Het Voodoo Mysterie

26| Ontmaskerd

Nog nooit ben ik zo zeker van een zaak geweest. Ik heb mezelf in deze rotzooi gestort, dus dan los ik het ook zelf op. Jaimy en Heidi mogen niet de dupe worden van mijn acties. Verwar mijn acties niet voor fouten; ik heb geen seconde spijt gehad van wat ik ben begonnen.

Ik rits stilletjes mijn zwarte vest dicht en pak mijn tas van het kastje naast de kapstok. Het is midden in de nacht en ik heb geen idee of wat ik van plan ben ook gaat lukken. Ik heb namelijk geen flauw idee of onze dader wel aanwezig zal zijn in de loods. Het is op hoop van zegen.

Ik doe zachtjes de deur achter mij dicht en hijs mijn tas op. Met een sprintje beweeg ik de straat uit opweg naar Bloemenplein 2.

Bij Heidi's huis moet ik dit keer extra oppassen. Ik weet niet hoe zij met stress omgaat en misschien doet ze dat wel door niet te slapen. Ik kan het niet hebben dat ze me spot en achter me aan komt. Mijn hele plan zou dan zijn verpest en zij zou diep in de problemen zitten.

Het Bloemenplein ziet er zoals gewoonlijk kill en donker uit. Ook Bloemenplein 2 heeft niet echt een uitnodigend aanzicht. De schaduw valt gevaarlijk via het dak tegen de muur aan en de knipperende straatlantaarn verlicht het gebouw nauwelijks. Het ziet er griezelig uit.

Ik ruk het ventilatiesysteem open en daal zo snel en geluidloos mogelijk af naar de kelder. Het is erg riskant om zonder enige extra mankracht naar binnen te gaan, maar wat moet dat moet. Ik kan nu niet meer terug.

Ik beland soepel op de koude betonnen vloer en rommel in mijn tas opzoek naar mijn mobiel. Daar heb ik de mogelijke code van de kluis op staan. Van alle 1 biljard+ mogelijkheden op deze kluis heb ik er misschien eentje gevonden die kan werken. De kansen zijn klein, maar het kan werken.

Ik kijk vlug om me heen om de kust veilig te stellen en ren zo geluidloos mogelijk naar de kluis toe. Ik gooi direct mijn tas aan de kant en kijk geconcentreerd naar de code die ik invul.

K1L3V-2N7R103

Ik druk aarzelend op het ok knopje en kijk toe hoe de kluis mij uiteindelijk toegang geeft om hem te openen. Een vlaag van adrenaline giert door mijn lijf als ik het slot omdraai en het deurtje open maak.

Bijna al het bewijsmateriaal zit erin. De stof van de voodoopoppen, de pinnen, de garen, knopen, papier in alle soorten en maten, honderden foto's van Annabelle, een jerrycan met cyanide, messen en raar genoeg ook een lang, dik touw. Dit allemaal gewoon voor het oprapen.

Ik gris vlug mijn mobiel van de grond en maak een foto van de hele bende. Mijn beeldscherm is het laatste wat ik zie voor ik bewusteloos gemept word.

Mijn hoofd tolt en mijn ogen zijn nog altijd gesloten. Ik ben terug bij bewustzijn, maar dat is het dan ook. Er is wel iemand anders nog aanwezig in de ruimte waar ik zit en in tegenstelling tot de kelder is de ruimte minder koud. Mijn handen voelen vastgebonden en ik zit op een koude houten stoel.

'Je mag je ogen wel open doen hoor.' Zegt een maar al te bekende stem. Mijn nekharen gaan overeind staan en ik durf absoluut nog niet mijn ogen open te doen. 'Moet ik gaan dreigen?'

Ik doe toch maar wat me gevraagd word en open langzaam mijn ogen. Ik kijk het in het gezicht van onze voodoo dader. Hij of zij heeft welliswaar nog steeds een zwart masker op.

'Volgens mij zijn jij en ik elkaar wel wat uitleg verschuldigd.' Begint hij. Hij begint langzaam rondjes om de stoel heen te lopen. 'Waarom stopte je niet?'

Ik wil zwijgen, maar niet de consequenties daarvan dragen. 'Dat wilde ik niet.' Mompel ik schor.

'Waarom niet?'

'Niemand is veilig in dit dorp zolang hier een moordenaar rondloopt.' Zeg ik donker. Hij lacht even.

'Je bent er dus al achter dat er in dit dorp alweer een hart minder klopt.' Stelt hij vast. 'Goed geraden, maar het was ook erg voor de hand liggend. Waarom zou je iemand in leven houden als deze of genen je alleen maar in de weg kan zitten.' Hij snuift een keer diep en sist de volgende woorden. 'Vuile verraadster.'

'Waarom?' Vraag ik opeens. 'Waarom heb je het gedaan?'

Hij kijkt me een beetje dom aan met de alleen zichtbare blauwe ogen. 'Die vraag zijn we nog niet aan toe. Te heftig voor het moment.' Legt hij simpel uit. 'Ik wil eerst nog een aantal dingen van jou weten, aangezien ik degene ben die de vragen hier mag stellen. Hoe zit die relatie tussen jou en Pip?'

Deze vraag heb ik niet bepaald aan zien komen. Doorvragen durf ik alleen niet. 'Ze is soms vreselijk irritant en koppig, maar ik zou alles voor haar opgeven. Misschien had je dat al gemerkt.' Mompel ik. Hij knikt even bedachtzaam.

'Je mag blij zijn met zo'n band.' Merkt hij op. Hij blijft voor mij stilstaan en doet een stapje naar voren. Zijn blauwe ogen twinkelen in het donker. 'Wie ben ik?'

Even ben ik te sprakeloos om op deze vraag te reageren. Deze vraag kan behoorlijk wat dingen voor zowel mij als voor hem betekenen. Voor mij zal het het lot en de waarheid betekenen, voor hem zal het plezier en mysterie betekenen. Twee dingen waar ik liever niet aan denk.

'Weet ik niet.' Mompel ik zo zacht dat het bijna niet eens verstaanbaar is.

'Zou je dat willen weten?' Vraagt hij door. Ik bijt op mijn lip.

'Wat betekent dat voor mij?' Vraag ik langzaam.

'Dat zullen we dan wel zien, denk je niet? Zou je het willen weten?' Herhaalt hij.

Ik probeer mijn laatste breincellen bij elkaar te persen om de juiste beslissing te kunnen nemen. Deze keuze is, ondanks dat het onschuldig lijkt, is keuze voor het leven. Het is de waarheid met de kleine hoop om nog gered te worden, of het mysterie met diezelfde kans.

Ik wil altijd de waarheid.

'Ja.' Zeg ik daarom uiteindelijk.

Zijn blauwe ogen nemen een emotieloze pose aan. Hij knikt en doet iets waar ik vanaf het begin van deze bloedstollende actie wel van had kunnen dromen.

Hij doet zijn masker af.

Ahhhhhhhh! Cliffhanger dames en heren! Voordat ik de dader aan jullie bekend maak, zal ik eerst de overige hoofdstukken schrijven voordat ik ze online zet.

Zet nú nog je verdenkingen in de comments!

Liefs,

Pageotte