Het Voodoo Mysterie

10| De Tweede Poging

'Middag Captain.' Begroet Jaimy me vrolijk als ik eindelijk naar buiten ben gestrompeld.

Ik heb erg slecht geslapen vannacht, waardoor ik er niet uit zie. Tot 2 uur in de nacht doorwerken is geen goed idee, maar door dit hele Annabelle gebeuren vergeet ik school zelfs bijna. Gelukkig is het nu weekend en kan alles rustig aan, tenzij je het aan mij overlaat.

'Je ziet eruit als een bloeddorstige grizzlybeer.' Grapt Jaimy bij het zien van mijn gezicht. 'Ongesteld?'

Ik steek simpel mijn middelvinger naar hem op. 'School maakt me gek.' Zucht ik. Mijn brein maakt zulke kleine stappen dat ik me nu pas bedenk wat hij als tweede zei. Ik steek streng mijn wijsvinger op. 'Basisregels voor het praten met een meisje: praat nooit over ongesteldheid. En nee.'

'Oké, wat staat er vandaag op het programma?' Vraagt hij nieuwsgierig en hij steekt zijn handen in zijn broekzakken.

'Poging twee voor het ondervragen van Nancy O'Connor en Micheal Warren.' Zucht ik geërgerd. 'Ik heb er zelf ook geen zin in, maar toch moet het even.'

In mijn ooghoek zie ik mijn moeder nieuwsgierig uit het keukenraam kijken, terwijl ze pannenkoekenbeslag aan het kloppen is. Ik rol met mijn ogen en haal Jaimy uit het zicht van het keukenraam.

'Wat is er?' Vraagt hij met een frons.

'Mijn moeder.' Zucht ik vaag. Ik laat zijn pols los. 'Maar dat even ter zijde, we gaan naar villa Warren.'

Ik stop mijn handen in mijn jaszaken en grijp daarbij naar de voodoo pop uit Annabelle's kluisje. Ik heb niet eens geweten dat ik die in mijn jaszak heb gestopt. De jute stof voelt nog altijd ruw aan, en bij het aanraken van de naald glijdt er een rilling over mijn rug. Het is en blijft een eng gedrocht.

'Gaat het wel?' Rukt Jaimy me uit mijn gedachtes. Ik draai mijn hoofd om en glimlach lichtjes.

'Ja hoor.' Antwoord ik. Ik wrijf gapend wat in mijn rechteroog. 'Alleen een beetje moe.'

'Moeten we dit dan niet gewoon even uitstellen?' Vraagt hij hoopvol. Ik grijns en rol met mijn ogen.

'Omdat ik moe ben of omdat je dat huis niet meer in wilt?' Vraag ik hem. Hij grijnst schaapachtig.

'Beetje van beide...denk ik.' Zegt hij. 'Maar hoe komt het dan dat je zo moe bent?'

'Jij wilt ook echt alles weten hè?' Grap ik.

'Tuurlijk. Jij moet mij de kneepjes van het vak leren, en ik moet daarbij vragen stellen.' Antwoord hij simpel, al durf ik bijna te zweren dat er een sarcastische toon in zijn stem zit. 'Maar waarom dan?'

'School sloopt me.' Zeg ik vaag, maar voor de meeste scholieren beginnen bij deze zin al een paar alarmbellen te rinkelen.

'Aha, dan moet je een dag vrij nemen.' Stelt hij voor.

'Echt niet. Ik ga geen onnodige dagen vrij nemen en lesstof missen.'

'Sorry'

'Geeft niks.'

We zwijgen tot we bij villa Warren aankomen. Zoveel valt er niet te zeggen en een groot eind lopen is het toch niet. Daarvoor leven we allebei in een klein dorp. Vreemd dan dat we elkaar nog nooit tegen zijn gekomen voor de ontmoeting in de bibliotheek.

'Zal ik aankloppen?' Stel ik voor. 'Ik ben beschermd met tissue's, een emotiemuur en een paar troostende woorden.'

