγο μέσα μου έβραζε... με έπνιγε ένα αρκετά... ένα δισοιωνό και κακό.... προαίσθημα....

[....]