'Ik ga je niet tegenhouden.' Zegt hij slechts en hij doet netjes een stapje achteruit.

Ik druk enigszins aarzelend op de bel. Hetzelfde rinkelende geluidje als de vorige keer galmt door het huis en ook ik doe een stapje achteruit.

Een tijd lang gebeurt er niks, maar dan doet er een net geklede man de deur open. Waarschijnlijk één van de vele butlers die hier in het huis rondlopen.

'Waar kan ik u mee helpen?' Vraagt hij met een nette toon.

Ik kijk Jaimy even aan en schraap dan mijn keel. 'Wij komen voor Nancy O'Connor en Micheal Warren.' Zeg ik. De man schud zijn hoofd.

'Zij zijn helaas niet bereid uw bezoek te ontvangen.' Zegt hij. 'Ze zijn momenteel op zakenreis naar Indonesië. Ik kan u wel met Alex Warren laten spreken als u daar behoefte aan heeft.'

'Ik hoor mijn naam.' Roept iemand vanuit de woonkamer.

Jaimy verstijft naast me en ik rol zo ongemerkt mogelijk met mijn ogen. We mogen drie keer raden wie dat is. Ik ga voor Alex Warren.

Voetstappen naderen de deur en de butler doet een stapje opzij. Alex steekt arrogant zijn hoofd buiten de deur en werpt ons een afkeurende blik toe.

'Had ik jullie niet gezegd om weg te wezen?' Vraagt hij snauwerig. 'Ik heb jullie antwoord gegeven op jullie onbenullige vragen, dus nu opzouten.'

'Sorry, je hebt ons niet gezegd wanneer je ouders weer terug zouden komen, dus besloten we weer terug te gaan.' Leg ik uit. 'We gaan al weg.'

'En laat jullie hoofden hier niet meer zien of ik bel de politie.' Snauwt hij kwaad.

'Vind ik prima, als jij dan maar uit gaat leggen waarom je hun tijd verknoeid hebt.' Bijt ik terug. Mijn toon begint al vrij aanvallend te worden. Komt vast door het gebrek aan slaap.

'Ze verknoeien hun tijd niet door ontkruid van mijn stoep af te vegen.' Snauwt hij.

'Als ze het er met wortel en al uit willen halen moeten ze met jou beginnen.' Bijt ik terug.

Ik voel een klein rukje aan mijn arm. Ik draai geïrriteerd mijn hoofd om en zie dat Jaimy naar de weg wenkt. Ik zucht geërgerd en draai me weer om naar Alex.

'Het was "leuk" je weer gesproken te hebben.' Glimlach ik sarcastisch. 'We gaan er nu wel weer vandoor.'

Geen "doei" of "misschien tot later". Nee, dat verdient die sukkel niet. Ik draai me gewoon om en loop geïrriteerd het erf af. De deur slaat met een klap achter mij dicht.

'Vieze vuile arrogante onbehouwen rioolrat.' Scheld ik geïrriteerd. Ik kijk opzij. 'Wat?'

Jaimy stopt met zachtjes grinniken. 'Je bent echt enorm vermakelijk als je zo scheldt.' Grijnst hij.

'Zal je me net zo vermakelijk vinden als ik je eens een fikse klap verkoop?' Vraag ik bedenkelijk hardop.

'Ik kan hem wel incasseren, maar vermakelijk zal het niet zijn. Doe maar niet.' Zegt hij met een smekende toon.

'Brave jongen.' Grap ik tussen mijn humeur door.

'Lieve meid.' Grapt hij. Ik geef hem een flinke por in zijn zij.

'Wacht maar, slijmbal. We zullen nog wel eens zien wie hier de lieve is...'

Oeee, klinkt uitdagend Caro! Wat zal ze van plan zijn?

Laat in de comments achter of je al iemand verdenkt en waarom! Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Pageotte